Een slechte nacht, een bijzonder slechte nacht! Na de film van gisterenavond stond ik voor een groot dilemma! Opblijven, òf gaan slapen en het huis open laten? De twijfels sloegen toe en uiteindelijk koos ik voor de eerste optie die, na ik schat ongeveer een 45 minuten, automatisch overging in de tweede.
Om iets over half drie maakt een dronken Lyka me wakker met hele verhalen over haar vrienden, familie, de Emperador (Filippijnse rum) en op de gezellige avond die ze hadden gehad. Ik had een lege colafles in de deuropening gezet zodat ik waarschijnlijk wakker zou worden wanneer er iemand, of iets, de slaapkamer binnen zou komen. Het vette monster ligt al als een os te slapen met de twee mobiele telefoons naast haar hoofd aan de opladers. Lyka’s moeder lijkt net als ik minder verrukt met haar optreden.
Eenmaal in bed nemen de activiteiten van Lyka nog steeds niet af en terwijl ik probeer opnieuw de slaap te pakken slaagt Lyka er in om me over mijn slaap heen te tillen. Daar liggen we dan samen, dicht opeen in het smalle eenpersoonsbed. Lyka ligt te slapen als een os, verspreid een geur als een destilleerderij in volle productie en ik lig naar de geluiden van de Filippijnse nacht te luisteren. In de verte blaft een hond en de voelbare bas van een feest ver weg in het dorp.
Morgenvroeg zouden we om zes uur opstaan, dat was tevens ook de reden waarom ik vanavond maar een fles bier had gedronken, om naar Legazpi te gaan. Sinds ons huwelijk hebben we nog steeds geen officiële Filippijnse huwelijksakte. En die is straks wel nodig om een Nederlands paspoort aan te vragen.
Die om zes uur opstaan wordt dus zeven uur en mijn jolige vrouw is na vier uur slapen veranderd in een sjacherijnig echtgenote met een splijtende hoofdpijn. Althans dat verteld ze aan iedereen die te dicht bij haar in de buurt komt. Maar ik krijg ook extra orders om op te schieten want anders zijn we veel te laat in Legazpi. En alsof ik me daaraan zou storen? Een tweede koffie, een gebakken eitje met een dagen oud sneetje brood en ik ben haast klaar om met mijn liefhebbende katerige vrouw op stap te gaan.
De eerste motortaxi, die zijn sneller dan de tricycles, heeft een handvol gebroken spaken in het achterwiel wat een kermisgevoel geeft in de haarspeldbochten op weg naar Pilar waar we moeten overstappen op een jeepney naar Legazpi. Langzaam trekt mijn liefhebbende vrouw bij en eenmaal in de jeepney gaat haar hoofd op mijn schouder om wat slaap te kunnen inhalen. In Legazpi moet er nog een keer worden overgestapt. Hier in de stad rijden de jeepney’s oneindige rondjes op de aan hen toegewezen route die op alle kanten van het voertuig staat geschildert.
Jeepney’s in Legazpi
Ik ben blij dat ik na anderhalf uur gebogen in een jeepney te hebben doorgebracht weer rechtop te kunnen staan. Ik stond de eerste seconden zo krom dat ik moeite had om op te kijken naar de enorme menigte die op de 1st verdieping van het NSO gebouw op hun beurt staat te wachten. Pas op de galerij voor het kantoor zie ik de enorme menigte die een huwelijksakte, overlijdensakte, geboorteakte of akte van niet getrouwd zijn nodig heeft. De Filippijnen is het enige land dat ik kan bedenken waar een “akte van niet getrouwd zijn” bestaat! En die heb je echt nodig als je met een Filippijnse wil trouwen!
Formuliertje gekregen van een veiligheidsofficier, inclusief penning en een pet met een grote klep, snel ingevuld en na vertoning van het ingevulde formulier worden we de gelukkige bezitters van een klein papiertje met een nummer er op. Nummer 196, ik kijk op de digitale teller die al op 132 staat. Gelukkig schiet het op!
Nou dat viel tegen weer tegen, gemiddeld een klant per minuut dus na ruim een uur staan we samen aan het loket. Twee huwelijksaktes voor 280 peso, ongeveer € 5,50, dus dat was wel te doen! En zoals ik na enkele dagen in de Filippijnen alweer gewend ben krijg ik te weinig geld terug. Ik laat mijn handen niet uit het zicht van de man die aan de andere kant van het glas staat. Hij begrijpt direct dat ik niet in zijn wisseltruc ben getrapt waarna de provinciale ambtenaar opzichtig zijn excuses maakt en mij deze keer 20 peso teveel terug geeft.
‘One hour!’, zegt hij kortaf en wij kunnen weer naar buiten!
