Filippijnen: Terug naar de provincie

San Antonio (Pilar) Mamsi House, donderdag 22 februari 2018

Wat heb ik vannacht slecht geslapen! Met die vreemde snuiter in mijn achterhoofd, een razende ventilator van de airconditioning, het veel te kleine bed en een nieuwe verlichting die enkele keren per minuut fel oplicht als de stroboscoop van een vliegtuig
Ik weet de titel voor mijn beoordeling op de Agoda website van het “Condotel at 150 Newport Boulevard” al: ‘Nooit meer!’ Dat zal ook geen probleem zijn want we hebben voorlopig weer tijd genoeg om een ander hotel te zoeken voordat we naar de Filippijnen komen.
Het ontbijt van de gouden bogen is goed, voedzaam en in de Filippijnen krijg je nog een fatsoenlijke kop koffie. Ik werp een snelle blik naar het kleine aanrecht in mijn kamer. Daar staat nog een stevig restant van de patat van gisterenavond. De komende twee weken zal ik ook zeker geen ‘MacDo’, zoals ze het hier noemen, meer aanraken. Ik ben gewoon erg verwend na die zes weken Thailand.
Wanneer ik voor mijn tweede, gratis hervulling wegens mijn leeftijd, koffie naar de MacDo ga wordt ik onderweg overvallen door een onaangenaam gevoel en gedachten. Ik zie een vreemde in mijn kamer door mijn spullen gaan en dat beeld bevalt me niet. Zodra mijn koffiebeker voor de tweede keer is gevuld loop ik in een versnelde pas terug naar mijn kamer die ik aantref precies zoals ik hem achter gelaten. Al die opwinding voor niets? Ik weet het nog steeds niet want ik voel me nog steeds erg ongemakkelijk. En dat terwijl ons eerste verblijf redelijk aangenaam was!
Ik kan maar geen gemoedsrust vinden en ik beslis plotsklaps om nog voordat ik mijn koffie helemaal genuttigd heb naar Terminal 3 te gaan om daar de tijd te doden. Ik laat de kamer achter in een redelijke rotzooi omdat ik me door alle gebeurtenissen niet geroepen voel om de kamer ook maar enigszins op te ruimen.
In de lift op weg naar de begane grond neem ik me voor om maar niets tegen de receptioniste te zeggen. Zij kan hier helemaal niets aan doen en zij krijgen nooit complimenten, alleen maar verwijten. Nog voordat de lift op de begane grond is aangekomen kom ik terug op mijn besluit. Terwijl ik mijn verhaal doe krijg ik het idee dat de receptioniste dit verhaal niet voor de eerste keer hoort. Mijn gedachten razen door mijn hoofd, voor deze prijs zou ik zeker een drie sterren hotel verdienen! Toch laat ik het maar voor wat het is. Ik bedank haar voor haar tijd en adviseer haar om de eigenaars van de kamer mijn weblog te lezen. Later deze reis ga ik ook proberen om 50% van de kosten terug te krijgen.
Dan is de Filippijnse taxichauffeur weer een opluchting! Voor de korte rit van het condotel naar Terminal 3 is het slechts 47 peso, ik hoef niet lang na te denken en geef de chauffeur 100 peso (€ 1,55). God bless you, en ik loop zo naar binnen. Dat verward me een beetje want ik ben normaal een grote drukte gewend in de “Cebu Pacific” terminal. Ook het inchecken gaat erg snel en een blik op mijn horloge verteld me dat het nog geen kwart voor tien is en ik al binnen ben met een boarding kaart in mijn heuptas.
Dan maar een kop koffie in het kleine restaurant waar we eerder hebben gezeten. Omgeven door communicatieloze beeldscherm verslaafden sip ik verbaasd en verbijsterd van mijn beker koffie. Ik ben de enige in het hele restaurant die niet met zijn laptop, tablet of mobiele telefoon zit te spelen. Is dit dan de toekomst? Een half gezin zit samen in stilte op vakantie alleen te zijn! Het zal wel aan mij liggen! Een ouderwetse romantische oude man die zelfs tegen een lantaarnpaal begint te praten wanneer hij op de bus staat te wachten.
Gelukkig vertrekken we deze keer van gate 119 zoals vermeld staat op mijn boarding kaart. Helaas hebben we een tiental minuten vertraging en kiest het personeel om van de gewoonlijke boarding procedure af te wijken en wild boarding toe te laten. Oude van dagen in rolstoelen worden afgewisseld door kinderen en jongeren met een chaos in het vliegtuig als gevolg. De rij in de slurf wordt langer en velen moeten wachten voordat de andere passagiers in het vliegtuig kunnen passeren. Een puzzel met een hoge moeilijkheidsgraad! Gelukkig zit ik al op mijn plaats en ligt mijn rugzak in het bagage compartiment.
Zodra de Airbus 320 van de terminal 3 wordt terug geduwd kijk ik over mijn schouder en zie dat de gehele rij achter mij nog leeg is. De passerende stewardess bevestigt dat een verhuizing geen probleem is dus nog voordat we voorwaarts gaan zit ik aan het raam en hoop stilletjes dat we landen met zicht op de Mayon vulkaan.

