Hemelsbreed is het niet verder dan ongeveer 205 kilometer maar het is in Aziatische begrippen toch een hele verplaatsing! Eigenlijk zit het zo. Als je 50 kilometer per uur gemiddeld telt dan zit je er niet zo heel ver vanaf.
Wij verlieten dus rond negen uur ‘s ochtends ons hotel om met de bus richting de “Queenstreet Bus Terminal” te gaan. En niet zo heel ver daar vandaan zit in de Bugis Junction een McDonald’s waar we het ontbijt nuttigden. Het was weer een leuke week in Singapore geweest met maar één dieptepunt! Mijn kapotte camera dus!
Ik voelde me naakt zonder mijn camera en ik kon niet wachten om naar Kuala Lumpur te gaan. Natuurlijk was ik niet erg opgewekt en ook Lyka was na gisteren niet in haar gewone doen.
Het werd de eerste de beste bus naar Larkin in Johor Bahru en deze keer viel het lot op de rode busdienst. SGD 2,40 per persoon in een oude gammele maar technisch veilige bus op weg naar Malacca.
Nog voordat we bij de immigratie van Singapore waren begon het flink in mijn darmen te rommelen en de druk liep hoog op. Helaas was er aan de Singaporese kant van de grens geen mogelijkheid om naar het toilet te gaan, tenminste ik zag geen borden. Dus zou het de minder ontwikkelde zijde van de grens worden. Aan de Maleisische kant van de grens zouden er enkele gaten in de grond gewillig op me wachten. De 1056 meter over de “Causeway” duurden veel langer voor mijn gevoel dan voor de overige passagiers van de oude rode bus.
Ik duwde Lyka voor me uit en snelde naar boven waar we een immigratiekaart moesten invullen. Helaas voor mij waren de weinige sanitaire voorzieningen beneden en de enige manier om daar te komen was met een langzame lift. Eenmaal bij de toiletten aangekomen snelde ik naar binnen, trok een deur open, trok één been uit mijn korte en mijn zijden onderbroek, balanceerde boven het donkere gat in de lichtgele vloertegeltjes en loosde een flinke straal chemisch afval. Geen druppel er naast! Na al die jaren in Azië begin ik er zelfs goed in te worden!
Opgelucht kleedde ik me weer aan, waste mijn handen en verliet het toilet waar een verbaasde Indiase schoonmaakster me aankeek alsof ik de eerste blanke was die ze in haar leven zag. Ze begon wat in haar moedertaal te sputteren en binnen enkele seconden verscheen er een beveiligingsbeambte die haar hele verhaal aanhoorde. Hij wees naar het toilet en ik keek over mijn schouder wat ze nu eigenlijk bedoelden.
Het werd me nu ook duidelijk waarom deze ophef was ontstaan. Ik was namelijk in de haast en mijn ongemak naar het damestoilet gegaan. Ik haalde mijn schouder op en probeerde weg te lopen maar de beveiligingsbeambte was het daar waarschijnlijk niet mee eens en hij versperde mij de weg.
Op mijn beurt probeerde ik zo vriendelijk en goed mogelijk uit te leggen wat mijn probleem was geweest en wat de oorzaak van dit misverstand was. In de wetenschap dat hij toch niets uit me kon persen en het taalprobleem liet hij me maar gaan.
‘Terima Kasih!’, riep ik ze na terwijl ik weer op de roltrap omhoog ging.
In de hal stond Lyka verbaasd op me te wachten en nadat ik de kaart had ingevuld betraden we samen Maleisië. Het is en blijft één van de beste bestemmingen in ZO-Azië. Natuurlijk was de rode bus verder gereden maar elke twintig minuten komt er weer een andere waar je zomaar op vertoon van je kaartje kan instappen.
In het Larkin busstation hadden we een perfecte aansluiting naar Malacca en binnen tien minuten zaten we alweer op de autosnelweg. iPod en oude rockmuziek, eindeloze rijen oliepalmen en in een lichte trance weggezonken in mijn gedachten.
Na een rit met de Town Service bus en een korte wandeling stonden we rond kwart voor drie in het “1511 Café Guesthouse”, bijna vijf uur over 205 kilometers hemelsbreed!
Maar nu werd het tijd om te gaan eten en ons eens goed te verwennen met de plaatselijke heerlijkheden. Ik weet nog zo’n klein moslim familierestaurant waar het eten echt lekker en ook nog spotgoedkoop is. Ze kijken natuurlijk wel vreemd als er een verdwaalde toerist binnenkomt maar als je eenmaal in het Maleis besteld is het ijs gebroken. Een Roti Sardine en een Nasi Goreng Ajam.
Nu konden we er weer tegenaan en met volle magen slenterden we weer terug naar onze kamer.
Even rusten en dan weer op pad voor? Jullie raden het al! De volgende maaltijd van “Chicken Rice Ball” met groenten.
Nu werd het opnieuw rusten en vroeg naar bed. Ik heb bericht gekregen van YL-Camera dat het geen probleem is om mijn camera te repareren, daar zou ik dus goed op moeten slapen!