Anderhalf uur wordt het uiteindelijk en onze verplichte dag is bijna tot een einde. Er is niet veel tijd meer over voor de andere zaken. We moeten namelijk op zijn laatst om vier uur uit Legazpi vertrekken. Op het platte land is het in het donker nog steeds niet veilig en berovingen van bussen en jeepney’s zijn helaas geen incidenten.
Na een snelle lunch bij MacDonald’s, ja ruim een week rijst is dat hemels, gaan we op pad voor een simkaart zodat ik eindelijk internet heb in San Antonio. Blindelings loop ik naar de Globe winkel op de eerste verdieping van de “Pacific Mall” en vertel een verkoper van de telecomgigant wat het plan is.
Met opnieuw een papiertje met een nummer nemen Lyka en ik plaats op een smalle bank waar nog meer klanten zitten te wachten. En daar zitten we dan te wachten. En komen mensen en er vertrekken mensen. Dat is het enige dat beweegt in onze omgeving. De digitale teller blijft op hetzelfde nummer staan en het meisje achter de balie zit onafgebroken op haar toetsenbord te hameren. Verder gebeurt er helemaal niets.
Met de tijd die begint te dringen vraag ik aan Lyka: ‘Wat is er aan de hand? Er gebeurt helemaal niets?’
Zonder een woord te zeggen maakt ze met haar vlakke hand een op en neer gaande beweging als teken dat ik rustig moet zijn. Een vorm van een mix van verlegenheid met gelatenheid zoals die in heel arm Azië voorkomt. Rustig? Ik moet rustig zijn? Dan komt de gehaaste westerling in me boven en ik vraag haar zachtjes waar we op zitten te wachten. Lyka haalt haar schouders op en kijkt geïnteresseerd naar het geluidloze tv-programma dat op het scherm hoog achter de baliemedewerkster wordt vertoont.
Om me heen zit nog een handvol Filippijnse zombies zonder een woord te zeggen naar de tv te kijken of op het beeldscherm van hun mobiele telefoon te staren. Dat ben ik dus na vijf minuten zat en sta op en loop weg met een verbaasde Lyka in mijn kielzog. Ik kom geld brengen! Geen geld halen. Dus ben ik niet van plan om hier te gaan zitten wachten tot ik eindelijk van mijn geld af kan.
Een verdieping hoger zijn een paar dozijn van die kleine telefoonwinkeltjes waar je ook van alles kan kopen en regelen. Deze keer is het zo gepiept! Een klein meisje, ik schat een meter vijftig hoog door de ondervoeding die ze als baby, peuter en kind heeft ondervonden, tovert een simkaart tevoorschijn en voor 40 peso, ongeveer € 0,80, verwisseld die van eigenaar. Nog even € 21,- beltegoed er op en ik heb voor een maand 3G mobiel internet. Het is alleen afwachten of die ook in het dorp goed werkt!
De tijd begint te dringen en we moeten ook nog op pad om naar een bed te kijken. Maar eerst wat geld opnemen! En dan gaat het fout! Met de haast in mijn hoofd en zo dom als ik ben neem ik een ATM waar niemand staat te wachten. Bij de andere twee staan lange rijen mensen te wachten. Wat ik ook probeer, er komt geen geld uit de ATM machine.
Door de grote glazen deuren van de vervallen shopping mall zie ik aan de overkant van de straat een andere grote Filippijnse bank. Hetzelfde ritueel met hetzelfde resultaat! En nog een, en nog een en na een vijfde of zesde bank geef ik het maar op! Dit is dus wel een groot probleem als je voor een langere tijd op reis bent. Morgen maar eens een email naar de bank sturen om te zien wat er fout is gegaan.
Een bed kopen in Legazpi op de Filippijnen blijkt moeilijker dan verwacht. Ik had het moeten weten want het aangezicht van een blanke westerling verhoogd de prijzen met soms wel 100%. In de hele meubelwinkel is er geen enkele prijskaart te vinden! Alles is natte vingerwerk en je gezicht bepaald de startprijs.
We kijken wat rond want we weten niet precies waar we naar op zoek zijn. Een echt bed, een boxspring of alleen een matrasje voor op de vloer? Het hangt ook een beetje van de prijs af. We praten Nederlands met elkaar en dat is een wapen wat we goed kunnen gebruiken bij de aankoop van wat dan ook.
Uit een groep jongens, waarschijnlijk verkopers en manusjes van alles, in de hoek van de 1st verdieping waar de bedden zich bevinden stap een magere jongen twijfelend op ons af.
Zonder ook maar een vraag aan Lyka of mij te stellen wijst naar een matras en zegt, ’18.000 peso.’ Dat is dus € 240,-! Dat mag in Nederland meevallen maar hier is dat twee maandsalarissen.
