En zo was ook de ochtend aangebroken dat we zelf verder gingen op deze 3 keer 7 vakantie. De komende 7 dagen zouden we in Singapore slapen. Er lagen ongeveer 370 kilometer voor ons die ruim acht uur in beslag zouden nemen.
Ik was al een keer eerder in het kleine kantoortje van “Super Nice Express” geweest maar dat was in de tijd dat het bekende “Puduraya Busstation” nog de bussen voor het hele land verwerkte. Nu is “Puduraya” gerenoveerd maar ook meteen gehalveerd! Het is er niet gemakkelijker op geworden om de juiste bus op de juiste plaats te vinden. De verhuizing naar “Bandar Tesik Selatan” is niet geheel zonder problemen verlopen en er moest zelfs gedreigd worden door de regering als de busmaatschappijen niet vrijwillig wilden verhuizen.
Het busstation is in voor mijn mening alleen open gebleven onder druk van de machtige investeerders die in de afgelopen jaren hebben geïnvesteerd in hotels en restaurants in en om het busstation. Het zou toch niet slecht zijn geweest als alle bussen nu verhuisd zouden worden naar de nieuwe “BTS-Terminal”. Al was het alleen maar om het allemaal een beetje overzichtelijker te maken.
Om half negen stapten we het hotel uit en we konden terugkijken naar een geslaagd verblijf. Het “Corona Inn” is een prima plaats om te slapen maar aangezien ze in een renovatie zitten kan het voorkomen dat de kamer wat minder is. Dus gewoon vragen naar een kamer op de eerste verdieping.
We zaten zoals gevraagd een half uur voor het vertrek netjes te wachten op de bus naar Singapore. RM 38 (€ 8,88) voor de enkele reis per persoon is ook niet al te duur. Met een fles koude thee en twee flesjes water begonnen we aan de dag.
Natuurlijk deden we ook de “BTS-Terminal” aan en er stapten niet al teveel mensen in. Het was opvallend rustig in Kuala Lumpur en normaal had deze bus vol moeten zitten! Misschien zijn er helemaal niet zoveel toeristen in Maleisië en ook hier voelen ze nu de gevolgen van de crisis in Europa? Zelf had ik verwacht dat er veel mensen door de overstromingen in Thailand voor Maleisië als alternatief hadden gekozen. Maar nee dus, het was angstvallig rustig.
Lange reizen, gewoon je gedachten uitschakelen, lekkere muziek uit je oordoppen en kijken naar de wereld die aan je voorbij raast. Lyka schoot de “Angry Birds” met een katapult naar de varkens en ik probeerde in mijn gedachten de fietstocht meer vorm te geven.
Een paar uur later werd er weer gestopt voor sanitaire behoefte en een roedels snacks. Een grote zak kroepoek voor 50 Eurocent. En dat werk knabbelen!
Na een tweede flinke rit waren we eindelijk aan de grens. Eerst de Maleisische zijde waarbij we de bagage in de bus konden laten. Toen de immigratie en de douane van Singapore. En hier werd het wat moeilijker! Lyka werd er uitgevist en moest wachten op een ambtenaar die haar naar boven zou brengen. Mijn vragen werden niet door de ambtenaar beantwoord. Ik kreeg alleen te horen dat ik bij die glazen deur moest wachten.
Binnen een minuut werd ik gesommeerd door te lopen maar nadat ik had uitgelegd wat er aan de hand was mocht ik op Lyka wachten. Met z’n drieën gingen we naar boven waar er nog een groep mensen op hun beurt zaten te wachten.
Mijn verzoek om eerst te worden geholpen omdat er een bus op ons stond te wachten werd ingewilligd en een besnorde man keek nors van zijn bureau op. Hij keek een paar keer van Lyka’s paspoort naar haar en mijn gezicht en zonder een woord te zeggen werd haar paspoort gestempeld.
Ik maande Lyka tot haast omdat ik niet zeker was of de bus wel zou wachten. Gelukkig stonden de twee Indiërs met een brede glimlach onder aan de roltrap op ons te wachten. Welkom in Singapore.
Vanaf het “Golden Mile Complex” namen we een taxi naar ons hotel, het “Hotel 81 Palace” was alweer voor de derde keer onze bestemming. Het enige nadeel is de dikke plastic hoes om het matras, voor de rest is het precies waar je voor betaald. Een twee sterren hotel midden in een levendige Chinese buurt.
Lang bleven niet op de kamer want we hadden nog heel wat te doen, maar eerst moesten we wat gaan eten. Ik had een enorme trek en ondanks het grote assortiment had ik onmiddellijk mijn keuze gemaakt!
Noedels met varkensvlees en wonton soep! Een hemelse verlate lunch. We sprongen aan de overkant op de bus richting de stad waar we boodschappen moesten doen. In het hotel is er geen ontbijt en de McDonald’s is te ver weg, dus doen we het met een kop koffie en een snee krentenbrood met kaas op de kamer. Niet zo goedkoop als het lijkt maar toch heel smakelijk! In de kleine supermarkt van “Cold Storage” kochten we snel wat we nodig hadden en zo snel als we gekomen waren gingen we ook weer op weg naar het hotel. Mijn vrienden waren niet aanwezig en de kleine foodcourt waar ik alweer een paar jaar dronk was helemaal veranderd, inclusief de naam en de restaurantjes. Misschien dronken mijn vrienden nu ergens anders? Dat zou ik morgen wel gaan uitzoeken.
Lyka moest natuurlijk haar Facebook verslaving voeren en ik liep door de Lonely Planet wat we allemaal konden gaan doen in de komende zes dagen. Gelukkig koste het me niet al teveel moeite om haar weer mee te krijgen naar het restaurant voor ons diner. Opnieuw Chinese noedels maar deze keer met soep.
Een koud biertje erbij en ook deze verplaatsing was weer prima verlopen. Morgen doen we dus nog een dagje rustig aan.
