Zoals de titel al aangeeft ben ik na 22 uur aardig gaar en laten we de landing in Manila maar als ijkpunt nemen voor het begin van de dag? De laatste twee uur van de goede vlucht heb ik knikkebollen afgewisseld met hazenslaapjes. Die laatste blijken na academisch onderzoek vaak beter voor je concentratie dan een goede lange nachtrust!
Een enorme lange wandeling van het platform naar de immigratie en douane geeft me voldoende twijfels over de inhoud van onze koffers. Het stond er duidelijk zwart op wit dat ik alle agrarische producten en verwerkte agrarische producten moest aangeven. De kilo Old Amsterdam schreeuwt in mijn koffer en voor een moment ben ik zelfs bang dat mijn visum na de ontdekking van een leugen voor goedwil ook nog geweigerd zou kunnen worden. Ik blijf maar vriendelijk lachen en loop als een van de eersten door de medische controle die sinds de vogelgriep in de Filippijnen in leven wordt gehouden.
De eerste vraag die rijst is een gemakkelijke maar tegelijk ook een moeilijke! Voor een gezamenlijk “Balikbayan visum” moet je samen aan de balie van de immigratiedienst staan. Maar welke balie? Die voor Filipijnse paspoort houders of die voor buitenlanders? We kiezen voor de eerste. De jonge besnorde beambte van de immigratiedienst inspecteert ons beiden van top tot teen en vraagt aan Lyka of we de benodigde papieren bij ons hebben. Die hebben we! Na de huwelijksacte en onze paspoorten twee keer te hebben vergeleken komt de stempel met een zachte tik neer in mijn nog haast maagdelijk paspoort. Een stempeltje ter grootte van een oude postzegel. Ik ben er niet van onder de indruk en eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld. Ik had een mooiere stempel verwacht!
Er valt een zware last van me af. Ik had stilletjes gehoopt dat het gemakkelijk zou gaan maar zo gemakkelijk had ik nooit durven dromen. De drie koffers van de lopende band en snel door naar het inchecken voor onze volgende vlucht naar Legazpi. Hier rijst wel een probleem! De 4,7 kilo overgewicht die in Bangkok met een knipoog was goedgekeurd wordt hier streng bekeken en beloond met een boete van 1.000 peso. Ik laat me niet zo maar naar de slachtbank leiden!
‘In Bangkok hadden ze geen probleem meet die drie kilo overgewicht!’
‘De bebrilde zeer jonge medewerker van Cebu Pacific kijkt me door zijn zwarte hoornen bril verbaasd aan. ‘U zegt dat er in Bangkok drie kilo overgewicht was?’
‘Ja, zeg ik standvastig’, een glimlach van de overwinning verschijnt op het gladde gezicht dat nog nooit bezoek van een scheermes heeft gehad.
‘Dat is dan 600 peso! Bij de kassier betalen en daarna krijgt u uw boarding pass.’
Vierhonderd uitgespaard denk ik, terwijl Lyka me aankijkt en 100% zeker denkt 600 peso verloren. Lyka gaat de boete betalen terwijl ik bij de rugzakken blijf.
Een klein bakje met twee gebakken eieren, een paar strippen spek en drie sneetjes geroosterd brood zijn het ontbijt voor vandaag. Samen met een bekertje koffie is het voor mij voldoende. Terwijl ik achterover geleund naar de nooit haperende voorbijtrekkende optocht van passagiers kijk krijg ik een voldaan gevoel. Het is allemaal prima gelopen! We zitten in de Filippijnen, ik heb een jaarvisum in mijn paspoort en over een paar uur staan we naast mijn schoonmoeder in Legazpi.
Ik kijk om me heen en het beeld van de Filippijnen is ook anders dan de vorige twee keer was! De Filippijnen lijken vriendelijker, in kleur en een uitdaging. Zou ik het hier dan toch nog naar mijn zin krijgen? Drie maanden op het platte land in een dorp met een paar honderd inwoners is niet voor iedereen het idee van een leuke reis of vakantie!
Na drie kwartier landen we iets te vroeg op de kleine luchthaven van Legazpi waar elke dag hetzelfde tafereel zich afspeelt. Drommen taxichauffeurs op zoek naar een klant om een goed begin van hun werkdag te maken. Ze zijn zichtbaar teleurgesteld wanneer de grote witte buitenlander al vervoer heeft! Voor ons is het een rit naar het dorp waar we twee jaar niet zijn geweest. Onderweg valt het meteen op dat er veel geld wordt besteed aan het verbeteren van de wegen. De weg naar het dorp krijgt nu zelfs voor een groot traject een ruime voldoende. De secundaire weg is ook opgeknapt en op een stukje aardverschuiving na ook prima in orde.
Het kleine huisje van mijn schoonmoeder is nog precies zoals we het hebben achtergelaten! Het is klein, nog niet af maar het straalt een gastvrijheid uit die je alleen maar in straatarme landen bij straatarme mensen tegenkomt. Hier tikt de klok nog overleven! Elke dag is een gevecht voor eten op tafel en overleven. Een andere vorm van overleven dan de migranten die een klein fortuin betalen voor een plaats in een rubberboot. Overleven om de volgende dag te halen. Het is ontroerend om de arme kinderen lachend en spelend in hun oude schooluniformen naar school te zien lopen. Soms wel tien kilometer heen en terug.
Mijn schoonmoeder gaat snel nog even met me boodschappen doen in de dichtstbijzijnde stad en terwijl wij weg zijn komt de koelkast op temperatuur. Een koelkast is een luxe in dit dorp waar de meeste mensen amper de elektriciteitsrekening voor de verlichting en de tv kunnen betalen. Om vijf over half zes moet het licht aan en laat ik even wat bier halen. Na deze lange dag zal het me goed smaken en het zal me zeker sneller laten inslapen.
Een sobere maaltijd van kip adobo en kousenband, een stukje Pieter Aspe’s boek “13” en misschien nog een aflevering van de X-files en mijn dag zit er op. Het is lief om mijn schoonmoeder, mijn vrouw en kleine John zo blij te zien. Mijn dag dag was goed en ik vraag me af wat morgen weer zal brengen.