Het opstijgen, de vlucht en de landing duren samen iets meer dan een uur! Met de bus zou ik een uurtje of dertien onderweg zijn geweest! Dus dat is absoluut geen optie. Ik hou het beeldscherm van mijn Garmin GPS goed in de gaten en ik begrijp al snel dat de aanvliegroute overland is en ik dus al het uitzicht krijg over de Mayon vulkaan die ik hoopte te krijgen. Nog maar een maand geleden was ik erg ongerust of ik nog wel kon vliegen naar Legazpi. De Mayon was weer actief geworden en spuwde gloeiend hete lava en veel fijne as. En die vliegende as is juist heel gevaarlijk voor vliegtuigen. Het vliegverkeer heeft dagen stil gelegen. De gedachte dat ik met de bus heen èn weer terug moest stemde me niet vrolijk.

Zodra de Airbus 320 het asfalt van de landingsbaan raakt besef ik dat dit de laatste keer is dat ik op de oude luchthaven midden in de stad land. Er rust ons nu alleen nog de laatste keer opstijgen. Over anderhalf jaar moet de nieuwe luchthaven net buiten Legazpi klaar zijn. Het “Bicol International Airport” moet het begin zijn om de provinciestad klaar te stomen voor de toekomst. Hoewel het voor mij nog steeds een raadsel is welke luchtvaartmaatschappijen hier naar toe zou willen vliegen klinkt de naam in ieder geval wel erg mondiaal.
Lyka, mamsi en Benny staan al op me te wachten. Ik kan het moeilijk geloven dat ik blij ben om weer naar San Antonio te gaan. Misschien helpt de wetenschap dat het deze keer maar dertien dagen zijn een beetje aan de plotseling opkomende blijdschap? Ik heb in ieder geval niets te zoeken in de stad Legazpi, of het naastgelegen Daraga, dus wat het mij betreft kunnen we meteen naar het dorp.

Alsof de tijd heeft stilgestaan rijden we het laatste stuk over de stille doodlopende weg naar het dorp. Ik heb ook niet veel te vertellen. De grootste verrassingen komen wel wanneer ik mijn kleine koffer uitpak. Een mooi hakmes en koksmes zijn de geschenken van Jan voor mamsi. Ze is er in ieder geval heel blij mee! En dan komen de drie makrelen uit de koffer tevoorschijn. Lyka en mamsi staan ombeurten mij en dan de makrelen vreemd aan te kijken.
Lyka spreekt als eerste, ‘gerookte makreel? Uit Thailand?’
Ja, dat klopt! Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht en ze begint direct in het Bicol dialect aan haar moeder te vertellen wat het voor vis is. Mamsi staat tandeloos met haar mond open aandachtig te luisteren naar Lyka’s verhaal. Het duurt dus niet lang voordat de eerste gerookte makreel wordt aangesneden. Nou, die kan de goedkeuring van het hele gezin wel wegdragen. Mijn mededeling dat de andere twee makrelen eigenlijk voor mezelf zijn bedoeld wordt minder enthousiast ontvangen. Teleurgesteld druipen ze af.

Mijn kamer voor de komende twee weken is niet veel veranderd. Het is spartaans maar dat overleven we wel! Nu eerst een koud biertje want dat heb ik wel verdient!

Filippijnen: Schoenen weer aan

Manila (Condotel at 150 Newport Boulevard) 3U), woensdag 21 februari 2018

Toen op de gebruikelijke tijd voor elke dag, om zeven uur, de wekker af ging was ik al een tijdje wakker. een paar uur om precies te zijn! Mijn zes weken Thailand zitten er alweer op en ik kan terugkijken, ondanks dat ik mijn vrouw erg heb gemist, aan een geslaagd bezoek. Het zal nu wel weer een paar jaar duren voordat we samen Pattaya weer bezoeken. We hebben namelijk de grootste plannen met z’n tweeën.
Ik heb dus nog twee en een half uur voordat de taxi verschijnt. Ruim de tijd dus! Ik begin maar met een oploskoffie en het opstarten van NPO 1 op mijn MacBook. In de kamer liggen mijn spullen al opgesteld zoals ik ze straks, in de juiste volgorde, in mijn kleine koffer en rugzak moet laten verdwijnen. Met een verlangen naar Maleisië kijk ik naar het kleine koffertje. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik het een tiental jaren geleden in Melaka kocht. De winkel is ondertussen alweer verdwenen en ik heb een lichte heimwee naar Maleisië en haar fantastische gerechten.
Dat is voor later, eerst gaan we deze trip tot een einde brengen. Vandaag staat de terugreis naar Manila op het programma. Maar voordat ik met de gebeurtenissen van vandaag verder ga wil ik eerst mijn vrienden bedanken die deze korte reis door Thailand tot een onvergetelijk succes maakt.
Als eerste wil ik Jan en zijn vrouw bedanken voor de heerlijke bakkies koffie, de goede gesprekken met mooie verhalen uit de oude doos, de middagen bij de Chinees waar we vaak met P.O. een biertje dronken en natuurlijk dat ze elke keer de was voor me hebben gedaan

