Vandaag was het dus echt de laatste dag en die was sneller gekomen dan we hadden gewenst. We konden nu al terugkijken op een geslaagde reis naar dit onbekende land. Onze snelheid was ook weg en we deden het vandaag met het ontbijt weer rustig aan. Mijn vertrouwde krentenbroodje met boter en een beker koffie. Meer kon ik niet wensen.
Vandaag gingen we met de trein naar Keelung. Een havenstad niet ver van Taipei met een verraderlijk klimaat. Dood de ligging van de stad en de omringende bergen krijgt Keelung de meeste neerslag van alle steden in Taiwan.
Op het station was een tafel ingericht
van de hartstichting waar je je bloeddruk kon laten meten. Het was tijd dat Tettje zich even liet controleren! Zekerheid boven alles! De dames moesten er wel om lachen maar waren ook op hetzelfde moment erg serieus. Tettje zijn bloeddruk was iets te hoog maar dat kwam waarschijnlijk door de spanning van het weer verder vliegen naar Thailand.Ik had al zo’n voorgevoel dat we vandaag weinig zouden doen en de tempels en het park op een heuvel naast de haven lieten we maar links liggen.
‘Voor de volgende keer!’, grapten we tegen elkaar.
‘En die volgende keer komt er zeker, misschien ga ik wel alleen!’
Nadat we het treinstation hadden verlaten liepen we een korte ronde langs de haven. Het zat er niet echt meer in vandaag! Het YM Oceanic Culture & Art Museum lonkte naar ons en wij dan maar naar binnen. We waren een beetje baldadig en opstandig. We maakten grapjes met het personeel en bekeken de saaie tentoonstelling. De simulator van een groot containerschip was nog het mooist! Natuurlijk voer ik de haven van Keelung in en uit en met uitzondering van een paar flinke krassen op de bakboordzijde van het schip ging het prima.
Eten! Simpele noedels en van die
gebakken lange hapjes die ik nog niet had geprobeerd. Het smaakte me prima en na de korte lunchpauze gingen we weer verder. Een korte wandeling door een saaie havenstad. Het enige vreemde dat we konden vinden was een tempel waar een demon verschrikkelijk veel op een blanke man leek. Misschien hadden de blanke zeevaarders er vroeger wel heel angstaanjagend uitgezien?
Het is nog geen twee uur en we gaan al op de terugweg naar Taipei. Om drie uur vallen we de koelte van een McDonald’s binnen. Een koffie en lekker naar het werken van een ander, en mooie meisjes, kijken. Het is een mooi volk die Taiwanezen, het zijn zeker geen Chinezen! Ik voel er nog weinig voor om alweer terug te gaan naar het hostel. Tettje stemt met mijn idee in om nog maar weer op de stoep in het Ximending Shopping District te gaan zitten. Lekker een koud biertje drinken, net als gisteren.
Als afsluiting van de achtentwintig avondmaaltijden kiezen we opnieuw voor de biefstuk bij de Japanner! Heerlijk! Het zit er op en morgen gaan we op pad naar Thailand. We hebben een fantastische reis achter de rug met bijna alleen hoogtepunten.
 |
| Van Taiwan 2010 |
