Calcutta (The best Inn), woensdag 12 januari 2011De tweede etappe van vandaag gaat richting het graf van Moeder Teresa.
Maar voordat we daar arriveren hebben we nog veel meer intense ervaringen in
Calcutta. Ook de tweede etappe is een stevige wandeling. De frisheid van de
ochtend is zo goed als weggetrokken en heeft plaatsgemaakt voor een aangename
temperatuur. India is veel meer dan de kerrie. En dan heb ik het niet over de
gele kerriesaus die uit de zakjes van Conimex komt maar kerrie’s in honderden
variaties. Gefrituurde snacks, veelal gemaakt van peulvruchten en gefrituurd
in alle mogelijke smaken zijn ook overal in enorme zakken te koop! En lèkker!
Misschien niet zo gezond maar wel populair. De gemiddelde Indiër heeft dan ook
aardig wat overgewicht.
Op elke meter langs de wegen en straten gebeurt er wel iets dat een klein
inkomen oplevert. Het is in dit derde wereldland misschien moeilijk om aan de
kost te komen maar daar staat tegenover dat het voor velen het enige is wat ze
die dag moeten doen. Zorgen dat ze enkele keren per dag hun maag, en die de
magen in hun gezin, kunnen vullen. Ik zie vanuit mijn oogpunt geen enkele
drang om voor morgen, overmorgen, volgende week of volgende maand te werken en
te sparen. Belastingen bestaan niet voor deze mensen uit de onderste kaste en
de arbeidersklasse. Maar er zijn ook opvallend veel alleenstaanden mannen in
India. De reden daarvoor is erg eenvoudig, ze kunnen niet voor een ander
zorgen. Prostitutie is zo omvangrijk dat het niet eens meer
opvalt!
Het belangrijkste voor een inwoner van deze miljoenenstad is dus eten op tafel
en op zijn tijd een kop Masala Chai! Een mix van kruiden en specerijen
vermengt met melk en water, en een overvloed aan suiker om voldoende
koolhydraten binnen te krijgen. Deze verkoper prijst zijn drank aan en giet
met een sierlijke boog de Chai terug in de grote pan. De geur van kaneel en
kardemom verspreid zich. Een vriendelijke glimlach is hier de norm, ook
wanneer je niets koopt.
Een mysterie ontvouwd zich voor onze ogen. India en heilige koeien, hoe zit
dat nu eigenlijk? Over die koeien kunnen we kort zijn! Wij hebben er in bijna
vierentwintig uur nog geen een op straat zien lopen. Vreemder nog, we lopen
langs een slager die hompen vlees aan haken heeft hangen die zo groot zijn dat
ze haast wel van een rund moeten stammen. Alleen het hoge vetgehalte brengt me
aan het twijfelen! Een kleine geit eet bladeren van een geofferde bos takken.
Zijn het kruiden? Ik kijk nog eens goed naar de gebreide kleding die het dier
draagt. Al deze goede verzorging en aandacht kan maar een doel hebben. Een
einde in de kookpot. We zijn in oost-India, tegen de grens met Bangladesh dat
vroeger oost-Pakistan was. Een moslimland waar koeien en geiten beide zonder
problemen de pot in gaan!
Gegiechel en luid gelach trekt onze aandacht. In een lege ruimte zijn twee
jongens een spel aan het spelen dat ik me nog uit Birma kan herinneren. Op een
tafel met een heel dun laagje schelpenzand schieten ze een soort damstenen met
hun wijsvinger richting elkaars stenen en richting de hoeken. Het is een mix
van knikkeren en poolbiljart. Er is een schietsteen die beiden moeten
gebruiken zoals de witte bal bij het poolbiljart en de stenen dienen in de
hoeken in het zakje te verdwijnen. Je moet je ook je tegenstander het niet te
gemakkelijk maken om te scoren. De regels zijn eenvoudig. Je moet bij elk
schot minimaal een eigen steen hebben geraakt. Het is in ieder geval een stuk
moeilijker dan het lijkt en we slaan de uitnodiging om het zelf te proberen
dan ook vriendelijk af.