Na zeven jaar was het weer goed om Peter te zien! Het verblijf in het “Smile Home Resort” was zo aangenaam dat ik er spontaan nog een dag heb aangeplakt. Ik ga ervan uit dat het deze keer geen zeven jaar zal duren voordat we elkaar weer zien.

Na vier jaar kwam ik weer bij John en Yu, altijd welkom en goed eten. Heerlijk in de rust van een kleine provinciestad. Nu ook in de rest van Thailand fantastisch snel internet wordt uitgerold is het nog meer genieten. Ik kon op mijn MacBook gewoon een film op mijn NAS kijken. De filmavond op het grote doek was echt lachen en genieten.

Ook na vier jaar kwam ik weer bij Frankie in zijn kleine café/restaurant en ontmoette Jan in Sisaket. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan maar het provinciale gevoel is gelukkig nog steeds niet verdwenen. Het was een heel leuke tijd in Sisaket en ik heb ook de stad wat beter leren kennen. Zeker voor herhaling vatbaar. Dus iedereen die mijn verblijf in Thailand tot een succes hebben gemaakt nogmaals hartelijk bedankt!

Het meest vreemde aan deze dag is toch wel dat ik na zes weken weer mijn schoenen aan moet doen. Nou ja, moet, het is gewoon comfortabeler met schoenen te reizen dan met sandalen of flip-flops. De luchtvaartmaatschappij, de douane of immigratie neemt je gewoon niet serieus wanneer met open plastic schoeisel aan de balie verschijnt.
De taxi is precies op tijd wat me weer enige darmkrampen opleverde. We zijn nog niet op Sukhomvit en ik denk dat ik het al weer niet meer kan ophouden. Een slokje thee en een beetje ontspannen en het gaat alweer een stuk beter. De taxi wordt deze keer geleverd door Mr. T., zeer bekend in Pattaya, voor 1000 baht, incl. alle tol, sta je op Suvarnabhumi Airport. Alleen bij de chauffeur heb ik een beetje mijn bedenkingen. Hij rijdt wel erg dicht op zijn voorganger en de naald van de teller gaat regelmatig voorbij de 130 Km/u. Omdat de auto redelijk nieuw is heb ik er maar niets van gezegd.
En dan sta je alleen met al je bagage op de luchthaven. Niets spannends meer, je moet er nu alleen voor zorgen dat je zo snel mogelijk bent ingecheckt en door de immigratie heen bent. Dat is vandaag de dag een uitdaging want de luchthaven van Bangkok is al jaren berucht om de lange rijen wachtende passagiers en lange wachttijden. Mijn ingeving om gisteren direct snel te reageren op de email van Filippines Airlines en op het internet in te checken werpt meteen haar vruchten af. Ik wordt in een speciale rij geplaatst met slechts drie passagiers voor me.
Helaas is het bij de controle van de bagage en de immigratie een drukte van jewelste. Ik besluit de “Diabetes-kaart” te spelen en dat lukt nog ook. De medewerkster van de luchthaven brengt me met hulp van een medepassagier naar de “Priority Lane” van de immigratie. Om eerlijk te zijn stond ik al een tijdje te rillen om wat te eten en dat heeft me ook geholpen. Het loopt al tegen de middag en ik heb vandaag nog steeds niets gegeten. Eenmaal binnen loop ik direct naar mijn favoriete koffietentje voor een goede kop koffie met een “Pain au Chocolat”, daar knapt een hongerige mens wel van op.
Mijn wachttijd vliegt om omdat ik met een Australische dame en haar Hong Kong schoondochter aan de praat raak.Ik heb mijn koffie nog niet eens op en ik moet al naar de gate F6 voor mijn vliegtuig naar Manila. Ik ben verbaasd over de grootte van het toestel! Het blijkt later een Boeing 777-300 te zijn die ook nog eens helemaal vol lijkt te zijn. Ik heb een schitterende plaats, 69K, met slechts een passagier naast me. Ook dat is een meevaller, de heer in kwestie heeft een goed gesprek tijdens het eten wanneer hij de film heeft gepauzeerd.

De noedels met kip en groenten zijn heerlijk, de salade van dunne rijstnoedels met een soort van Laab Moo is nog lekkerder. Het meeste geniet ik van de rode wijn. Dat is tenslotte alweer een tijdje geleden! Als toetje krijgen we opnieuw een ijsje van Philippines Airlines. We kunnen het alleen niet eten want het is zo hard bevroren dat het lijkt op een blok beton! Tijdens het wachten tot mijn ijsje eetbaar is kies ik ervoor om nog maar een tweede wijntje te nuttigen.

