Nee, nee en nog eens nee! Er hangt alleen zoveel stof van het verkeer in de lucht dat het snot uit je neus zo zwart als asfalt kleurt. Maar als dit de norm van een smerige stad moet zijn dan weet ik voor de volle honderd procent zeker dat ik in de toekomst veel plezier in India zal hebben.
We moesten wat langer wachten om onze vier extra nachten te betalen en toen er om negen uur nog geen persoon was verschenen moest ik per telefoon verzekeren dat we de vier extra nachten wilden boeken. Ik weet niet wat er met de man achter de receptie mis is maar na alle problemen met het internet en het boeken van een paar extra nachten vermoed ik dat er van alles met hem mis is.
Dus dan maar zonder te hebben betaald op weg naar de Kali tempel in Kalighat! Na twee dagen noordwaard was nu het zuiden aan de beurt. Het was niet zo heel ver van ons hotel en het was heerlijk wandelen in de frisse vroege ochtendlucht.
Des te dichter we bij de tempel kwamen des te drukker het werd. Hele bussen pelgrims stopten op de hoofdweg niet ver van de tempel. Een menigte van mannen en in kleurige sari’s gestoken vormden een optocht richting de tempel. Het liefst waren we zo achteraan gelopen! Maar voordat we echt op de tempel aan gingen wilde ik een plaatje schieten van een vier verdiepingen hoog mozaïek van Moeder Theresa op het metrostation van Khalighat.
Volgens mij is de tempel voor Hindoes want er waren voldoende plaatjes van vreemde goden. Volgens de legende is de Kali tempel gebouwd op de plaats waar tijdens een gevecht tussen Vishnu en Shiva het kadaver van Sati in 51 stukken op de aarde viel. Een mooi maar vreemd verhaal! Nog vreemder is wat we bij de tempel aantroffen.
Enorme rijen mensen die proberen voor te dringen om eerder in de tempel te zijn dan een ander. Wij hebben daar natuurlijk geen zin in en zoeken een plaatsje aan de rand van het plein rond de tempel om het schouwspel rustig te aanschouwen. Er gebeurd zoveel om je heen dat het haast onmogelijk is om het allemaal op te slaan. Één van de mooiste plaatjes is de moeder met haar dochter die een geit gaan offeren in de tempel. Geen tranen van het meisje maar een glimlach van trots en vreugde! Dat zie ik in Nederland niet zomaar gebeuren.
Het volgende doel lag net iets ten noorden van ons hotel. Heerlijk al wandelend slingeren door de brede straten van Calcutta met het eindeloos getoeter van de auto’s, taxi’s en motorfietsen. Of door de smalle straatjes en steegjes waar de geur van verstaalde urine vermengd met wierook en specerijen je neus binnendringt.
En in één van die ontelbare straatjes liepen we een werkplaats tegen het lijf waar de arbeiders beelden maken van stro en klei. Deze beelden zijn niet bedoeld om lang te bestaan maar ze zijn wel mooi. Deze beelden worden gebruikt bij religieuze festivals en moeten aan het einde vergaan. Het is het symbolische verval dat wordt geaccentueerd. Maar hier werd het ook voor et eerst minder vriendelijk! Uit één van die schuurtjes kwam een man gerend die ons op een zeer onvriendelijke toon vertelde dat we 200 Roepies (€ 4,-) voor een foto moesten betalen. Dat was natuurlijk wel even lachen maar het was ook intimiderend. Rustig terug zwaaiend en lachend liepen we langzaam verder.
Voordat we naar het “Victoria Monument” gingen was het tijd voor de lunch en met een korte omweg kwamen we weer langs het Haldiram Restaurant. Het was ons gisteren goed bevallen en dus zouden we opnieuw een poging wagen. Voor mij was het een Dohkla, een pittige sponzige cake met een koele rode zoete en een pittige groene saus. Heel bijzonder!
Het Victoria Momument is het toppunt van de Britse grootheidswaanzin! Met de Taj Mahal in het westen moet dit wel het tegengewicht zijn in het oosten. Het enorme wit marmeren gebouw is omgeven door een park met vier vijvers, aan elke hoek één. De 150 Rs. Entree, tegen 10 Rs. voor een Indiase ingezetene, kan voor deze streken een beetje hoog worden genoemd maar ik had het zeker niet willen missen. Helaas mag er binnen niet worden gefotografeerd dus moet ik jullie de plaatjes onthouden. Ik weet ook niet waarom er binnen niet mag worden gefotografeerd maar ik vermoed dat het met de Communistische terroristen te maken heeft die het noord-oosten van India nog steeds onveilig maken.
Het was ondertussen alweer tijd om op het hotel aan te gaan. Mijn rechtervoet speelde weer op en mijn linken knie begon pijn te doen. Ik heb te weinig gelopen de afgelopen tijd en misschien speelt het ouder worden ook wel mee. De “St. Pauls Cathedral” lag op de terugweg dus konden we die niet overslaan. Een mooi gebouw met een groot bord aan de ingang.
“Verboden te fotograferen zonder toestemming van de dominee”
Ik was nu echt teleurgesteld en ik ging vragen of het mogelijk was dat ik wel foto’s mocht maken. Helaas was het antwoord, ‘Nee!’
Omdat de dominee’s, ja het zijn er twee, met andere zaken bezig waren en dus niet aanwezig waren. Ik werd wel netjes door een vrouw te woord gestaan maar desondanks dat bleef de camera uit. Mijn advies is dan ook om deze kerk maar links te lagen liggen omdat er voldoende mooie kerken zijn in Calcutta met meer geschiedenis en bijzondere graven en monumenten.
Na een rustpauze, een uurtje of twee schrijven en de foto’s bekijken, keken we alweer uit naar het avondeten. Vandaag was het “Blue Sky Café” aan de beurt. We proberen in zoveel mogelijk nieuwe restaurants te eten en het straatvoedsel te vermijden. Jack had de vis tikka en ik ging voor de Gobi Aloo (aardappel en bloemkool) met een kip kerrie. Rijst bevalt me minder en ik eet liever een Naan brood bij het gerecht. Het was in ieder geval heerlijk!
Er is ‘s avonds niet veel te doen. Dus het Fair Lawn Hotel is de plaats om een biertje of twee te drinken. Kingsfisher Strong is hét biertje in India, iets sterker dan een gewone pils en geen kater.
Dag drie was dus ook weer een succes. En nu voor 14 Rs. met de taxi terug naar het hotel, 40 Rs. (€ 0,80) inclusief de fooi!