Buiten rammelt er een stokoude tram voorbij. Later lees ik dat er al sinds
1900 elektrische trams in Calcutta rondrijden! En deze is zeker meer dan 50
jaar oud! Ik kijk Jack aan en we weten meteen wat er wordt bedoelt. Komende
dagen gaan we zeker ook een keer een ritje met de tram maken. In wereldsteden
is een rit met het openbaar vervoer een van de beste manieren om een goede
indruk te krijgen van die nieuwe wereld. De hele stad glijd langzaam aan je
voorbij.
Dit beeld laat India zien zoals het is. Armoede en rijkdom schurken tegen
elkaar aan. Een straatarme dakloze ligt op straat te slapen terwijl een rijke
met volgeladen tassen passeert. Het gebouw op de achtergrond zou in de
westerse wereld een bord boven de deur hebben “Onbewoonbaar verklaard”. Hier
wordt het zonder problemen geaccepteerd omdat iedereen geloofd dat dit je lot
is en dat lot is je door de hoogste hand opgelegd. De hand van god.
Nog wat meer indrukken zonder dat ik er wat over kan vertellen. De camera
klikt en mijn hoofd probeert de beelden te ordenen en relevante informatie op
te slaan. Helaas lukt dat niet altijd.
Moeder Teresa is natuurlijk een icoon van menselijke opoffering zonder enig
eigen belang en we wilden haar erfenis voor geen goud missen. Deze in
Noord-Macedonië geboren vrouw heeft zich zonder enige twijfel volledig ingezet
voor de armen van Calcutta. Ze is ruim tien jaar geleden in 1997 overleden. Ze
heeft de “Nobelprijs voor de Vrede” gewonnen voor haar werk in de
sloppenwijken van Calcutta. Na haar dood werd in India een dag van nationale
rouw afgekondigd. Ze ontving een staatsbegrafenis, een eer die in India
normaal alleen verleend wordt aan de hoogste politieke leiders. In 2003 werd
ze zalig verklaard en in de toekomst volgt er zonder enige twijfel haar
heiligverklaring door de rooms-katholieke kerk.
Dat neemt niet weg dat er geld moet worden verdiend om alle liefdadigheid
draaiende te houden. Voor een moment twijfel ik of ik ook niet een souvenir
zal kopen. Helaas hebben ze niets nuttigs dat ik het hele jaar kan gebruiken
en zo altijd zal terugdenken aan deze reis naar India. Ik gooi wel wat extra
in het offerblok!
Helaas arriveren wij om vijf voor twaalf terwijl het gebouw om twaalf uur
alweer wordt afgesloten. Toch waren deze driehonderd seconden genoeg om te
zien en te voelen hoeveel goed deze uitzonderlijke vrouw heeft gedaan voor de
armen van Calcutta. Het is meer dan een monument! Moeder Teresa ligt hier
werkelijk begraven, en dat maakt het nog indrukwekkender. Ze is nog steeds
omringt door haar volgelingen die haar werk voortzetten. Er zijn 28 miljoen
Christenen in India en het lijkt dat de concentratie rond deze plaats het
grootst is.
Niet ver van het “The Mother House Of The Missionaries Of Charity” treffen we
op weg naar Sudderstreet de “St James Church” langs de weg aan. We hebben al
een astronomisch aantal indrukken te verwerken gehad en aan Jack te zien zou
het eigenlijk wel genoeg voor vandaag moeten zijn.
Het is net na 12:00 en ik heb geen zin om de hele middag te gaan luilakken.
Eerst even naar de kerk, daarna de lunch en dan zijn we alweer een uur
verder!
De koelte in de kerk herinnert ons hoe warm het nu buiten eigenlijk is. De
middagwarmte is onopvallend en snel over de stad gekropen. Ze is niet drukkend
en vochtig dus toch ook wel een beetje aangenaam.
Het huis van god is er een zoals je dat verwacht. Een oase van stilte in een
drukke stad. De zon valt op een gebrandschilderd glas in lood raam. De kleuren
lichten in de kerk op als een goddelijke regenboog die de weg lijkt te wijzen
naar het juiste pad van Jezus Christus.
De kerk kan wel wat restauratie werkzaamheden gebruiken. Maar wie gaat dat
betalen? De vaste bezoekers zijn straatarm, het stadsbestuur moet elke cent
tien keer omdraaien, internationale hulp is er niet omdat er tienduizenden van
deze kerken in India zijn en de lokale religies geloven in Sheva, de god van
de vernietiging. Het universum is dynamisch en niets zal eeuwig bestaan. Zelfs
de heilige Mt Everest zal in haar geheel als zand naar de oceaan worden
gespoeld!
