Pattaya (Chokdee Inn) gelukkig niet!,
Pattaya (Sutus Court) 404), woensdag 11 januari 2023
Na meer dan drie maanden gaan we zonder de grote koffers en alleen met onze rugzakken op reis. Het voelt vandaag vanaf het opstaan al vreemd aan. Erger nog, al een maand heb ik ernstige twijfels over de verplaatsing en reis van de komende acht weken. Voor het eerst, zo lang ik me kan herinneren, bruis ik niet van opwinding voordat ik op reis ga. Ik voel me na twee maanden aan het zwembad een oude zak die op de dood zit te wachten en plichtmatig zijn maaltijden en enkele koude flesjes bier per dag nuttig.
Vandaag is het dan eindelijk zo ver. We gaan op reis. Wat gaan we aantreffen in Thailand? Er waren de afgelopen week veel tegenstrijdige berichten over het wel of niet worden toegelaten na de eenmalige vaccinatie met het Janssen-vaccin. In Thailand hebben ze het nadrukkelijk over twee vaccinaties! Ik laat niets aan Lyka merken van mijn onzekerheid. Ik wil haar er in ieder geval niet mee opzadelen. De onzekerheid zit mij wel heel erg dwars. Daarnaast heb ik een verkoudheid opgelopen door de airconditioning en ik wil natuurlijk niet dat die wordt verward met een Covid-19 besmetting. De vraag of ik me zal laten testen giert al drie dagen door mijn hoofd. Ik hou het gewoon op stil blijven, rustig doorlopen en veel drinken zodat ik niet hoef te hoesten.
De Thaise klucht wordt alleen nog maar beter! Afgelopen zaterdag hebben enkele ministers van de regering besloten dat iedere buitenlander die Thailand binnen wil komen twee vaccinaties moet kunnen overleggen.
De CAAT, The Civil Aviation Authority of Thailand, heeft het over een volledige vaccinatie wat betekend dat een vaccinatie met Janssen voldoende is. Tegenstrijdigheden in overvloed! Maar nu komt het!
Op maandag zijn de nieuwe regels om 08:00 ingegaan en ze zijn op dezelfde dag, na een tsunami van klachten uit het binnen- en buitenland, weer ingetrokken. Hoe geloofwaardig kun je dan als regering met je Covid-beleid nog zijn?
Er circuleren veel berichten op sociale media van reizigers die zijn geweigerd op een vlucht naar Thailand. Om dan weer op de luchthaven van vertrek te horen dat de beperkingen weer zijn ingetrokken. Ook nu het voor iedereen duidelijk moet zijn wachten er nog enkele luchtvaartmaatschappijen op het officiële bericht van de CAAT. De passagiers zijn natuurlijk weer het slachtoffer van deze organisatorische puinhoop.
We kunnen nu alleen nog maar hopen dat de Chinezen geen explosie van Covid-19 in de komende vier weken in Thailand veroorzaken want dan zou ons verblijf in Maleisië zo maar in gevaar kunnen komen.
Na een horrornacht met lawaaierige Indiase hotelgasten lig ik om half zeven redelijk rustig naar het zoemen van de compressoren in de airconditioning en de koelkast te luisteren. Ik heb niet veel geslapen maar ik voel me wel uitgerust en nog beter. De pijn in mijn keel is bijna helemaal weg en na twee keer hoesten is mijn luchtpijp ook weer schoon. Er rest met niets anders dan wachten, enkele uren wachten tot aan ons vertrek. De rugzakken zijn voor 90% ingepakt zonder dat er noemenswaardige problemen tussen ons zijn ontstaan.
‘Het verschil zit ‘m in wat je mee wil nemen en wat je mee kan nemen in je rugzak!’
Eerst maar een bakkie koffie en gelukkig heeft de McDonalds nu twee medewerkers opgeroepen om met de hand koffie te zetten! Het was mij ook al opgevallen dat het niet zo druk was in het restaurant toen er geen koffie werd geschonken. De manager is daar gelijk op ingesprongen en vandaag is het weer druk als vanouds in het wereldbekende restaurant.
