De laatste drie maanden zijn geen makkie voor me geweest. Sinds mijn verblijf in de Filippijnen lijkt het wel of al het ongeluk dat zich rond me ophoud zich vol op me heeft gestort. De ene tegenslag is nog niet opgelost of de volgende staat alweer als een hongerig roofdier op me te wachten.
Ik had het gewoon niet meer! En daar ligt de oorzaak van de drie onproductieve maanden op mijn weblog die achter me liggen. Nog nooit heb ik zo weinig verhalen gepubliceerd terwijl die toch wel in mijn hoofd zitten, en dat wordt natuurlijk inhalen wanneer alles in mijn bovenkamertje weer op de juiste plaats staat. Maar foto’s zijn er wel gepubliceerd en voor diegene die dat leuk vinden kun je natuurlijk mijn vriend op Facebook worden.
Vanaf vandaag ga ik dan ook licht geforceerd het oude patroon doorbreken en starten met het publiceren van foto’s en (kortere) verhalen.
Deze ochtend stond ik al om zeven uur naast mijn bed omdat ik een belangrijke dag voor de boeg had. Ik zou een nieuwe poging wagen om mijn Nikon D700 te laten repareren. Het was vandaag de derde dag zonder mijn camera en dat stond me tegen! Na de vruchteloze poging in Singapore was ik bijna alle hoop kwijt maar een kort bericht naar mijn vriend Alvin van YL Camera in Kuala Lumpur had me opnieuw hoop gegeven: ‘Sure Bro, don’t worry, we repair!’.
Reizen in ZO-Azië is niet zoals in Europa! Een op het eerste gezicht eenvoudige korte reis van nog geen 200 Km kan een bijna bijbelse trek zijn, zo ook vandaag. Eerst een korte busrit naar Melaka Sentral vanwaar ik meteen aansluiting had met een KKKL bus naar “Bandar Tasil Selatan” in Kualu Lumpur. “Bandar Tasik Selatan” is de gloednieuwe busterminal aan de zuidzijde van de hoofdstad en is door zijn ligging er goed te bereiken.
Maar hier moest ik al heel lang wachten op de aansluitende trein, de volgende keer probeer ik de bus, en tijd was schaars vandaag.
Na aankomst in KL Sentral een korte rit met de monorail naar Imbi vanwaar een korte prettige wandeling me naar het “YL-Camera Service Center” in Pudu Plaza bracht. Eigenlijk was er maar één nieuw probleem ontstaan vandaag!
‘Mijn bankpasje werkte niet meer en ik zat zonder contanten!’
Overal geprobeerd en ook bij verschillende banken maar steeds kreeg ik de tekst: “Transactie geannuleerd” of “Transactie Afgewezen” op het kleine beeldscherm. Er zat dus niets anders op dan mijn noodvoorraad cash Euro’s aan te breken.
De monteur van het “YL-Camera Service Center” nam mijn camera met een glimlach aan en stelde me gerust dat alles gerepareerd kon worden en dat ik over een paar uur mijn camera weer als nieuw zou zijn.
Ik wilde je jonge omarmen en kussen! Maar zover is het niet gekomen omdat ik geld moest gaan wisselen en het werd nu, 12:15 in de middag, wel tijd om wat te eten. RM 4,27 voor een Euro is een mooie koers en de Hokkien Noodles met een kop zwarte thee smaakten me uitstekend.
Nu was het wachten! En dat duurde twee uur langer dan de monteur had verwacht. Ik ijsbeerde wat door het vervallen winkelcentrum en kocht twee bananen en een 100+ frisdrank. De regen was ook begonnen maar dat deerde me niet want ik had nog een lange terugreis voor de boeg. Geboeid keek ik naar de natte wereld aan de andere kant van het glas.
Om half vier was mijn camera eindelijk klaar en hij werkte weer als voorheen. Er waren wel enkele duidelijke sporen van de reparatie zoals loshangende rubber onderdelen maar dat kon me op dit moment niets schelen. De eerste foto’s werden zonder problemen weer op de CF kaart opgeslagen en dat was voor nu het belangrijkste.
Op de terugweg naar Malacca ontmoette ik kort na elkaar twee groepen interessante reizigers die mijn hulp wel konden gebruiken. Vier meisjes uit Vietnam wees ik de weg naar de nieuwe busterminal en een jonge Canadees genaamd Mark sloot zich bij me aan op weg naar “Bandar Tasik Selatan”. Hij was op weg naar Singapore! Een prettig gesprek met wat tips voor hem en een laatste groet. Misschien zie ik hem nog wel een keer als we op reis gaan naar Vancouver.
Ik kon meteen weer de bus in en het viel me nu op hoe rustig het hier is. De bus ws nog niet half vol en dit was toch het spitsuur! De regen begon weer neer te dalen en deze keer met een volume dat we in Nederland niet kennen. Het woord “Moesson” roept bij velen de juiste beelden op. ‘Een muur van water!’, noem ik het zelf altijd.
Terug in het prettige “Café 151 Guesthouse” stond mijn Lyka al te popelen om te gaan eten. Het was al over zeven in de avond en zelf kon ik na het bord noedels en twee bananen over de hele dag ook wel wat vast voedsel gebruiken.
Lichte regendruppels hingen in de lucht maar de maan probeerde ook door het lichte wolkendek heen te breken. Het zou dus wel droog blijven maar ik durfde er geen vergif op in te nemen. Er werd al snel besloten om niet te ver van het guesthouse te gaan eten en meteen viel de keuze op het “Pak Putra” Tandoori Restaurant. Lekker een kip tandoori met een Naan en gebakken aardappelen!
Na dit feestmaal moet ik jullie echt aanraden! Als je ooit in Malacca bent ga dan hier een kippetje Tandoori eten want dit is met stip de beste Tandoori die ik ooit heb gegeten. En ook Lyka begint het nu te waarderen want de bordjes gingen zo goed als leeg terug.