Een klein monument voor gevallen kameraden uit de Britse koloniale tijd trekt
mijn aandacht. Vriendschap en respect is van alle tijden, hoewel het bij de
jeugd van tegenwoordig lijkt af te nemen.
Met links en rechts foto’s schietend gingen we nu op weg naar de lunch in het
rugzakcentrum dat in Calcutta “Sudderstreet” heet. En dan is daar plotseling
de eerste heilige koe in Calcutta. Het dier aanschouwd een cricket wedstrijd.
Cricket is de sport in India, het is groter dan het voetbal in Europa! Voor
een belangrijke cricketwedstrijd stopt het hele land waar ze mee bezig zijn!
Daarom droomt ieder kind om een Cricket held te worden en zo voor zijn hele
familie kan zorgen.
De mensen zijn vriendelijk en trots. Overal waar je komt en vraagt of je een
foto mag maken poseren ze zonder een woord te zeggen. Zoals deze medewerker
van een telefoonmaatschappij. Een blik in de kast spreekt duizend woorden. Het
is voor ons onbegrijpelijk dat de telefoons in Calcutta werken!
In het “Super Chicken Restaurant” bestellen we een Indiase maaltijd zonder ook
maar na te denken over wat voor eventuele ellende deze zou kunnen brengen. Het
grote aantal buitenlanders geeft ons wel wat vertrouwen in de veiligheid van
het voedsel en de kookkunsten van de koks. Wat me ook opvalt dat de kennis van
Jack, een Engelsman die toch veel over Indiaas eten zou moeten weten, veel van
de gerechten niet kent. De kip uit de tandoori oven en de verse naan broden
zijn bekend maar de twee daal gerechten zijn voor ons beiden onbekend terrein.
De donkere heeft mijn voorkeur, Ik heb geen idee wat ik heb besteld (Dal
makhani) maar het smaakt me uitstekend.
De Indiase lunch was in ieder geval heerlijk en ik moet er zelf om lachen dat
we zo angstig waren om te gaan eten. Of het problemen oplevert zien we morgen
wel weer! Ik neem nog een groot glas loeihete zwarte thee om mijn
lichaamsvloeistoffen aan te vullen en het verteren van deze maaltijd te
bespoedigen. Dan gaan we op pad voor de laatste attractie voor vandaag.
Op elke meter langs de wegen en straten gebeurt er wel iets dat een klein
inkomen oplevert. Het is in dit derde wereldland misschien moeilijk om aan de
kost te komen maar daar staat tegenover dat het voor velen het enige is wat ze
die dag moeten doen. Zorgen dat ze enkele keren per dag hun maag, en die de
magen in hun gezin, kunnen vullen. Ik zie vanuit mijn oogpunt geen enkele
drang om voor morgen, overmorgen, volgende week of volgende maand te werken en
te sparen. Belastingen bestaan niet voor deze mensen uit de onderste kaste en
de arbeidersklasse. Maar er zijn ook opvallend veel alleenstaanden mannen in
India. De reden daarvoor is erg eenvoudig, ze kunnen niet voor een ander
zorgen. Prostitutie is zo omvangrijk dat het niet eens meer
opvalt!
Het belangrijkste voor een inwoner van deze miljoenenstad is dus eten op tafel
en op zijn tijd een kop Masala Chai! Een mix van kruiden en specerijen
vermengt met melk en water, en een overvloed aan suiker om voldoende
koolhydraten binnen te krijgen. Deze verkoper prijst zijn drank aan en giet
met een sierlijke boog de Chai terug in de grote pan. De geur van kaneel en
kardemom verspreid zich. Een vriendelijke glimlach is hier de norm, ook
wanneer je niets koopt.
Een mysterie ontvouwd zich voor onze ogen. India en heilige koeien, hoe zit
dat nu eigenlijk? Over die koeien kunnen we kort zijn! Wij hebben er in bijna
vierentwintig uur nog geen een op straat zien lopen. Vreemder nog, we lopen
langs een slager die hompen vlees aan haken heeft hangen die zo groot zijn dat
ze haast wel van een rund moeten stammen. Alleen het hoge vetgehalte brengt me
aan het twijfelen! Een kleine geit eet bladeren van een geofferde bos takken.