Ik geniet van de rust en de relatieve koelte van de ochtend. Een eerste Indiër meld zich aan het zwembad en kijkt me verontschuldigend aan. Ik heb er vandaag even geen zin in. Verontschuldigingen zijn mooi wanneer ze gemeend zijn maar ze zijn geen oplossing voor bewust aangerichte schade! Een excuus kan nooit een boetedoening zijn voor iets dat je bewust hebt veroorzaakt.
Na enkele broodjes ei met een plat geslagen varkensworstje van de gouden bogen als ontbijt gaan we met een tricycle richting de “SM Clark Shopping Mall”. Hier vandaan vertrekt de bus naar “NAIA” in Manilla. We hebben geluk, de bus staat op het punt om te vertrekken en er zijn nog maar enkele zitplaatsen beschikbaar en het lijkt er op dat bus vertrekt zodra ze vol is. Of om iets na elf uur?Het laatste dus, iets na elf uur! Om acht over elf staat de bus alweer stil bij een enorm benzinestation waar de passagiers nog snel naar het toilet kunnen. Ik kijk op mijn slimme telefoon naar een navigatie-app. Die voorspelt me dat het een kleine negentig kilometer is waar we een kleine drie uur over doen. Ik trek een wenkbrauw op. Ik kan me niet voorstellen dat het monster met een gemiddelde snelheid van ongeveer dertig kilometer per uur naar het “Nina Aquino International Airport” kruipt.
Het is dus echt een bus vol met Aziaten! Binnen tien minuten nadat de bus weer in beweging is gekomen zijn alle gordijnen gesloten en ligt 95% van de passagiers te slapen. Het is verbazingwekkend dat ze zo lang zonder een mobiele telefoon kunnen. Ik staar wat voor me uit richting de voorruit en erger me aan de droge koele lucht uit de airconditioning. Mijn keel begint steeds meer te kriebelen en hoesten is tegenwoordig een halszaak. Ieder kuchje is bij voorbaat verdacht en kan zomaar het einde van je reis betekenen. Een verplichte PCR-test of een weigering om je te laten vertrekken.
De busreis verloopt voorspoedig en in iets minder dan twee uur reistijd staan we buiten bij de Terminal 3. De eerste hindernis is zonder problemen genomen en voor de 780 peso voor de bus in plaats van 4.000 peso voor de taxi lijkt de toon gezet. We weten nu hoe en waar, en voor hoeveel. Het laatste is hier nog niet over gezegd. Maar de bus staat voortaan bij ons op pole-position.
Binnen in de terminal 3 verloopt alles zo vloeiend dat ik het gewoonweg niet vertrouw. Even aan een terminal de instapkaarten uitprinten en je loopt zo door de immigratie naar de pier van vertrek. Er wordt geen paspoort door de luchtvaartmaatschappij gecontroleerd of een stuk cabine-bagage of rugzak gewogen!
Om half drie zitten we heerlijk aan een bakkie koffie en hebben we het gevoel dat er vanaf nu nog maar weinig mis kan gaan. En gelukkig ging er nog maar weinig mis! Van pier veranderen en een wandeling van een tweehonderd meter extra vinden wij geen noemenswaardig probleem.
