dinsdag 27 oktober 2015
Vier dagen later dan beloofd is de vrachtwagen klapzand geleverd en kan het eerste serieuze werk aan “Project de betonnen woonkamervloer” beginnen. Vier pezige jonge Filipino’s in tanktop’s en op flip-flops bespreken de klus naast de berg klapzand. Sigaretten uit het pakje van mijn schoonmoeder worden gerookt en even later begrijp ik waar ze op wachten. Een gezette man verschijnt die de voorman lijkt. Mamsi haalt een stapel lege rijstzakken tevoorschijn en het werk kan beginnen. Verbaasd kijk ik de woonkamer in waar er nog geen enkel meubelstuk is verplaatst of weggehaald.
In een hoog tempo worden de zakken vol geschept door de gezette man die binnen enkele minuten zo nat is van het zweet dat hij glinstert in het zonlicht. Zodra de jongens bij het eerste meubelstuk komen, ik weet niet eens of ik het nog wel zo mag kwalificeren maar bij de kringloopwinkel zou het worden geweigerd, wordt het vierkant opgepakt en na de aanwijzingen van mamsi op een andere plaats weer neergezet. De twee kleine slaapkamers lopen vol. Het is volgens de planning maar voor twee dagen dus het ongemak valt wel te dragen.
Binnen twee uur is de berg klapzand verplaatst en de vloer in de woonkamer opgehoogd. De nieuwe laag wordt met stuk van een dikke boomstam van ongeveer 50cm hoog aangestampt. Het dreunt in het kleine huisje alsof er een kudde dinosaurussen voorbij komt.
300 peso (€ 6,00) en een fles Filippijnse gin, de mannen worden betaald en bedankt. De gin is voor de mannen en het geld, € 1,20 per persoon, is voor het huishouden. De vrouwen en/of moeders kunnen weer eten voor het gezin gaan kopen!
woensdag 28 oktober 2015
De rest van het huishouden, met uitzondering van mamsi, is nog in diepe slaap wanneer om zeven uur het alarm op mijn iPhone afgaat. Ik zit al drie kwartier met een kop koffie naast me in de deuropening. Mamsi is naar Pilar om materialen voor de elektrische installatie te kopen. De mannen voor de vloer zijn langs geweest en hebben plechtig beloofd om morgen om zes uur voor de deur te staan om de klus in een dag te klaren.
Eigenlijk komt dat wel goed uit omdat eerst de elektriciën zijn werk nog moet doen. Zelf heb ik ook wel wat kijk op het aanleggen van elektriciteit maar hier begin ik niet aan. Alle draden zijn appelgroen! Dit kan alleen maar mis gaan! De elektriciën verschijnt met zijn etui met gereedschap. Een etui iets groter dan een schooletui? De hoeveelheid gereedschap is dus wel erg beperkt. Gereedschap dat in Nederland al lang in het oud ijzer was beland. Met een geleende bamboeladder begint hij de rest van de installatie aan te leggen en te controleren.
Ik moet het ze nageven, het zijn mensen met een beperkte opleiding maar het werkt allemaal wel en dat is op dit moment in de tijd en op deze plaats op aarde het belangrijkste. Op deze plaats zijn de huizen en werkzaamheden van de mensen nog niet met regels en wetten overspoeld.
Zoals Kris en ik altijd in Bangkok tegen elkaar zeiden: “Hier in Thailand is niets geregeld en alles werkt! Thuis in Nederland en België is alles geregeld en niets werkt!”
En dat klopt toch? In Nederland staat bij elke zucht wind, de eerste nachtvorst, de eerste sneeuwvlok en de eerste vallende bladeren die de komst van de herfst aankondigen de helft van het materieel van de Nederlandse Spoorwegen stil.
Halverwege de middag Pakt hij zijn gereedschap in omdat er een noodklus is, hij wordt weggeroepen door een jongen op een rode brommer. Zelf denk ik dat het met een probleem te maken heeft met de, door een andere elektriciën aangelegde, buizen.
‘No supply! No supply!’, bleef hij maar tegen iedereen in huis zeggen die het wilde horen.
