Ik heb nu eindelijk internet, maar ik moet buiten gaan staan om twee balletjes signaal op mijn iPhone te zien. Het is haast vreemd om te bestaan zonder het zinloze nieuws dat ons elke dag bereikt. Busongeluk in Peru, overstroming in Iowa, komeet in Siberië, boot omgeslagen in Libië en twee kroppen sla verlept in de Jumbo in Assen. En dan heb ik het nog niet over de eindeloze lijst met weervoorspellingen van Alaska tot Nieuw-Zeeland waar niemand en dan ook niemand iets aan heeft!
Maar ik moet ook contact houden met het thuisfront om, en niets anders dan dat, belangrijke berichten zo snel mogelijk te ontvangen. Ook het internet bankieren is heel belangrijk, ik herinner me nog goed dat ik in Hong Kong stond en mijn geld was op. De enige manier om het probleem op te lossen was naar de bank in Nederland bellen. Dat was wel moeilijk met geen rooie cent in mijn zak!
Ik heb me voor deze reis voorgenomen om het nieuws alleen via Teletekst tot me te nemen. Teletekst, de dinosaurus onder de nieuwsverschaffing die na ruim 35 jaar nog steeds haar werk doet. De rest zal me worst zijn! Zeker nu ook de dagbladen in Nederland de websites aankleden met zinloze Youtube filmpjes over honden die een achterwaartse salto kunnen maken op een rijdende motor bestuurt door een kindvriendelijke katholieke priester in zijn beste zijden ondergoed! In het dorp waar ik me bevind is geen nieuws. Alleen rust en berusting.
Na het debacle van gisterenavond zou ik het liefst mij biezen pakken en vertrekken naar een plaats ver van hier. Maar opgeven is geen optie, onderwijzen is beter. Met weglopen is nog nooit een probleem opgelost en eigenlijk kan je ze het niet kwalijk nemen. Opnieuw zwelt het gezin aan met een mond meer te voeden. Neven en nichtjes, die er niet ondervoed uitzien, schuiven aan het ontbijt. Oké, het is een flinke berg rijst met een karig stukje vis maar het is meer dan een gebaar.
Het is een gevoel, een ongeschreven wet, om de rest van je familie kostte was het kost in leven te houden. In moeilijke tijden, zoals in Nederland tijdens, en na, de 2e wereldoorlog, moet je als één familie staan. Wij in het westen zijn dit gevoel, wat ik me nog persoonlijk kan herinneren en ook uit de verhalen van mijn grootmoeder, allang kwijt. In Nederland ligt een buurman of buurvrouw een jaar dood in huis voordat ze worden gevonden. Wat zegt dat over onze maatschappij? Inderdaad, wij zijn dat gevoel van helpen kwijt.
Nu ik het zo opschrijf moet ik aan de vele migranten denken die op het moment van dit schrijven in Nederland veilig op een veldbedje slapen in een verwarmde sporthal.
‘Getraumatiseerd uit oorlogsgebieden’, zeggen de dikbetaalde hulpverleners die bang zijn om hun baan te verliezen.
Nou, kom maar eens op het platte land van de Filippijnen kijken? Ook wanneer er geen verwoestende tyfoon over is getrokken. Hier is het een sociaal en financieel oorlogsgebied! Er woedt een verschrikkelijke sociale burgeroorlog en het is wachten tot de vlam in de pan slaat. Het zou me niets verbazen als er in de niet al te verre toekomst grote horden “Eilanders”, nu de wereldzeeën geen hindernis meer blijken te zijn, naar de rijke westerse wereld komen.
Huisje van de buren, een jong gezin met drie kinderen
Vijftien jaar geleden, toen ik voor het eerst door Azië zwierf, ondervond ik in Burma al de beperkingen van migratie. De beperkingen binnen een land om te migreren! Nu was de Burmese junta niet de meest mensvriendelijke vorm van bestuur maar ze hadden wel al vroeg ingeschat dat een totale migratie van de plattelandsbevolking naar de steden desastreuze gevolgen zou hebben voor de landbouw en voedselproductie voor het geïsoleerde land. En tegelijk zou de overbevolking van de enkele grote steden leiden tot een ecologische en sociale ramp. Elke Burmees beschikte over een reisdocument dat hij om de, zeg maar vijf kilometer, aan militairen moest laten zien als bewijs dat hij toestemming had om verder te reizen. Een paspoort om binnen je eigenland te mogen reizen! En dan schrijven ze in “de Volkskrant” dat we moeten leren van het verleden? Selectief leren? Open je ogen en kijk verder dan de propaganda machines van rechts èn links!
Het weer is hier nu verandert! De zon wordt afgewisseld met stevige buien. De lengte van de buien en wanneer ze komen is niet in te schatten dus blijf ik maar op ons eenpersoonsbed in het kleine kamertje liggen. Mijn MacBook en ebook binnen handbereik. Ik ben sowieso nog weinig van het erf af geweest met het project van de woonkamervloer.
Volgens mij heb ik het oude Indische plantersgevoel te pakken. Het internet werkt hier zo slecht dat elke publicatie van mijn avonturen op “Travels and Troubles” een avontuur op zichzelf is. Mijn dagen worden gevuld met lezen, drie boeken in een week, oude tv-series herontdekken, Seizoen 1 van de X-files met enorme mobiele telefoons en cassettebandjes, en klassieke films, eergisteren nog “The Shining” met Jack Nickolsen, afgewisseld met nieuwere uitgebrachte films. Verder doe ik weinig de hele dag! Ondervinden en filosoferen, het nieuwe reizen sinds de Russen en Chinezen over de wereld zwerven.
De elektriciëns arriveren om hun werk af te maken. Mijn advies en hulp wordt niet op prijs gesteld, dus laat ik ze maar aanmodderen en wanneer ze voor de tweede keer aan het werk gaan om hun eerste fouten te herstellen is het voor me moeilijk om ze niet uit te lachen. Maar zoals altijd in deze contreien werkt het licht aan het einde van de dag en staan ze te naar elkaar te kijken of ze net een kerncentrale hebben gebouwd en in werking gesteld.
Slecht nieuws is er ook! Het vette monster dat uit het niets is verschenen blijft nog tot 9 november. Lyka verteld het me met enige gereserveerdheid, dus ik denk dat mijn gevoelens duidelijk genoeg zijn overgebracht. Dat vette monster is zo lui dat ze tijdens het vallen de wetten van de zwaartekracht aan het twijfelen zouden brengen.
Ondertussen ratelt de regen op het dak en zwelt aan tot een oorverdovend lawaai. Volgens Mamsi is het tyfoon seizoen begonnen. Vanaf het bed kijk naar de bamboe tralies, wat is dat gras sterk zeg! Tralies, symbolische tralies omdat ik met dit weer geen voet buiten zal zetten. Een bamboe kooi als gevangenis. Weken, maanden hier met mijn muziek, boeken en films. Een test voor geest en lichaam omdat het eten veel te wensen overlaat. Vanmiddag hebben ze mijn laatste blik Smac en het blikje sardines in tomatensaus opgegeten. Leeg, weg, en dat terwijl dat het enige is dat ik graag met brood eet.
De mensen zijn hier net mieren die door het huis, en alles kasten, marcheren op zoek naar eten. Maar kan je het ze kwalijk nemen? Nee! Hier is elke dag een strijd om te overleven.