De vlucht lijkt niet helemaal volgeboekt. Ik heb stille hoop dat de twee stoelen voor mij leeg zullen blijven. Een lege stoel naast je is altijd aangenaam. Zeker bij een vlucht die meer dan drie uur duurt. En ik heb geluk! De stoel naast me blijft leeg. Dat scheelt zeker omdat ik de laatste tijd geplaagd wordt door een afgeklemde zenuw wanneer ik te lang moet zitten. De pijn trekt dan van mijn heup langzaam naar beneden tot aan mijn enkel. Een beetje wandelen helpt maar dat is niet gewenst in een relatief kleine Airbus A320. Door het aan boord nemen van extra lading vertrokken we wel ruim een uur later dan gepland, de piloot heeft wat extra gas gegeven en daardoor werd er 30 minuten ingehaald.Het was alleen stervenskoud in het vliegtuig! Zo onaangenaam koud dat mijn verkoudheid weer opspeelde, inclusief een verstopte neus. De periodes tussen het hoesten en kuchen werden steeds korter. Ik voelde de mensen om heen af en toe naar me kijken. Lyka vroeg zelfs of ik mijn fleece tevoorschijn wilde halen om over haar benen te leggen. Er werden voldoende dekentjes à 600 peso per stuk verkocht dus ik mag vaststellen dat de lage temperatuur in het vliegtuig een onderdeel is van het business-model van AirAsia.
Tijdens de daling naar “Don Muang” en landing op de luchthaven in Bangkok loopt de druk in mijn oren zo hoog op dat het voelt alsof er aan beide zijden van mijn hoofd een scherp potlood in mijn schedel word gedreven! Door de kou en mijn verkoudheid kan de de druk in mijn oren niet worden geëgaliseerd. Wanneer het vliegtuig aan de slang staat kijken Lyka en ik elkaar plotseling verbaasd aan. We hebben geen TM-kaarten van de stewardess gekregen. Zouden ze zijn opgeheven?
Het ontbreken van de gebruikelijke, en altijd door slecht leesbare problemen opleverende, TM-kaart is een van de vele verbeteringen in de immigratie procedure. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze op de Don Muang luchthaven beter en efficiënter kunnen werken. Binnen enkele minuten zijn onze vingerafdrukken genomen en staan de gratis 45 dagen in onze paspoorten gestempeld.
Met de roltrap naar beneden en daar zie ik meteen je juiste pin-automaat om wat Thais geld te pinnen. De pinpas werkt zoals ik verwachtte. De spaghetti pad krapow met kip van de 7-11 is ook als vanouds. Net als het ijskoude Singha biertje. Door de mix van het pittige Thaise eten en het koolzuur uit het bier komt er ook enige verlichting op de hoge druk in mijn oren. Ik begin zelfs een beetje te snotteren.
De taxi van Narin is zoals verwacht op tijd, goed en veilig, hoewel ik heel erg moet wennen aan het ontbreken van de verbrandingsmotor geluiden in het elektrische voertuig. In het begin gaat het nog wel maar na een uurtje slaat de vermoeidheid toe en begin ik te knikkebollen omdat een gesprek met de chauffeur onmogelijk is. Ik blijf vechten tegen de slaap omdat ik zeker wil zijn dat de chauffeur ook niet in slaap valt. En daar is om iets over half twaalf eindelijk Pattaya met het hotel waar een zacht bed op ons wacht en waar we zeven nachten zullen verblijven.
En daar zijn de “Troubles”, zoals die zijn vermeld in de titel van mijn weblog en die af en toe de kop opsteken.
Om te beginnen is de muziek van het restaurant onder het hotel zo luid dat Lyka en ik elkaar meteen al zeer verbaasd aankijken. Het is vandaag woensdag en het zal gedurende het weekend echt niet minder worden. Hier zal van slapen weinig terecht komen! Ik neem me meteen voor om met een dikke smoes slechts voor een nacht te betalen. Want eenmaal betaald krijg je met 100% zekerheid nooit je geld meer terug!
We stappen het hotel binnen en zijn opnieuw erg verbaasd, de receptie is op dit tijdstip onbemand? Na een paar tikken op de receptiebel verschijnt er een even ongemotiveerde als ongeïnteresseerde jongen vanachter een PVC-deur met een sticker “Private” er op. Aan zijn haardos te zien lag hij enkele momenten geleden nog te slapen. Zijn Engels is te slecht om een gesprek te voeren dus hij begrijpt niet dat wij een boeking hebben. Na een onherkenbare en onbegrijpelijke reeks Thaise woorden te hebben geschreeuwd verschijnt er uit dezelfde deuropening een vrouw die ik vroeger heb gekend onder haar bedenkelijke artiestennaam: “Annie”.