Het probleem was duidelijk, een oranje flexibele pvc buis was verkeerd in de muur en het beton verwerkt. Dat werd hem voor vandaag teveel en hij vond het tijd om naar huis te gaan.
donderdag 29 oktober 2015
Ik ben nog brak wanneer ik om half acht uit bed stap. Die vier literflessen bier van gisterenavond tijdens het film kijken hebben me goed geraakt. De mannen waren dus klokslag zes uur hier. Het staal van de grote schop schraapt over het beton en mengt het zand, grind en cement. Daarna komt het water. Tegen de tijd dit ik aanspreekbaar ben gaat de eerste emmer water in het kuiltje midden in de berg van het mengsel.
Vier jongens scheppen als een machine het mengsel om. Een betonmolen zou een prima investering zijn maar dan zitten de andere drie kameraden thuis. De twee smeerders verdelen de grotere brokken rots over het klapzand en beginnen aan het ijzerwerk. Ze vormen grote ruiten op het klapzand. Zo heb ik het nog nooit gezien maar “Andere landen, andere gebruiken”.
Mijn tweede kop koffie smaakt beter dan de eerste maar de spijker in mijn kop zit nog muurvast. Een nylon draad, die zigzag door de kamer/keuken is gespannen, geeft de hoogte aan. Goedkeurend kijk ik de mannen toe. Zij voelen zich ongemakkelijk omdat ik op hun handen kijk. Zwijgen is belangrijk Emmer voor emmer lopen drie jongens het beton naar binnen. Pezig en mager als ze zijn halen ze een benijdenswaardige kracht/gewicht ratio.
En daar is de regen! De eerste regen van ons verblijf in San Antonio. Buiten gaat het werk gewoon door. De betonvloer passeert de slaapkamer en vanaf dat moment kan ik nergens meer naar toe totdat het beton voldoende is uitgehard. De lichtgewichten dansen op hun schuimrubber badslippers over de langzaam harder wordende betonlaag. Wegens een misverstand heb ik het ontbijt gemist. Ik dacht dat de panchit, Filippijnse bami, voor de werkers was. Dus heb ik hem onaangeroerd in de slaapkamer laten staan.
Een korte pauze om wat te eten en te roken volgt en van dat moment rust wordt gebruik gemaakt om snel voor ons eten te koken. De kip kerrie van mamsi is een winnaar en zal zeker een keer per week op het menu staan. De andere helft van de kip wordt in kip adobo verandert. Jullie lezen het goed! Van een kip van ongeveer een kilo worden acht porties gemaakt.
Zonder dat ik een woord heb gezegd over de ruwe vloer kijkt Lyka me aan en zegt, ‘Er komt nog een schuurlaag overheen.’
En ja hoor, een dunne laag, haast vloeibare cementspecie gaat over de ruwe betonnen vloer. De mannen mogen mij wel en beginnen tegen mamsi over het aansmeren van de muren en het leggen van een granieten vloer.
‘Kassa!’, ziek ik ze denken, ‘Van die buitenlander met zijn dikke portemonnee moeten gebruik maken voor het kerstmis wordt!’
Als bouwvakkers onder elkaar kan ik met ze mee lachen! Een haast tandloze man, met altijd een brandende sigaret in zijn mond, laat mij zijn veertig peso, twee vuile briefjes van twintig, zien als teken dat hij wel wat geld kan gebruiken.
‘Dan heb je meer dan ik!’, lach ik hem toe! ‘Je weet het toch? Zodra je een vrouw hebt kun je gedag zeggen te je geld!’
De andere bouwvakkers moeten allemaal hard lachen terwijl het werk zijn einde nadert. Er is nog genoeg beton over om twee treden naar de deur voor het huis te storten. Mamsi is een slimme vrouw en zal niets verspillen!
Het gereedschap wordt in een emmer schoongemaakt en het werk voor de mannenzit er op. Ze zijn wel teleurgesteld dat ze geen opdracht hebben kunnen binnenslepen voor de muren. Maar dat kon ook niet voor de prijs die ze vroegen. Dat bedrag was volgens mamsi het dubbele van prijs die ze eerder had gekregen. Ik zal nog even in de slaapkamer moeten blijven totdat de vloer hard genoeg is om over te lopen dus luister ik naar muziek. Tot nu toe heb ik het hier prima naar mijn zin.
