Singapore: Ruzie en een tegenslag

Singapore (Hotel 81 Palace (725))

Wat kunnen Lyka en ik samen soms slecht opstaan, en vandaag was weer zo’n dag! Het begon allemaal met tergend langzaam opstaan van mijn meisje en het gereed maken voor onze laatste dag in Singapore. We zouden een 3D film over vliegende dinosauriërs in het IMAX theater gaan bekijken. Toen er ook weer het gezeur over een nieuwe iPhone bij kwam explodeerde ik bijna.
Mijn bloeddruk liep op tot ongezonde hoogten en ik was met drie dingen tegelijk bezig. Toen ik zag dat mijn CF kaart nog steeds in de kaartlezer zat was ik blij dat ik die niet over het hoofd had gezien. Gezeur aan mijn hoofd over een telefoon die ik niet eens kan betalen en de klaagzang over de hete zon die ik niet kan veranderen samen met de simpele handeling van een CF kaart plaatsen was een beetje teveel voor me.
Multitasken dat dus resulteerde in vastgelopen hersenen en een CF kaart die verkeert, maar toch met voldoende kracht, in de slede werd gedrukt. Het was zo’n moment dat je beseft dat je wat verkeerd aan het doen bent maar je bent niet meer in staat om de handeling af te breken omdat alle commando’s al door je hersenen naar je handen zijn verstuurt. De override werkt niet meer en met een hoop gevloek als gevolg.
En wat het dan nog het ergst maakt is dat mijn meisje in een flits van een klagend kreng veranderd in een engel waar je niet kwaad op kan worden. De schuld ligt bij mezelf en ik moet maar weer eens wat aan “anger management” gaan doen.
De dag veranderde in een lange tocht langs verschillende fotowinkels die misschien mijn camera konden repareren. Er was nog een week in Malacca te gaan en dat wilde ik zeker niet zonder camera doen.
Als eerste was het Nikon Service Center aan de beurt en daar kreeg ik de eerste teleurstelling van de dag te verwerken. Er werd niet eens naar mijn camera gekeken maar met de opmerking: ‘Kom over twee weken maar terug!’, werd ik gerustgesteld.
‘Echt niet’, ik had die tijd ook niet! Ook mijn charmes werkten niet en dus gingen we maar weer terug naar de stad om bij een winkel in het “Peninsula Plaza” te gaan vragen of ze wat voor me konden betekenen.
Daar konden ze misschien wat voor me doen maar zou me € 100,- kosten of het lukte of niet. Ik probeerde te onderhandelen dat ik € 125,- zou betalen als het lukte maar niets als er niet gerepareerd werd. De oude aan één oog blinde Chinees wilde daar niet aan.
Dus gingen we op pad naar het “The Adelphi” schuin tegenover omdat ik daar eerder vandaag ook twee winkels had gezien die leken op service centers. Bij de eerste winkel werd me nu langzaam duidelijk dat ik weinig kans van slagen had om de camera gerepareerd te krijgen. Ze wilden het wel maar het ontbreken van de onderdelen was het probleem. En het was iets moeilijker om gewoon de kromme uiterst dunnen koperen pennetjes weer recht te buigen.
Mijn allerlaatste kans lag bij “John 3:16”, een fotozaak waar ik in het verleden al wel iets gekocht had. De eigenaar probeerde tussen de klanten door de pennetjes, die zo klein zijn dat ik ze niet eens met het blote oog kan zien, één voor één weer recht te buigen. Drie uur en een berg zenuwen later kwamen we tot de conclusie dat het niet gelukt was.
Met mijn hart onder mijn arm slenterde ik door de stad en het moet er echt slecht uit hebben gezien want zelfs Lyka kreeg medelijden met me. Er zat dus niets anders op dan te wachten en woensdag te kijken of ze mijn camera in Kuala Lumpur konden repareren.
De noedels smaakten me maar half en ook het bier ging niet van harte naar binnen. Ik was in ieder geval niet kwaad op Lyka maar meer op mijzelf omdat ik weer iets verschrikkelijk stoms had gedaan. Het gaat al slecht vanaf mijn bezoek aan de Filipijnen en ik hoop dat er nu maar eens snel een einde aan alle ellende komt.