Om iets over half vijf wordt de nachtelijke stilte verbroken door de eerste haan. Het zonlicht is nog ver weg maar het netwerk van hanen verkondigt dat de volgende dag spoedig zal aanbreken. Er komen steeds meer geluiden. Vanuit de verte hoor ik het klik-klak van goedkope badslippers langzaam dichterbij komen. De wereld komt hier al vroeg op gang omdat hier de vroege vogels nog wel de dikste worm vangen samen met de meest corrupte vogels.
Het is een vreemd gevoel zo primitief met z’n tweeën in een eenpersoonsbed wakker te worden. Het is geen hele nieuwe ervaring want er zijn toch wel enkele overeenkomsten met het Thailand dat ik zestien jaar geleden bezocht. Een eerste brommer komt knetterend voorbij en de klamboe wordt nu ook zichtbaar. 05:35 en de dag is begonnen. Een lange dag waarvan ik me afvraag wat ik vandaag zal gaan doen.
De eerste kop koffie duurt een oneindigheid op het houtskoolvuur. De geur van het verbrande aanmaakpapier verspreid zich door het kleine dorp. Flarden rook hangen stil tussen de kokospalmen. Het is een vreemde wereld! Maar tegelijk ook een intrigerende wereld. Ik probeer zoveel mogelijk in me op te nemen.
Om half zeven komen de eerste met schoolkinderen afgeladen tricycles, brommers met een overdekte zijspan, op weg naar school in Pilar voorbij. Enkele kinderen op het dak zijn al zo wakker dat ze spontaan naar me zwaaien. Zich pas verder, wanneer ik al lang uit het zicht ben, realiserend dat ik een buitenlander in San Antonio ben. Kleine John is ook klaar voor school en krijgt zijn ontbijt met een Milo vermengt met melkpoeder, overkill op zijn sterkst.
Eindelijk een tweede kop koffie en daar is mijn ontbijt. Het eerste brood dat ik gisteren heb gekocht is dus van dat zoete brood. Opeten, niet meer kopen en op zoek naar ander brood! De eieren zijn zo klein dat ik er wel vier zou lusten en de de knakworst is van een kwaliteit waar nog wel aan gewerkt kan worden. We zijn op reis dus moeten niet over het eten klagen!
Na het ontbijt zie ik eenstukje van de best dankbare recycling die ik ooit heb gezien. Wat er aan rijst overblijft op de borden is als eerste voor de zwangere kat die het huis vrijhoud van muizen en kakkerlakken.Dan is de hond van de buren aan de beurt die zonder het te weten ook het huis van mijn schoonmoeder bewaakt! Een enkele rijstkorrel die is blijven liggen wordt met veel smaak door een enkele witte kip met een tikkend geluid van het stalen blik gegeten. De kip kijkt nog een keer rond en dan komen de mieren! Binnen enkele minuten is het groene blik zwart gekleurd door mieren van reuzen tot lilliputters. Een half uurtje later is het blik schoon en weer klaar voor gebruik.
Nog maar een koffie! Mijn schoonmoeder gaat vandaag naar de stad om een twee pits gaskookplaat te kopen. Compleet, inclusief fles, slang en drukregelaar! Wat ik uit oude plastic tassen heb zien komen geeft me weinig vertrouwen! “Better safe then sorry”, is hier zeker op zijn plaats. De ochtendspits in het dorp is voorbij en de wegen en velden rond het kleine huis komen tot rust.
Mijn gedachten drijven af naar het Nederlands Indië van 100 jaar geleden. Geen radio, geen nieuws, alleen de rust en het groen. Vreemde geluiden en de stille kracht. Ik zal de film met Pleuni Touw een dezer dagen maar eens kijken. Ik kan het me goed voorstellen dat je langzaam gek kan worden van de drukkende hitte, de ijzige stilte en de vreemde blikken van de lokale bevolking.
