Het is dus nog niet voor me op! De tegenslagen dan! Een telefoontje met de Rabobank in Zaltbommel verklaarde de vreemde kuren van mijn bankpasje, geen dus. Alles stond op groen en het lag dus aan mijn kaart. Lekker dus als je nog een paar maanden van huis bent.
Maar ik moet ook eerlijk zijn dat de Rabobank me prima probeerde te helpen en dat ze van alles proberen om een nieuwe kaart zo snel mogelijk bij me te krijgen. Volgende week komt er familie deze kant op en als ik geluk heb dan kunnen ze mijn nieuwe kaart meebrengen. Een email naar de bank is dan voldoende om de kaart te activeren.
Maar verder met ons verblijf in mijn geliefde Malacca:
De ochtend was rustig en na het ontbijt gingen we lekker een stukje wandelen om nog maar weer eens te zien hoe snel Malacca nu veranderd. Het grote geld is ook hier neergestreken in de vorm van eindeloze investeringen in bedrijfspanden en winkelcentra. Het enige probleem met Malacca is echter dat 95% van de bezoekers dagjesmensen zijn en die zijn niet zo van winkelen. Vaak is een ijsje, een klein souvenirtje of een portie “Chicken with rice ball” het hoogtepunt van de kooplust. De leegstand neemt toe en de crisis lijkt ook hier te hebben toegeslagen. Het lijkt echt veel minder druk dan een paar jaar geleden!
Wij hadden zoveel tijd over dat we maar buiten de stad gingen eten. En wel bij de Tesco, een groot winkelcentrum naast de Melaka Sentral busterminal. We moesten ook nog wat inkopen doen en de Carrefour was nu voorgoed uit het “Dataran Pahlawan” winkelcentrum verdwenen.
De Mee Goreng Speciaal ging er goed in! En na de lunch moesten nog eventjes wat vrouwenspullen kopen en ik had ook nog wat lijm nodig om de rubber onderdelen van mijn gerepareerde camera vast te zetten. Alles liep op rolletjes en zo maakten we de middag maar vol in de aangename temperatuur van de airconditioning in onze knusse kamer.
En dan werd het alweer tijd voor de avondmaaltijd overgoten met een flinke lepel vrouwelijke besluiteloosheid. Na een forse wandeling van een paar kilometer rond de oude binnenstad van Malacca vielen we tenslotte op nog geen 200 meter van ons guesthouse bij een restaurant neer.
Mijn meisje had pech! Het varkensvlees in alle verschillende soorten was op, en zo kwam ze dan toch weer bij de “Chicken Rice” uit. Voor mezelf was er meer keuze. De Otak-Otak klonk goed en samen met taugé en rijstballetjes was het waarschijnlijk een goede maaltijd.
En dat was het ook! Misschien was de Otak-Otak niet zo goed als die in Singapore maar hij was toch heel lekker. Natuurlijk gingen we wat biertjes drinken in het “Discovery Café” en wat biertjes werden er meer dan we hadden gepland.
Natuurlijk moet ik mijn poen in de gaten houden en ik heb me maar zelden onderweg zo hulpeloos gevoeld. Eerst moet je aan al die elektronische hulpmiddelen maar als ze ophouden met werken dan heb je wel een probleem.
Onderweg naar het hostel nog wat mooie plaatjes van Malacca.
