En eindelijk was het zondag, het hoogtepunt van dit jaar en de mooiste dag van deze trip. We zaten al vroeg aan het ontbijt en ook Henk met zijn vrouw en een kennis voegden zich bij ons. Met z’n zessen gingen we op pad.
De gang naar het “Sepang International Circuit” is er één die ik al een keer of vijftien heb gedaan in de afgelopen jaren en vaak ook steeds met andere vervoersmiddelen. De KLIA-Ekspres, KTM Komuter en verschillende bussen zijn allemaal de revue gepasseerd.
Vandaag was de heenweg een bekende en een betrouwbare. Eerst de Monorail naar KL Sentral en dan met de bus naar het circuit. De kaartjes voor de bus zijn veruit het goedkoopst, het is ook het gemakkelijkst zonder overstappen en daarmee ook het populairst.
Op het circuit namen we voor een moment afscheid van Henk want die ging nog kaartjes voor de races kopen. Ik had zo goed mogelijk uitgelegd waar hij ons kon vinden en dat zou wel goed komen. Wij gingen verder naar de ingang waar KK op ons zou wachten. We waren nog niet binnen en ik kreeg al een SMS van KK of we al in de buurt waren.
Nu organiseren ze hier al meer dan tien jaar auto en motorraces maar om de één of andere onmogelijke reden leren ze nooit van hun fouten! Met een chaos als gevolg.
Eenmaal binnen zagen we KK in de verte al staan en alles wees er op dat het een mooie dag zou gaan worden. De camera’s waren volledig opgeladen, de grote lenzen zaten klaar in de tassen en de sfeer was goed.
Voordat we ook maar één racemotor hadden gezien gingen we, KK en ik, natuurlijk op zoek naar de mooie meisjes oftewel de pitspoezen! En dat waren er voldoende. Met een kleine camera ben je gluurder maar met een grote camera ben je een professional waarvoor de meisjes graag poseren en hun beste beentje voor zetten.
Ik kocht snel de gewoonlijke pizza’s voor de hele dag en de camera klikte! Hoewel ik redelijk wat foto’s van de 125cc en de Moto2 heb geschoten waren de MotoGP machines in de warming up natuurlijk het belangrijkste.
Na een paar minder interessante races in de 125cc en de Moto2 konden we nu eindelijk gaan zitten voor het klapstuk van de dag. Tijdens de installatie ronden schreeuwden meer dan 40.000 mensen naar hun helden op de snelle motoren, en wij deden natuurlijk mee. En toen werd het tijd voor de start!
De lichten gingen op rood en weer uit en de race was op weg! Natuurlijk staarden we naar de heuvel waar de motoren voor het eerst zichtbaar zouden worden. Het was geen verrassing! De drie Repsol Honda’s voerden het veld aan voor de rood en witte Honda van “San Carlo Gresini”. En dat kon nog mooi worden!
In de tweede ronde sloeg het noodlot genadeloos toe en maar weinigen wisten wat er precies gebeurd was. De lichten gingen op rood, de rode vlag, een ambulance en de safety car stoven het circuit op.
Van een paar anderen hoorden we over een valpartij achter op het circuit, maar niemand kon precies vertellen wat er precies aan de hand was.
Herman ging kijken terwijl wij wachtten tot we meer te weten konden komen. Maar het bleef angstvallig stil. De omroeper kon alleen maar vertellen dat nr. 58 (Marco Simoncelli) bij een valpartij betrokken was en dat hij nu in de kliniek op het circuit werd behandeld aan zijn verwondingen.
Maar er kwam maar geen herstart en day betekende dat het écht serieus moest zijn. Zo’n 45 minuten later kwam het bericht dat de race niet zo worden gestart. En was een teleurstelling voor iedereen op het circuit. Er waren zelfs raddraaiers die flessen en rotzooi op het asfalt gooiden en spreekkoren in het Maleis.
Maar wij wisten beter!
‘Laten we maar terug naar de stad gaan, we veranderen hier toch niets meer aan!’, was onze conclusie.
Het publiek was stil achter de tribunes de op weg naar de bussen en er hing een bedrukte sfeer, niemand kende de naad van de kous maar iedereen wist dat het serieus moest zijn.
In de bus op weg naar de stad, die een enorme omweg koos en meer dan drie uur over de 38 kilometer deed, hoorde we van de jongen voor ons dat “Marco Simoncelli” niet meer bij ons was. Stil en met tranen in de ogen keken we naar de video op het kleine beeldscherm van de Nokia telefoon.
Marco Simoncelli, de clown van het circus en een gedoodverfde wereldkampioen MotoGP in de toekomst van de sport was overleden aan zijn verwondingen. Sport kan soms wreed zijn!
‘Hoeveel races hebben we niet genoten zonder dat iemand zijn leven liet?’
En nu worden we er weer aan herinnerd hoe gevaarlijk deze sport kan zijn!
De traditionele avond in Chinatown ging wel door maar de sfeer was niet zo feestelijk als andere jaren. We zette de tafel vol met eten en dronken een flinke lading koud bier. Een toast op nr 58, een nummer dat voor altijd in mijn herinnering zal zijn.
Herman was bijna 20.000 kilometer gevlogen voor anderhalve ronde MotoGP. Ik hoop dat hij volgend jaar weer komt en dat we dan een spannende race en een wereldkampioenschap MotoGP kunnen vieren.
