Half zeven mensen! Om half zeven sta ik alweer naast mijn bed! Hier op het platteland van de Filippijnen begint de dag vroeg en eindigt de dag vroeg! Domingo umaga mercado Pilar. Oftewel, Zondagochtend markt in Pilar. Zonder een mok koffie direct uit bed in de kleren en op weg naar de markt.
Voor de bamboepoort van het huisje wachten we op een tricycle. We hoeven gelukkig niet lang te wachten. Binnen enkele minuten stopt er een brommer met zijspan en het is haast vanzelfsprekend dat de chauffeur op de brommer een bekende is. Het zijn de onderwijzer en zijn vrouw, die ook nog les aan Lyka heeft gegeven, en mijn schoonmoeder en het onderwijzerspaar zijn het snel eens over de prijs. Honderd peso voor een retour, er wordt op ons in Pilar gewacht.
De snelheid van het gammele rokende voertuig, bevolkt door vier volwassenen en twee kinderen, is moeilijk in te schatten. Het zal wel rond de 25 Km/u liggen. Door het lawaai van de motor lijkt het sneller dan in werkelijkheid. De piepende trommelremmen schreeuwen om nieuwe remvoeringen. Hoewel ik het heb afgezworen, en diep weggestopt, moet ik toch weer aan die arme vluchtelingen denken die met honderdduizenden per maand in Europa arriveren.
Ik zit achter de chauffeur in amazonezit op de buddyseat en probeer mijn teenslippers niet te verliezen. Een Filippijns landschap glijdt aan mijn ogen voorbij dat maar weinig toeristen te zien krijgen. Er is hier namelijk niets tot zeer weinig toeristisch te zien! Bamboe huisjes met palmbladeren daken. Hekwerken van gevlochten bamboe. Een kind wast zich langs de weg aan een pomp. Een koe zo mager dat je er met moeite twee bouillonblokjes van kan maken. Een brommer met een lege tank wordt voortgeduwd door drie jongens in versleten basketbal shirts, gebruinde armen en benen. Een meisje van een jaar of acht draagt haar zes jaar jongere broertje of zusje op haar buik, op blote voeten, met op haar rug een vijf literfles water, gehaald bij de waterpomp of publieke kraan. Een wateraansluiting in huis is hier nog niet vanzelfsprekend. Bij een stenen gebouwtje worden halve liters benzine gekocht, haast alles gaat voor deze mensen per dag. Haast alles in kleine verpakkingen omdat er gewoonweg geen geld is om groter in te kopen. Op grote stukken plastic zeil op de weg wordt rijst gedroogd. Kinderen hoepelen met oude bromfietsbanden. Het is teveel om het allemaal te onthouden en op te schrijven.
Markt in Pilar, mijn iPhone blijkt leeg en daarom heb ik geen foto’s kunnen maken. We laten het maar tot volgende week. Op de markt aangekomen moet ik denken aan de discussie over de LIDL die in Zaltbommel bij de nieuwe watertoren zou moeten verrijzen. Vooral de opmerking van de sofa toerist in “het Brabants Dagblad” dat supermarkten in Zaltbommel zo duur zijn stuit me nu verschrikkelijk tegen de borst.
Bij het eerste groentestalletje is de boodschap al duidelijk. € 2,20 voor een kilo uien, € 1,60 voor een kilo grote sperziebonen en € 2,00 voor een kilo groene kool. Maar de bloemkool spant de kroon! Voor slechts € 4,00 per kilo kan ik mezelf de nieuwe eigenaar noemen van een bloemkooltje dat bij de voedselbank in de groene Kliko zou verdwijnen!
Opnieuw spoken de migranten door mijn hoofd. Zouden deze mensen alles achter willen laten om in Nederland een nieuwe start te maken? Ik denk van wel, en daarom krijgen de mensen uit de Filippijnen, Thailand en Indonesië zo moeilijk een visum! Er is geen terugreis garantie.
We gaan verder naar de vis en vlees afdeling van de markt. Niet gekoeld, maar wel overdekt, ligt de vangst en slacht van de afgelopen nacht uitgestalt. Prijzen zijn vaak voor een half pond (250 gram) vermeld omdat de mensen vaak toch niet meer kopen. Kerstliedjes galmen als stemmen van spoken uit de oude omroepinstallatie.