Ze kijkt ons verbaasd aan. ‘No booking, no booking!’, schreeuwt ze erg onvriendelijk! Lyka en ik kijken elkaar verbaasd aan. Er gieren tegenstrijdigheden door mijn hoofd. Aan de ene kant ben ik blij met het oog op de luide muziek maar aan de andere kant kijk ik er ook tegenop om op dit tijdstip een kamer te gaan zoeken.
Ik zeg alleen maar: “Booking dot Com?’
Met nog meer gif en emotie in haar stem schreeuwt ze: ‘No fucking OYO, no fucking Booking fucking COM!’, en daarmee was meteen mijn vraag beantwoord.
Nu het hoge woord eruit was konden we naar punt twee.
‘Heeft u misschien een kamer voor een paar nachten?’, ik hou “met een paar nachten” een slag om de arm want ik weet met 100% zekerheid dat het maar voor een nacht is met de oordoppen in.
Ze heeft nog wel een kamer voor een spotprijs van 800 baht. We gaan met de ongeïnteresseerde jongen de trap op en direct boven het restaurant bekijken we de kamer. We hoeven niets extra te betalen voor de geluidsoverlast!
We kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen is het een unaniem “NEE”!
Daar sta je dan, net voor middernacht, met de rugzakken op je rug en nog zonder een slaapplaats voor de nacht. Gelukkig weet ik een beetje de weg rond Soi Bua Khao in Pattaya en al bij het eerste adres lijkt het dat we geluk hebben. We kunnen aan het einde van een smalle doodlopende soi een mooie, en vooral rustige, kamer huren voor een nacht. De prijs van 700 baht is ook meer dan redelijk dus gaan we de kamer maar even samen met de eigenaresse bekijken.
Eenmaal in de kamer beginnen de, voor Thailand en ook veel andere vakantielanden, de problemen! De kamer is 700 baht voor een nacht maar er is ook nog de 1.000 baht borg die meteen moet worden betaald. Dat geeft me ernstige twijfels! Daarbovenop moet ik ook nog eens mijn paspoort inleveren en aan de vrouw in bewaring geven. Niet om een kopie te maken want ik krijg hem bij ons vertrek weer terug belooft ze plechtig. Haar onbetrouwbare rattenogen draaien cirkeltjes van plezier in de kassen van haar hoofd. Deze kamer gaat het dus niet worden! Verbaasd laten we haar achter in de lege kamer.
Ik bedank Eddy van Nieuw Vlaanderen voor de moeite en we gaan snel verder. Bij het oude en vertrouwde “Sutus Court” hebben ze vannacht precies nog een kamer vrij! Onze opties zijn beperkt en voor 640 baht hebben we niets te klagen. De airconditioning werkt, het is er muisstil en er is een koelkast. Ik heb nog wel zin in een tweede biertje voor het slapen gaan na al de opwinding en voordat ik bij de 7-11 binnenloop krijg in een ingeving.Het zou toch niet mogelijk zijn?
Zou Malee misschien nog een kamer vrij hebben?
Het is maar honderd meter lopen dus veel tijd en moeite zal het me niet kosten. Ik heb geluk, Malee en Piet zijn beide op dit late tijdstip nog in het restaurant aanwezig. Na het onderzoeken van de kalender blijkt er ook nog vanaf morgen een kamer voor zes nachten beschikbaar. De prijs van 550 baht is ook goed voor ons en we hoeven morgen niet meer verder te zoeken. Morgen gaan we dus eerst verkassen voordat we de andere zaken gaan regelen.
Terug in de kamer overpeins ik nog eens het chaotische einde van deze eerste echte reisdag. De grote Leo, die ik in “Nikom Court” moest kopen omdat de 7-11 na 00:00 geen alcohol meer mag verkopen, smaakt me prima.
Eind goed, al goed!’ denk ik maar.
Thailand, in een woord: Heerlijk!
TIT!! (This Is Thailand!!)
