Veel kan ik me niet herinneren van de afgelopen nacht maar toen ik om zeven uur wakker werd draaide ik me snel om en ging terug naar de droomwereld waar ik vandaan was gekomen. Lyka had niet eens gemerkt dat de wekker was afgegaan en sliep gewoon door.
Om negen uur liep de wekker voor de tweede keer af en deze keer riep het plichtsbesef dat ik moest opstaan. Het was pikdonker in de kamer en het leek alsof ik in een grote zwarte leegte zweefde. Het licht ging aan en dat deed de kamer geen eer aan. De kamer was zeker niet slecht maar ook niet goed. Om te beginnen hadden we om een tweepersoons bed gevraagd en hier stonden twee éénpersoon bedden. “Met raam maar zonder uitzicht” betekende dat er een raam was dat uitkwam op een service schacht die geheel verduisterd was door de mengelmoes van buizen en pijpen die water en koele lucht door het gehele gebouw brachten.
Snel aankleden en naar beneden. Daar wachtte het ontbijt op ons dat inclusief was en om een uur of tien zou Herman zich ook bij ons voegen. Ik was benieuwd hoe hij de twee dagen zonder ons was doorgekomen.
Het ontbijt viel niets tegen en na een paar geroosterde boterhammen met een gebakken ei en wat worstjes voegde Herman zich ook bij ons. Hij was dagen goed doorgekomen en had wat bezienswaardigheden bezocht waar wij al vaker waren geweest. De sfeer was goed maar ik moest nog heel even met de directie spreken over die kamer waar we sliepen. Het veranderen van kamer was geen probleem, als we rond een uur of drie terug in het hotel waren dan konden we een andere kamer met een tweepersoons bed krijgen. Dat was dus prima verlopen!
Bij het KLCC snoven we de eerste sferen van het komende MotoGP weekend op. Achter het KLCC was een grote tent opgebouwd waar “Yamaha Racing” haar 50 jarig bestaan vierde. Een kleine tentoonstelling en een enorme poster waar de grootste successen van het merk met de gekruiste stemvorken op stonden. Inderdaad, gekruiste stemvorken! Er zijn er maar weinig die weten dat Yamaha als muziekinstrumenten fabriek is begonnen. En dat waren in het begin traporgels!
Maar sinds ze in 1954 met het bouwen van motorfietsen waren begonnen, en in 1961 tot de wegracerij waren toegetreden, hebben ze de successen opgestapeld.
Bij het zien van de oude vertrouwde 1984 Yamaha OW76 die Eddie Lawson tot wereldkampioen bracht gingen mijn gedachten terug naar de jaren dat we trouw naar Assen en enkele andere GP’s in Europa bezochten. Wie had toen kunnen denken dat ik nu elk jaar in Kuala Lumpur op de tribune zit?
Ook het verschil met de huidige techniek is zo groot dat je steeds meer respect krijgt voor die waaghalzen die op vierkante banden op de circuits rond raasden.
Maar het werd ook tijd voor de lunch en we moesten natuurlijk ook op tijd terug zijn in het hotel om eens te zien wat voor kamer we nu aangeboden kregen.
‘Lunch in Lot 10?’
En waarom ook niet! In lot 10 was Ducati aanwezig met een oninteressante stand maar de originele MotoGP trofee was wel aanwezig en daar moest ik natuurlijk een plaatje van schieten!
Na de heerlijke noedels met kokkels gingen we terug naar het hotel. En daar kregen we een kamer aangeboden met een tweepersoonsbed die nog slechter was dan onze vorige kamer. Er hing een schimmellucht en dit was zeker niet goed voor mijn depressies! Ik probeerde het hoog te spelen en de manager werd erbij gehaald. Met hem daalden we af naar de lobby waar ik een paar minuten onverstaanbaar Maleis en Hindi aanhoorde. Ik kon er niets van maken maar nadat de manager een paar sleutels van de receptioniste had aangenomen volgden Lyka en ik hem naar de eerste verdieping.
De eerste kamer was meteen raak! Het was wel geen tweepersoonsbed maar de verdieping was net gerenoveerd en alles was brandschoon.
‘Eh, we nemen deze wel!’, riep ik enthousiast tegen de verbaasde manager die naar de twee éénpersoonsbedden keek.
Ik schoof de verbaasde manager langzaam de kamer uit terwijl ik hem vertelde dat we snel onze spullen gingen verhuizen en dat de sleutel van kamer 407 binnen vijf minuten weer bij de receptie zou liggen. In één keer verplaatsten we onze bagage en betrokken onze nieuwe kamer voor de komende vijf nachten.
Ik leverde de sleutel met een bescheiden glimlach af bij de receptie terwijl ik een ieder die hieraan had meegewerkt overdreven bedankte. Eenmaal boven samen met Lyka op de kamer moesten we eerst heel hard lachen! Hadden we dan eindelijk toch een keer geluk?
Van het ene biertje kwam het tweede en nog een derde en een beetje aangeschoten door de vermoeidheid daalde ik af in het enorme winkelcentrum. Als je hier niets van je gading kan vinden dan schiet er echt niets anders dan de McDonald’s over
Het was heerlijk en ook Herman kan een vorkje meepikken van de Aziatische menukaart! Het was nog geen tien uur toen we onder de dekens kropen. Nog één avond vroeg naar bed en dan zijn we weer de oude!