De smalle Chinees is al snel van zijn stuk wanneer ik niet begin af te dingen. Lyka praat nu opnieuw Nederlands met me wat de Chinees nog meer verward. Een Filippina die een andere taal spreekt die hij niet kan verstaan? Hij laat duidelijk blijken dat hij met mij het spelletje afdingen wil spelen terwijl ik geen enkele aanstalten maak om met hem mee te spelen. Verbaasd gaat zijn hoofd een keer of tien tussen Lyka en mij heen en weer.
Lyka heropent het gesprek en haar vraag of ze het bed ook in San Antonio kunnen bezorgen wordt positief beantwoord. Geld? We praten niet over geld en dat zit de magere Chinees dwars. Ik zie in zijn ogen dat hij snel in zijn hoofd door zijn opties bladert om een manier te vinden om me een matras voor een goede prijs aan te smeren.
Hij stapt recht op me af en zegt: ’13.000 peso minus 5% korting plus bezorging in San Antonio is 12.200 peso netto’.
Om extra indruk op me te maken rammelt hij wat op een grote Chinese rekenmachine maar laat me niet het eindbedrag op de display zien. Dat ze hier niet kunnen rekenen, net als in Thailand overigens, was me al bekend. Er is een onderwijssysteem maar dat is zo slecht dat menig Filippijnse universiteit in Nederland het niveau van de MAVO nog niet zou halen! Ik zwijg en kijk naar Lyka die weer in het Nederlands tegen me begint te praten.
Uit het niets roept de Chinees wanhopig, na weer een stukje op zijn rekenmachine te hebben gespeeld, ‘Laatste prijs, 11.200 peso inclusief de bezorging!’
Ik schud nee tegen Lyka en samen laten we de Chinees verbaasd achter. Voordat we de eerste treden van de trap naar beneden hebben betreden is hij omringt door zijn collega verkopers die hem verbaasd vragen wat er is misgegaan en waarom hij deze grote vis heeft laten ontsnappen.
Buiten in de zon zit het probleem met mijn bankpasje me nog steeds dwars! Met een geïrriteerde Lyka aan mijn zijde probeer ik nog eens twee ATM’s bij verschillende banken. Tevergeefs! Later maar eens bij de bank informeren wat er fout is gegaan.
De klok is onze vijand geworden en om tijd te sparen kiest Lyka voor de minibus, kost wat meer, heeft een airconditioning en is er sneller omdat er onderweg niet meer wordt gestopt. Het enige probleem is echter dat de minibus niet vertrekt voordat de bus vol is. Na een kwartier wachten gaat de schuifdeur open en vraagt de chauffeur of de aanwezige passagiers voor de lege plaatsen willen betalen. Iedereen kijkt ongeïnteresseerd voor zich uit of door het raam naar buiten en zwijgt als het graf.
Dan verschijnen er weer twee nieuwe passagiers en er zijn nog drie stoelen over. De chauffeur herhaalt zijn ritueel met hetzelfde resultaat. Maar er is ook twijfel. Wanneer hij hier te lang wacht verliest hij aan de andere kant van zijn route zijn plaats in de rij. Een laatste hopeloze poging volgt. Tevergeefs! Na twintig minuten wachten scheurt de minibus over de tweebaans hoofdweg richting Pilar.
De trommels werken effectief op het platteland van de Filippijnen! De extra mond is er nog steeds! Ik wordt er wel een beetje ziek van! Het vette monster loopt de hele dag van haar ene mobiele telefoon naar haar andere. Er zijn momenten dat ik er wat over wil zeggen maar laat dat achterwege.
Na een karige avondmaaltijd en anderhalve fles bier zoek ik om acht uur ons bed op. Vele varkens maken nu eenmaal de spoeling dun. Ik heb er genoeg van en slapen is een effectief middel om alles te vergeten. Ik voel me net een sinaasappel die tot de op een na laatste druppel is leeg geknepen.
Later op de avond wordt ik wakker van het geschreeuw in de kamer naast ons. Lyka ligt naast me en slaapt als een os. Er is bezoek gekomen die probeert uit te vinden of er gratis eten of bier in huis is. Er is tenslotte rijk bezoek uit Nederland.
Geen mens hier trekt zich iets aan van het geschreeuw of lawaai van de muziek. Deze mensen kunnen naast een startbaan van een grote luchthaven slapen terwijl die vol in bedrijf is. De geluiden zijn een mengsel van gelach, geschreeuw, een Chinese opera, een papegaaienhuis en de apenheul.
In mijn gedachten zie ik mijn laatste twee flessen bier leeg onder de tafel staan. Laat maar, denk ik. Ze weten niet beter. Ik kan het ze niet kwalijk nemen want ze hebben zo weinig. En zo geef ik me ook langzaam over aan het bedekken van problemen met de mantel der liefde. Je weet dat het niet goed is maar het is de gemakkelijkste oplossing. En zo val ik weer tegen Lyka in slaap op het eenpersoonsbed, we weten na een week al hoe we comfortabel met z’n tweeën op 90cm breedte kunnen slapen.