Zijn het kruiden? Ik kijk nog eens goed naar de gebreide kleding die het dier
draagt. Al deze goede verzorging en aandacht kan maar een doel hebben. Een
einde in de kookpot. We zijn in oost-India, tegen de grens met Bangladesh dat
vroeger oost-Pakistan was. Een moslimland waar koeien en geiten beide zonder
problemen de pot in gaan!
Gegiechel en luid gelach trekt onze aandacht. In een lege ruimte zijn twee
jongens een spel aan het spelen dat ik me nog uit Birma kan herinneren. Op een
tafel met een heel dun laagje schelpenzand schieten ze een soort damstenen met
hun wijsvinger richting elkaars stenen en richting de hoeken. Het is een mix
van knikkeren en poolbiljart. Er is een schietsteen die beiden moeten
gebruiken zoals de witte bal bij het poolbiljart en de stenen dienen in de
hoeken in het zakje te verdwijnen. Je moet je ook je tegenstander het niet te
gemakkelijk maken om te scoren. De regels zijn eenvoudig. Je moet bij elk
schot minimaal een eigen steen hebben geraakt. Het is in ieder geval een stuk
moeilijker dan het lijkt en we slaan de uitnodiging om het zelf te proberen
dan ook vriendelijk af.
Buiten rammelt er een stokoude tram voorbij. Later lees ik dat er al sinds
1900 elektrische trams in Calcutta rondrijden! En deze is zeker meer dan 50
jaar oud! Ik kijk Jack aan en we weten meteen wat er wordt bedoelt. Komende
dagen gaan we zeker ook een keer een ritje met de tram maken. In wereldsteden
is een rit met het openbaar vervoer een van de beste manieren om een goede
indruk te krijgen van die nieuwe wereld. De hele stad glijd langzaam aan je
voorbij.
Dit beeld laat India zien zoals het is. Armoede en rijkdom schurken tegen
elkaar aan. Een straatarme dakloze ligt op straat te slapen terwijl een rijke
met volgeladen tassen passeert. Het gebouw op de achtergrond zou in de
westerse wereld een bord boven de deur hebben “Onbewoonbaar verklaard”. Hier
wordt het zonder problemen geaccepteerd omdat iedereen geloofd dat dit je lot
is en dat lot is je door de hoogste hand opgelegd. De hand van god.
Nog wat meer indrukken zonder dat ik er wat over kan vertellen. De camera
klikt en mijn hoofd probeert de beelden te ordenen en relevante informatie op
te slaan. Helaas lukt dat niet altijd.
Moeder Teresa is natuurlijk een icoon van menselijke opoffering zonder enig
eigen belang en we wilden haar erfenis voor geen goud missen. Deze in
Noord-Macedonië geboren vrouw heeft zich zonder enige twijfel volledig ingezet
voor de armen van Calcutta. Ze is ruim tien jaar geleden in 1997 overleden. Ze
heeft de “Nobelprijs voor de Vrede” gewonnen voor haar werk in de
sloppenwijken van Calcutta. Na haar dood werd in India een dag van nationale
rouw afgekondigd. Ze ontving een staatsbegrafenis, een eer die in India
normaal alleen verleend wordt aan de hoogste politieke leiders. In 2003 werd
ze zalig verklaard en in de toekomst volgt er zonder enige twijfel haar
heiligverklaring door de rooms-katholieke kerk.
Dat neemt niet weg dat er geld moet worden verdiend om alle liefdadigheid
draaiende te houden. Voor een moment twijfel ik of ik ook niet een souvenir
zal kopen. Helaas hebben ze niets nuttigs dat ik het hele jaar kan gebruiken
en zo altijd zal terugdenken aan deze reis naar India. Ik gooi wel wat extra
in het offerblok!
Helaas arriveren wij om vijf voor twaalf terwijl het gebouw om twaalf uur
alweer wordt afgesloten. Toch waren deze driehonderd seconden genoeg om te
zien en te voelen hoeveel goed deze uitzonderlijke vrouw heeft gedaan voor de
armen van Calcutta. Het is meer dan een monument! Moeder Teresa ligt hier
werkelijk begraven, en dat maakt het nog indrukwekkender. Ze is nog steeds
omringt door haar volgelingen die haar werk voortzetten. Er zijn 28 miljoen
Christenen in India en het lijkt dat de concentratie rond deze plaats het
grootst is.
