Dit was veruit mijn slechtste nacht van onze reis in Taiwan en ik kan me ook niet zo’n slechte nacht herinneren sinds Singapore een jaar of zo geleden. Wat een mafkezen kunnen die Aziaten zijn! Van oneindig ritssluitingen openen en sluiten midden in de nacht tot douchen om vier uur ‘s ochtends. Bedlampjes aan en uit en toiletbezoeken om de tien minuten en een groot raam richting het trappenhuis waar een lamp automatisch aan gaat wanneer er iemand op de trap loopt. Ik was blij dat het tijd was om op te staan en om acht uur precies klikte ik het licht in de dorm aan. ‘En wie durfde daar iets van te zeggen?’
‘Precies, niemand!’
Eerst een kopje oploskoffie van ons zelf en toen ging Tettje op pad om wat sandwiches en koffie voor ons te halen. Helaas was de koffie verwisseld met warme zoete chocolademelk en dat kan ik nu eenmaal niet verdragen.
‘Ze begreep er geen moer van!’, mopperde Tettje.
Ik haalde gewoon nog even een beker koffie voor mezelf en zo was dit ook weer opgelost. Tettje zijn bestelling van “Hotte Koffie” werd nu bijgesteld naar “Hotte Koffie Americano”. Dan zou het in de toekomst waarschijnlijk niet meer fout gaan.
We waren zo moe dat Tettje heerlijk ging liggen sudderen op de bank in de woonkamer van het hostel en ik weer door de stapels foto’s heen ging die nog lagen te wachten op hun verwerking. Een verhaal schrijven en publiceren en het was zo kwart voor twaalf. Nog voordat we het hostel verlieten konden we onze rugzakken op de kamer plaatsen. Een kamer voor twee personen voor de laatste vier nachten in Taipei. Vanavond wordt er zeker goed geslapen!
Als bestemming voor vandaag had ik gekozen voor de “hete bronnen van Beitou”. De chipkaart voor het openbaar vervoer in Noord-Taiwan was weer met honderd Nieuwe Taiwan Dollars opgeladen en ik maakte me geen zorgen over de privacy! Ze mochten best weten waar ik naar toe ging want ik heb tenslotte niets te verbergen. Als het zo gemakkelijk kan vraag ik me altijd af waarom het in Nederland zo moeilijk moet!
De ondergrondse komt aan de oever van een rivier weer boven en dan is het ook meteen veel interessanter. De stad raast aan je voorbij en om de anderhalve kilometer wordt er gestopt. Tettje houd nu met veel plezier de route bij en waar we moeten uit of overstappen en ik kan lekker rustig naar buiten kijken.
Er was deze keer wel een heel vreemde overstap! De trein die ons naar onze bestemming bracht reed zo langzaam dat ik het idee had dat we beter hadden kunnen gaan lopen. Zelf had ik het idee dat we in een park terecht zouden komen maar de bebouwing was net zo dicht als in het centrum van Taipei, inclusief de schreeuwende reclames van de internationale fastfoodketens.
Mijn maag rammelde meteen bij het zien van al die reclames en we zochten eerst een restaurant om wat lekkers te eten. We vonden tegenover het station een restaurant dat een goede mix is van Japans en Taiwanees eten. Alleen de menukaart was volledig in het Chinees en dat was een beetje moeilijk voor twee boerenjongens uit Nederland. Ik liep door het restaurant om te zien wat er zo allemaal op tafel stond bij de andere gasten. Tettje zwaaide vanuit de verte en ik ging eerst eens kijken wat daar aan de hand was. Op tafel lagen twee menukaarten in het engels inclusief foto’s. Ik koos
voor de Japanse kerrie met varkensvlees aangevuld met ingelegde groenten en Tettje had een flink bord noedels.Nu onze magen gevuld waren trokken we het dal van Beitou in. Er loopt een klein beekje door het uit zijn voegen gegroeide dorpje dat gevoed wordt door heetwaterbronnen hogerop in de bergen. Het water is echt warm! Op plaatsen tot 96 graden Celsius! Tettje wilde het eerst niet geloven maar toen hij aan een rotswand gevoeld had riep hij uit.
‘Je kan er een ei op bakken!’
En het is warm! Er zijn natuurlijk verschillende plaatsen rond de heetwaterbronnen waar je in het geneeskrachtige water kan baden. Openbare baden voor TWD 20 tot aan vijfsterren hotels waar de prijzen kunnen oplopen tot tweehonderd Euro per nacht.We slenterden wat rond en dronken een heerlijk kopje koffie met een “Portugese Eggtart” zoals die gebakjes zo mooi heten. Ik heb die taartjes leren waarderen toen in in Macau was. Oh ja, mijn suikerspiegel is nog steeds op peil maar de stoelgang is weer verstoort. Ik weet het nu ook niet meer! Als ik strak weer terug ben dan moet ik maar eens met de huisarts om de tafel gaan zitten.
OP de terugweg liepen we nog even over de beginnende “Shilin Nightmarket”. Ik wilde wel zo’n markt bezoeken maar niet laat op de avond. Dat is misschien erg vreemd maar ik hou er nu eenmaal niet meer van om ‘s avonds laat nog over straat te gaan in plaatsen die ik niet zo goed ken. Misschien is het nog een overblijfsel van die overval door die Marokkanen in Fez? Op die markt, die bekend staat om zijn uitgebreide aanbod van etenswaar, probeerde ik natuurlijk wat kleine hapjes. Maar ik wilde niet al teveel eten want vanavond stond er biefstuk op het menu.
Ik wist zeker dat ik een “Sizzler Restaurant” had gezien! Alleen ik wist niet meer waar! De gedachte aan de biefstuk die bij ons de hele dag door het hoofd had gespeeld ging niet meer weg en met minder zouden we geen genoegen nemen! Na een drie kwartier denken en zoeken zag ik een Japans restaurant die ook een mooie biefstuk voorgeschoteld. Alleen werd de patat vervangen door rijst. Het was niet anders en de biefstuk smaakte er niet minder om! Samen met een heelijk koud blikje Heineken was het een perfecte afsluiting van deze zaterdag.