De vis is dan wel weer relatief goedkoop! Tenminste, je koopt alle vis vuil, dus niet schoongemaakt met alle ingewanden er nog in, met uitzondering van de grote barracuda’s en papegaaivissen, die wel in stukken worden verkocht. Ik kan maar weinig vissen herkennen, een klein stapeltje lijkt op makreel maar ze hebben felgele vinnen aan het einde van hun lichaam. Glinsterende zilveren lange dunne vissen liggen als Japanse zwaarden naast elkaar op de kraam. Ik ben kwaad op mezelf dat ik mijn Nikon camera niet heb meegenomen. Lyka had me nog geroepen!
Na een kort bezoek aan de plaatselijke supermarkt, oppervlakte geschat op ongeveer 150 m2 inclusief een verse slagerij, dus veel hebben ze niet, rijden we met een voorraad voor een week richting San Antonio. De kassabon was hoger dan Lyka en ik in Nederland uitgeven aan de wekelijkse boodschappen!
Ik zie het al voor me. Zodra de kilo kip en de kilo varkensvlees en de anderhalve kilo vis op zijn wordt het de rest van de week vegetarisch. Of we moeten het geluk hebben dat we aan het einde van de week nog wat vis van een lokale visser kunnen kopen die van deur tot deur gaat om zijn handel aan te prijzen.
Achterop de buddyseat gaan we weer richting San Antonio. De wind streelt zachtjes mijn gezicht en brengt me enige verkoeling. Het verbaasd me een beetje hoe eenvoudig mijn lichaam zich weer heeft aangepast aan de tropische warmte, gelukkig lijkt het hier minder vochtig.
Overdag is de ventilator af en toe wel lekker want het wordt toch wel erg warm. Maar ’s Nachts, wanneer Lyka er op staat om de ventilator van de woonkamer naar de slaapkamer te slepen, sterf ik het af van de kou. De constante straal bewegende lucht blaast me koud en ik wordt ’s morgens hoestend en kuchend wakker alsof ik elke dag een zak zware shag rook.
“Alice” van Smokie galmt over de zonovergoten rijstvelden, ik moet er hard om lachen en de chauffeur kijkt om wat er zo leuk is. Er gebeurd zoveel om me heen dat ik het onmogelijk allemaal in me kan opnemen. Maar een ding staat als een paal boven water! Hoe arm ze hier ook zijn je ziet ze haast allemaal lachen. Ze dragen hun armoede en geloven blind in de liefde van Jezus en dat hij hun aan het einde zal redden van de armoede.
En het is feest in Mamsi Homestay! Varkenskarbonade gebakken in de roomboter met de kruiden van Verstegen uit Holland. Ze smikkelen en smullen van de lekkernij en dat geeft me een goed gevoel van binnen.
‘Ik heb nog nooit varkenskarbonade gegeten kraait de kleine John!’
Gevolgd door een opgestoken duim en een, ‘LEKKERRRR!’
Dat Nederlandse woord kennen ze al na enkele dagen. Na het eten begin ik aan mijn derde boek van deze reis! Het tweede boek, “13” van Pieter Aspe, is een aanrader. In mijn mening zijn beste boek tot nu toe met “Inspecteur van In” in de hoofdrol. Ik ben begonnen aan “Zuidas” van Patty Stenger. Een boek over corruptie, zwart geld en drang naar macht. Goed leesbaar en soms grappig.
Even terugkomend op die prijzen voor voedingswaren die ik vanmorgen op de markt en in de supermarkt heb gezien. Ik heb de hele terugweg er over nagedacht om dat simpel aan jullie te kunnen uitleggen.
Wanneer jullie je willen voorstellen hoe deze mensen leven hier op het platteland van de Filippijnen zouden jullie de de prijzen in jullie plaatselijke Nederlandse supermarkt moeten vertienvoudigen! Natuurlijk wanneer je het inkomen in de Filippijnen gelijk wil stellen aan een inkomen in Nederland! Denk daar maar eens aan wanneer je in Nederland boodschappen gaat doen?
En van die € 42,- die een vluchteling per week, voor zichzelf alleen, krijgt van de Nederlandse regering moet hier een heel gezin, met vaak meer dan vier monden, voeden, onderdak geven en kleden! Misschien begrijpt u nu waarom ik, na enkele dagen op het platteland van de Filippijnen, niet zoveel op heb met de migrantenknuffelaars in Europa!