Niet ver van het “The Mother House Of The Missionaries Of Charity” treffen we
op weg naar Sudderstreet de “St James Church” langs de weg aan. We hebben al
een astronomisch aantal indrukken te verwerken gehad en aan Jack te zien zou
het eigenlijk wel genoeg voor vandaag moeten zijn.
Het is net na 12:00 en ik heb geen zin om de hele middag te gaan luilakken.
Eerst even naar de kerk, daarna de lunch en dan zijn we alweer een uur
verder!
De koelte in de kerk herinnert ons hoe warm het nu buiten eigenlijk is. De
middagwarmte is onopvallend en snel over de stad gekropen. Ze is niet drukkend
en vochtig dus toch ook wel een beetje aangenaam.
Het huis van god is er een zoals je dat verwacht. Een oase van stilte in een
drukke stad. De zon valt op een gebrandschilderd glas in lood raam. De kleuren
lichten in de kerk op als een goddelijke regenboog die de weg lijkt te wijzen
naar het juiste pad van Jezus Christus.
De kerk kan wel wat restauratie werkzaamheden gebruiken. Maar wie gaat dat
betalen? De vaste bezoekers zijn straatarm, het stadsbestuur moet elke cent
tien keer omdraaien, internationale hulp is er niet omdat er tienduizenden van
deze kerken in India zijn en de lokale religies geloven in Sheva, de god van
de vernietiging. Het universum is dynamisch en niets zal eeuwig bestaan. Zelfs
de heilige Mt Everest zal in haar geheel als zand naar de oceaan worden
gespoeld!
Een klein monument voor gevallen kameraden uit de Britse koloniale tijd trekt
mijn aandacht. Vriendschap en respect is van alle tijden, hoewel het bij de
jeugd van tegenwoordig lijkt af te nemen.
Met links en rechts foto’s schietend gingen we nu op weg naar de lunch in het
rugzakcentrum dat in Calcutta “Sudderstreet” heet. En dan is daar plotseling
de eerste heilige koe in Calcutta. Het dier aanschouwd een cricket wedstrijd.
Cricket is de sport in India, het is groter dan het voetbal in Europa! Voor
een belangrijke cricketwedstrijd stopt het hele land waar ze mee bezig zijn!
Daarom droomt ieder kind om een Cricket held te worden en zo voor zijn hele
familie kan zorgen.
De mensen zijn vriendelijk en trots. Overal waar je komt en vraagt of je een
foto mag maken poseren ze zonder een woord te zeggen. Zoals deze medewerker
van een telefoonmaatschappij. Een blik in de kast spreekt duizend woorden. Het
is voor ons onbegrijpelijk dat de telefoons in Calcutta werken!
In het “Super Chicken Restaurant” bestellen we een Indiase maaltijd zonder ook
maar na te denken over wat voor eventuele ellende deze zou kunnen brengen. Het
grote aantal buitenlanders geeft ons wel wat vertrouwen in de veiligheid van
het voedsel en de kookkunsten van de koks. Wat me ook opvalt dat de kennis van
Jack, een Engelsman die toch veel over Indiaas eten zou moeten weten, veel van
de gerechten niet kent. De kip uit de tandoori oven en de verse naan broden
zijn bekend maar de twee daal gerechten zijn voor ons beiden onbekend terrein.
De donkere heeft mijn voorkeur, Ik heb geen idee wat ik heb besteld (Dal
makhani) maar het smaakt me uitstekend.
De Indiase lunch was in ieder geval heerlijk en ik moet er zelf om lachen dat
we zo angstig waren om te gaan eten. Of het problemen oplevert zien we morgen
wel weer! Ik neem nog een groot glas loeihete zwarte thee om mijn
lichaamsvloeistoffen aan te vullen en het verteren van deze maaltijd te
bespoedigen. Dan gaan we op pad voor de laatste attractie voor vandaag.Toen ik deze mooie dag uit januari 2011 ruim tien jaar later in juni 2021 begon te herschrijven had ik nooit kunnen bevroeden dat mijn herinneringen zo sterk waren bij het weerzien van de foto’s. Het worden zelfs drie verhalen over deze eerste dag in Calcutta, Bengalen, India! Ik vraag me dan ook af wat ik nog in mijn geheugen opdiep over de volgende dagen in India.