Ondertussen zitten we al boven de Zuid-Chinese Zee ergens halverwege tussen Vietnam en de Filippijnen. Buiten is het erg mooi, erg rustig, een symfonie van blauw en wit. Ik heb weinig trek om tv te kijken dus haal ik mijn Kobo ereader maar tevoorschijn en lees in een ruk de laatste pagina’s van “Kofferdood” van Michael Connelly uit. Na zeven weken is ook dit boek geschiedenis en kan ik morgen weer aan een nieuw boek van Appie Baantjer beginnen!
Voor slechts zes euro brengt een coupon taxi me van Terminal 2 naar het “Condotel at 150 Newport Boulevard”. Ik ben nog niet vergeten wat een drama dat enkele maanden geleden was. Tijdens de invallende duisternis hou ik mijn ogen goed open om te kijken waar we ons bevinden. Ik heb geen kaart van de Filippijnen in mijn GPS, er is geen verbinding tussen mijn iPhone en een Filippijns telefoonnetwerk en tot overmaat van ramp ligt mijn leesbril ook nog eens achterin de taxi. Met vereende krachten en op mijn aanwijzingen vinden we het gemakkelijker dan ik verwacht had.

Het inchecken in het “Condotel at 150 Newport Boulevard” gaat een stuk moeilijker dan de eerste keer. Mijn paspoort wordt twee keer gecontroleerd en er wordt gevraagd of ik nog iets anders heb met mijn foto en mijn naam er op. Dat heb ik wel maar dat gaat ze niets aan. Ze moeten het maar met mijn boarding kaart doen. Gelukkig ook hier komen we uiteindelijk tot een acceptabele oplossing. Met een vreemde gevoel werp ik een eerste blik in de kamer. Hier, in deze kamer, hebben we vijf maanden geleden toch ook overnacht! Ik ben er niet honderd procent zeker van maar mijn gevoel zegt het. Dat gaan we later dan maar eens opzoeken!

De gouden bogen zitten nog steeds op dezelfde plaats om de hoek en het menu is ook nog haast onveranderd. Ik twijfel voor een moment over de ‘MacFish and Chips” maar er staat nergens vermeld wat voor vis het is. Met lichte tegenzin kies ik voor de bekende Big Mac. Het smaakt me van geen kanten dus laat de helft van de patat maar voor wat ze is en verdiep me in het schrijven.
En dan gebeurt er wat vreemds, iets wat ik nog nooit in mijn leven in een hotel heb meegemaakt. Er wordt aangebeld en een vreemde jonge snuiter vraagt me het hemd van het lijf terwijl ik me naakt achter de deur verstop en hij door de kier naar binnen probeert te kijken.
‘Mag ik een kopie van uw identiteit bewijs?’, vraagt hij ongegeneerd.
‘Nee, natuurlijk niet!’, is mijn antwoord terwijl ik hem probeer af te wimpelen.
Hij is standvastiger dan dat je bij zijn postuur zou denken maar uiteindelijk verdwijnt hij de mededeling dat ik nog niet weet hoe laat ik ga uitchecken. Met een vreemd gevoel neem ik mijn plaats weer aan tafel achter mijn MacBook in.
Wat kan het toch vreemd gaan? Ik ben blij om weg uit Pattaya te zijn en heb bij aankomst in de Filippijnen al geen trek meer om te eten. Een paar blikjes bier dan maar en naar bed. Morgen wordt ik met mijn vrouw, en schoonmoeder, herenigd. Het bier ligt al koud in de provincie en ik heb een koffer vol met verrassingen bij me.
Ik lig al een tijdje in bed en ik voel me nog steeds ongemakkelijk na het bezoek van die vreemde snuiter. De receptie beneden is op dit tijdstip ook onbemand dus kan ik weinig vragen over wat de oorzaak of bedoeling van het bezoek zou kunnen zijn. Uiteindelijk stap ik uit bed en barricadeer de deur zodat een eventuele indringer veel lawaai zal maken en mij in ieder geval wakker zal maken. Manila is nu eenmaal niet een van de meest veilige steden in de wereld!

