Kuala Lumpur (Corona Inn (407)), 20 oktober 2011
We waren dus bijna vier uur voor het vertrek al op de luchthaven! Terminal drie van het “Ninoy Aquino International Airport” is niet iets wat een persoon uit de bewoonde wereld snel zal herkennen! Je wordt meteen aan de voordeur al aan de strengste keuringen blootgesteld. Alles uit en af en alles en dan ook alles moet door de scanner. Het moet natuurlijk wel erg veilig zijn!
Binnen was het een drukte van jewelste, alle vluchten met een goedkopere luchtvaartmaatschappij vertrekken vanuit terminal 3, nationaal en internationaal.
Ik had peper in mijn reet en kon niet stilzitten! Ik wilde geen koffie en ik wilde eigenlijk maar één ding: INCHECKEN!
Dus gingen we op pad naar de rij balies waar de internationale vluchten van Cebu Pacific werden afgehandeld. Een vriendelijk meisje wees ons naar een rij waar we voor onze vlucht naar Kuala Lumpur konden inchecken. Eenmaal voor de balie bleek het niet mogelijk! We stonden in de rij voor Jakarta.
Ik haalde mijn schouders op en speelde zeer overtuigend de onschuld, maar het mocht helaas baten. Aan de balie naast mij werd een jonge ingecheckt die een enorme hoeveelheid koffers bij hem die volgens de stickers volzaten met laser apparatuur. Ik luisterde met één oor en hij dus aan het inchecken voor de vlucht naar Kuala Lumpur.
Snel handelen! Eerst een kort gesprek met de jongen, dan een paar vriendelijke woorden meet de agent gevolgd door mijn verhaal en of hij ons kon helpen. Een paar woorden van de agent naar de medewerkster van Cebu Pacific die met haar kleine bruine hand gebaarde dat we even moesten wachten totdat ze met de jongen klaar was.
En toen waren wij eindelijk aan de beurt. Het ging veel gemakkelijker dan ik had kunnen dromen en nog geen vijf minuten later stonden wij met onze boarding passen in de hand voor de glazen deuren naar de vrijheid.
Aan de andere kant zaten enkele dikke besnorde mannen en een paar ongelofelijke lelijke vrouwen nors paspoorten af te stempelen. En dat was onze laatste hindernis!
Met frisse tegenzin stapten we op de ambtenaren van de immigratiedienst af. Alle papieren waren in orde en niets zou ons kunnen tegenhouden. Lyka ging als eerst en natuurlijk had de dikke vrouw een paar vragen. Maar nog voordat Lyka ook maar haar mond had kunnen openen kreeg ze van mij al antwoord.
‘Dit is mijn vriendin en we gaan negen maanden rondreizen in Azië en Europa.’
Ze keek zonder een woord te zeggen op van Lyka’s paspoort en liet de stempel met een klap op het papier neerkomen. Zonder een woord te zeggen en zonder op te kijken nam ze mijn paspoort aan en de stempel had het deze keer zelfs nog zwaarder.
We waren ontsnapt en het had ons veel minder energie gekost dan verwacht.
De vlucht was gewoontjes en we waren gelukkig ook nog op tijd voor de op één na laatste bus van de LCCT naar Kuala Lumpur Sentral. Lyka was meer dan gelukkig dat ze eindelijk uit de Filippijnen weg was. Zelf dacht ik alleen maar aan slapen en wat te eten. Het was al bijna half drie toen we eindelijk onze bedden en de laatste maaltijd zagen. Eind goed, al goed! Maar we zullen voorlopig de Filippijnen niet meer bezoeken!