Thailand: Ernstige bedenkingen

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), dinsdag 20 februari 2018

Mijn laatste week in Pattaya is niet zo soepel verlopen als ik had gedacht of gehoopt. Ik had namelijk niet veel meer te doen dus waren mijn laatste dagen in Thailand nogal kleurloos. Met slechts een aantekening op mijn agenda voor zes dagen kan ik niet spreken van een volle agenda.
Ik wilde me bij voorbaat niet overgeven aan drinkgelagen en nachtelijke ontsnappingen in barretjes en clubs vol gewillige en/of schaars geklede dames. Deze tijd ligt alweer enkele jaren achter me. Ik wil niemand veroordelen of bekritiseren, het is iedere man zijn goed recht om hier, zonder de ogen van de buren in zijn rug, de bloementjes buiten te zetten en met volle teugen te genieten van alles wat het leven te bieden heeft. Het echte probleem schuilt in de dag, niet de nacht!
Zoals ik haast elke dag van deze reis naar Thailand om zeven uur ben opgestaan blijf ik dat ook zo in de laatste week stug volhouden. Ik leef deze reis in de dag en niet in de nacht.
De ontmoetingen met de schepselen van de nacht ’s morgens zijn niet de mooiste ontmoetingen. Eenzame mannen zitten zich ’s morgens nog goed te doen aan grote flessen Chang bier omdat de alcohol, misschien door de langdurige gewenning, is uitgewerkt. Het zijn tragische beelden, beelden die haast hetzelfde zijn als de beelden van de eenzame oude mensen in Nederlandse verzorgingstehuizen. Tehuis? Wat een naar woord is dat, de beelden van de oude mannen achter grote flessen bier maken het woord alleen maar naarder.

Al voor negen uur smeer ik de gebruikelijke broodjes met Nieuw Zeelandse boter en beleg ze rijkelijk met ham of kaas. Enkele koppen koffie, Radio NPO 1 op de achtergrond en dan ga ik weer even liggen. Het vullen van de dagen is veel moeilijker dan het lijkt. Van sociale contacten is in Pattaya na al die jaren weinig meer over. Af en toe wandel ik rond elf uur naar Jan voor een kop koffie en een gesprek. En andere dag wandel ik langs de zee naar het noorden van het strand om zo weer terug te komen aan de Pattaya Klang waar ik hoofdzakelijk mijn lunch nuttig.

Die lunches zijn nu vaak het hoogtepunt van de dag. Omgeven door veel oudere buitenlandse mannen in het restaurant van de Big C supermarkt valt het meteen op dat dit duidelijk een andere ploeg van de Pattaya-Ploegendienst is. Dit is de dagploeg! De ploeg die zich in een redelijk normaal dagpatroon in dit paradijs heeft kunnen vinden. Enkele van deze mannen kun je ook vroeg in de avond nog wel eens ontmoeten. Ik groet een bekend gezicht en de man groet terug. Hij kent mijn naam niet en ik ken zijn naam niet maar we weten allebei dat we niet meer in de Pattaya-nachtploeg zitten.
Die nachtploeg ligt nu, zo rond een uur in de middag, nog te slapen! Die slapen vaak om twee redenen. De eerste is omdat ze laat in de nacht dronken thuis zijn gekomen en de tweede is dat ze geen idee hebben om deze dag door te komen. Het ontbijt wordt veelal halverwege de middag genuttigd. Het eerste vloeibare gerstenat laat niet lang op zich wachten gevolgd door een eenzame drinksessie achterin een louche goedkope bar omringt door vrouwen van een tiental jaar jonger dan hemzelf.
Dit gaat zo door totdat er zich een ziekte openbaart en deze niet kan worden behandeld wegens het ontbreken van een goede ziektekosten verzekering. Het mag dan wel de droom van velen zijn om hier in de zon je oude van dagen te slijten maar voor velen eindigt die droom in een regelrechte nachtmerrie.
Deze beelden komen je tegenwoordig in Pattaya op elk moment van de dag tegemoet. Het is haast zielig om oude mannen in de nadagen van hun leven in een doodstrijd te zien omdat ze niet meer verzekerd zijn. Het is tenslotte hun eigen beslissing.
Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen! Enkele van de buitenlanders die ik ken zijn Pattaya ontvlucht en hebben hun heil gezocht op het platteland van Thailand waar het ook nog eens een stuk goedkoper leven is. Na de drie weken van rondreizen kan ik dat soms ook wel begrijpen. Zolang die ene band er nog maar is met een andere buitenlander! Dat stukje beschaving tussen twee westerlingen blijft heel erg belangrijk. Geheel geïsoleerd zijn er maar zeer weinig verhuizingen naar het platteland die overeind blijven.
Wanneer we weer eens op een van die middagen met Jan bij de Chinees een biertje zitten te drinken komt dit onderwerp ter sprake.
‘Het is een liefde/haat verhouding met Pattaya!’, verklaard Jan, dat is de conclusie.
Je moet het ene voor lief nemen om van het andere te kunnen genieten, en andersom! En zo is het! Morgen vertrek ik weer voor een paar jaar, ik weet zeker dat ik hier weer met veel plezier zal terugkomen. Deze keer wel met mijn vrouw, want “alleen is maar alleen”.

Thailand: Goede morgen Pattaya (300 woorden)

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), donderdag 15 februari 2018


De cirkel is weer rond wanneer ik om zeven uur ontwaak op mijn kamer in het “Boxing Roo Hotel”. De waterkoker is al klaar wanneer van het toilet terugkeer. De eerste kop oploskoffie van de dag is een feit. Donderdag, een dag dat ik niet veel te doen heb. Na 21 nachten en 2084 Km ben ik weer terug in de mij zo bekende kamer.

Vanzelfsprekend kijk ik uit naar het westerse ontbijt met een broodje ham en een broodje kaas, met veel koffie, helaas oploskoffie.

In Thailand is het al op 15 februari Chinees nieuwjaar. Op weg naar de “Friendschip supermarkt” zie ik diverse tafels gevuld met giften voor de geesten van de voorouders zodat die niets in de hemel tekort komen. Het is en blijft een schitterend gezicht maar toch wel vreemd dat het hier in Thailand een dag eerder wordt gevierd.

Er ligt zelfs een geroosterd speenvarken! Ik ben benieuwd wat er met al dat eten gaat gebeuren. Normaal gesproken laten de Thai het achter voor de zwerfhonden en wilde katten.
Op de terugweg verbaas ik me opnieuw over een Pattayaans fenomeen waar ik al twee decennia bekend mee ben. Oude kale eenzame mannen zitten om kwart over negen in de ochtend al aan grote flessen Chang bier te lurken. Een prima recept voor een ramp en een doorn in de ogen van de Thaise regering, zowel landelijk als lokaal.
Pattaya, iedereen haat het òf houdt ervan op zijn eigen manier. Ik hou van Pattaya ondanks haar donkere zijde die weer veel andere liefhebbers kent. Wat ik het meest liefheb in Pattaya? Dat is heel eenvoudig voor mensen die mij beter kennen!

Ik hou van het eten! In Pattaya staan vele verschillende keukens uit de hele wereld tot je beschikking. En haast allemaal goed van kwaliteit en ook nog eens redelijk geprijsd. Je moet er nu eenmaal van houden! En dan geef ik me ook over aan een paar koude bieren, € 0,75 per flesje valt toch mee te leven?

Thailand: Terug naar het begin!

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), woensdag 14 februari 2018

Een hele dag in Ayuthaya was weer voldoende. Ik had nog wel wat langer kunnen blijven wanneer Lyka bij me was geweest maar na vijf weken alleen op pad te zijn geweest verlang ik ook weer naar Pattaya.

Het is heerlijk weer deze ochtend. Niet te koud en niet te warm, prima weer om op reis te gaan. Het inpakken van de rugzak gaat supersnel wanneer je maar weinig uitpakt. Vandaag doe ik het allemaal een beetje andersom. Ik zorg eerst dat alles klaar is en daarna ga ik naar beneden om te ontbijten.

Helaas is de watermeloen op dus moet ik het met een banaan doen deze ochtend. Niet dat dat een bezwaar is want een banaan lust ik ook graag.

Na uitgebreid afscheid te hebben genomen ga ik op weg naar het kleine station waar het zo vroeg op de ochtend wat rustiger dan gisteren is. Een kaartje voor 15 baht, een enkele reis naar Bangkok, is zo gekocht en ik hoef niet langer dan twintig minuten te wachten totdat mijn trein zal verschijnen. Het is een gewone trein, waarvan er hier vroeg in de ochtend een stuk of acht passeren, dus mogen we deze keer weer zelf kiezen waar we gaan zitten.
Ik heb al snel een plaatsje aan de zonzijde van de trein waar het raam natuurlijk weer open kan. Dat zal overigens niet lang meer kunnen want ook de Thaise spoorwegen zijn zich in een sneltreinvaart aan het moderniseren. Zowel de infrastructuur als het rollend materieel krijgt een grote update.
Ook wordt er nog steeds gesproken over Chinese of Japanse hogesnelheidstreinen die Chiang Mai en Nong Khai met Bangkok moeten gaan verbinden. In een later stadium wordt er zelfs gesproken over het verbinden met het Chinese hogesnelheidsnetwerk via Laos en Vietnam. Ik verheug me er al op om in een dagtrein vanaf Singapore naar Kunming of Nanning te kunnen reizen.
Onderweg kom ik er maar niet uit hoe ik vanuit Bangkok mijn laatste etappe naar Pattaya zal inrichten. Ik heb verschillende mogelijkheden die allemaal een of meer nadelen hebben. Gelukkig heb ik anderhalf uur in de trein tot mijn beslissing te komen.

Tijdens het reizen en nadenken bekijk ik de werkzaamheden aan de nieuwe spoorlijnen. Ze gaan van smalspoor ook naar een breder spoor. Een veel gebruikte maatregel om zo ook meteen te voorkomen dat langzamere (smalspoor) en snellere (breedspoor) treinen elkaar niet per ongelijk kunnen ontmoeten op de rails. Het nieuwe spoorwegstation, zeg maar “Bangkok Centraal” ziet er indrukwekkend uit! Hier moeten binnenkort alle treinen en heel veel bussen uit de hoofdstad van Thailand samenkomen. Uiteindelijk kies ik voor de meest voor de hand liggende route naar Pattaya dus blijf ik tot het einde van de rit, tot in het “Huamlamphong Station” zitten.
Bij de ingang van de Metro is er al langer de controle op handbagage om zo lang als mogelijk aanslagen te voorkomen. Zodra ik met mijn rugzak door het poortje loop gaat er een alarm af en een kleine oudere vrouw in een veel te groot uniform staart me aan. Wat nu? Ze is maar alleen bij de controlepoort dus kan ze geen anderen meer controleren wanneer ze mij mijn rugzak laat uitpakken. Ze zou het toch wel gewend moeten zijn want ik neem aan dat ik niet de enige ben die met een rugzak via de Metro van het treinstation naar Sukhomvit wil reizen. Ze bekijkt me nog een keer van top tot teen waarna haar ogen de steeds langer wordende rij wachtenden aflopen. Ze knikt zonder een woord te zeggen en ik kan verder.
Nu is het reizen met een relatief kleine rugzak geen makkelijke opdracht in de Metro en Skytrain. Toch komen we er wel. Twee zitplaatsen voor de bus van Ekkamai naar Pattaya en met nog een kleine drie uur voor de boeg zit mijn drieweekse rondreis er nu al bijna op.

Het zijn ruim 2100 onvergetelijke kilometers geweest door de Isaan. Tijdens de busreis passeren veel momenten van de afgelopen drie weken in mijn gedachten. Volgende week op deze tijd zit ik alweer in het vliegtuig op weg naar de Filippijnen.
Bij aankomt in de “Boxing Roo” staat me nog een grote verrassing te wachten. Er zijn heel veel oude vrienden op bezoek. Na een avond van handen schudden, omhelzingen en veel koude biertjes zoek ik iets meer dronken dan ik van te voren had gedacht mijn bed op. Mijn missie is volbracht en geslaagd. Ik ben veilig terug voor de laatste week in Pattaya voordat ik weer naar mijn lieve vrouw in de Filippijnen ga.

Thailand: Ontmoeting met een kolossale oude bekende (drie)

Ayuthaya (Baan Are Gong Riverside Homestay) 10), dinsdag 13 februari 2018

Ik weet niet of het iemand is opgevallen maar februari is nog niet voorbij en ik heb nu al meer verhalen gepubliceerd dan in heel 2017. Dat voorspeldt dat we waarschijnlijk een mooi jaar voor de boeg hebben.

Hoeveel keer ik al voorbij deze zijweg naar de tempel ben gekomen weet ik niet maar nu ik te voet ben kan ik de richtingaanwijzer “Wat Koh Kaew” niet weerstaan. Als eerste zie ik een bouwwerk opgetrokken uit bakstenen die verdomd veel op kloostermoppen lijken. En laat Nederland hier vroeger ook een handelspost te hebben gehad! Het zou zo maar kunnen dat de vroege Nederlanders de Thai hebben geleerd om bakstenen te maken, zoals ze dat ook heel lang geleden ook op Taiwan (Formosa) hebben gedaan.

Een stukje verder op weg naar het tempelterrein tref is een pagode aan zoals er dertien in een dozijn gaan. Wat meer opvalt zijn de beelden op en om de pagode. Een hele verzameling van monniken en Boeddha’s. Ik had nooit kunnen bevroeden dat het hier in deze onbekende tempel zo druk zou kunnen zijn. Het is een komen en gaan van aanbidders en zo sta ik oog in oog met een beeld wat ik ken maar waar ik de betekenis of afkomst niet van ken.

Het is het beeld van “Koning Naresuan", de oervader, de stichter van het huidige Thailand. Ik ken het beeld maar niemand heeft me ooit kunnen vertellen wie of wat hij was. Het directe bewijs van het slechte onderwijssysteem in Thailand. Ken je geschiedenis en je weet wie je bent. In Thailand zijn er veel belangrijke zaken zoals lichamelijke schoonheid en geld, veel geld.

Af en toe kan ik een paar foto’s maken zonder dat er mensen in de weg lopen en dan maak ik daar graag gebruik van.

Overal het levensverhaal van de Boeddha en altaren voor “Koning Naresuan”. Ook hier staat alles strak van de tegenstellingen, Boeddha is liefde en vrede terwijl “Koning Naresuan” een barbaarse man was die Thailand met geweld heeft samengebracht.

Deze dodenmuur wil ik jullie niet onthouden. Wat een mooie plaats om je as te achter te laten.

En dan ga ik door naar het station om na te denken over wat ik zal gaan doen in mijn laatste week in Thailand allemaal nog wil doen. Op een mooi plaatsje in de wind en in de schaduw geniet ik van een kopje koffie en een glas koel water. De oude stad, het oude backpackers straatje, daar moet ik vanmiddag zeker nog maar eens even gaan kijken. Daar liggen veel mijn mijn herinneringen aan mijn eerste reis naar Thailand maar ook veel herinneringen van vele reizen daarna.

De koffie is heerlijk maar het begint ook wel een beetje warm te worden.

Ik verbaas me over de aantallen buitenlandse toeristen die per trein arriveren en vertrekken.

Dat was negentien jaar geleden wel anders, toen zaten we hier met z’n tweeën, Marieke en ik, op de trein naar Sukhothai te wachten.

Al dat wandelen heeft me hongerig gemaakt en wat is een betere plaats dan mijn eigen Homestay, met een uitzicht op de rivier, om de lunch te gebruiken? Ik moet tenslotte toch met de veerpont over. De dames staan al klaar om me te verwelkomen en ik blijk de enige klant in het restaurant te zijn. De “Yam Phun Sen”, een salade van glasvermicelli met zeevruchten is hemels. Alleen de kleefrijst staat niet op het menu en wanneer ik dat van te voren had geweten dan had ik een onderweg een pakje voor 10 baht gekocht.

We moeten nog even wachten op enkele vrachtboten en dan stap ik op het veerbootje dat me voor 5 baht naar de overkant brengt. Vroeger was dat nooit nodig omdat de hele backpackers wereld zich op het eiland van Ayuthaya bevond.

Ook hier in deze cultuur belangrijke stad zijn ze klaar voor de Valentijn hysterie en twee weken later voor het Chinese nieuwjaar! In het kleine straatje aangekomen kan ik alleen maar constateren dat het hier in de straat achteruit is gegaan, te duur is geworden en het rustiger is dan ik het ooit heb gezien.

Zelfs het oude bekende “Ayuthaya Guest House” heeft een andere naam gekregen! En die stond in 1999 al in de Lonely Planet! Voor de deur staart Chai me aan en ik zie een vleug van herkenning in zijn ogen. Hij stapt langzaam op me af en schud me de hand. Hij weet het nu zeker! We begroetten elkaar en hij kijkt verbaasd naar mijn verschijning. Het ontbreken van bagage of rugzak verteld hem dat ook ik zijn oude guesthouse niet meer trouw ben.
Hij is bezig met zijn zoveelste project om zijn slecht lopende guesthouse weer vlot te trekken. Ze zijn met z’n tweeën druk bezig om een paar oude tafels in elkaar te zetten. De verkoop van bier ’s avonds moet de kar gaan trekken? Het laatste principe van Chai, geen dronken gasten, is nu ook overboord? Een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Hij is in de jaren negentig blijven steken! Wij wilden in die tijd geen luxe maar rust, alleen een schoon bed en als het enigszins mogelijk was een schone badkamer. Tegenwoordig trekken ze met hun grote rugzakken van drie sterren hotel naar drie sterren hotel en baden zich in luxe en als het even kan ook in een zwembad. Het backpacken is vandaag de dag ook populair wanneer je maar een paar weken gaat, en dan maakt de prijs van een overnachting, het eten of een biertje niet meer zoveel uit. Misschien ben ik ook wel in de jaren negentig blijven steken?

Chai ziet er vermoeid uit, hij ziet er oud uit, terwijl hij zeker tien jaar jonger is dan ik, net als het “Ayuthaya Guest House” dat nu tot “Brickhouse” is omgedoopt. Hij is waarschijnlijk bezig met de laatste loodjes voordat zijn guesthouse wordt opgeslokt door een keten, of misschien plaats maakt voor een nieuw hotel. Ik krijg nu het gevoel dat ik hier nooit meer zal slapen. Dat ik hier ben om voor de laatste keer afscheid te nemen. Niet voor Chai of voor zijn vrouw die altijd vriendelijk en gastvrij zijn geweest, maar ook door de sterk veranderde omgeving. Mijn ontdekking van het  “Baan Are Gong Riverside Homestay” zal daar zeker ook aan bijdragen. Na een nacht heb ik al het gevoel dat ik het daar aan de rivier gemakkelijk een week zou kunnen uithouden. Voor zolang het duurt het kan hier tenslotte ook zomaar in een nachtmerrie veranderen!
In gedachten en herinneringen verzonken loop ik terug naar de Homestay voor een maaltijd en een paar flessen koud bier. Beide zijn beduidend goedkoper dan in de oude backpackers straat!

De Pad Thai is van de uitstekende kwaliteit die ik had verwacht en het bier smaakt me ook uitstekend. Helaas zijn er geen gelijkdenkende reizigers om dit moment mee te delen.

Een laatste sfeerfoto van de verdieping waarop mijn kamer zich bevind. Morgen zal ook deze dag een herinnering zijn en achter aansluiten bij de lange rij herinneringen van mijn reizen die ik al koester. Soms vraag ik me af wanneer er een einde aan die rij zal komen.