En het was nog niet droog! Erger nog! Het
regende nog veel harder dan gisteren. Gelukkig hebben we een snelle Wifi-verbinding in onze kamer dus we vermaakten ons met het verwerken van de foto’s en het schrijven van de verhalen. We gingen alleen voor een geroosterde boterham met chocoladepasta en een kop koffie naar beneden. Ook het ontbijt hier is berekend op westerlingen.Daarna werd de sessie op de MacBook weer voortgezet. Om eerlijk te zijn vonden we het ook niet zo heel erg om een rustdag te hebben. Ik had een fax uit Nederland gekregen! Het was een brief van de SNS-Bank dat ik nog twee slapende rekeningen had en die moesten worden aangevuld anders moest ik een boete betalen. Nu heb ik al een jaar of vijf geleden alle rekeningen bij de SNS-Bank opgezegd. Die opzeggingen waren ook bevestigd dus ik ben me van geen kwaad bewust. Ter goeder trouw belde ik toch maar even met de afdeling incasso van de SNS-Bank die in Den Bosch is gevestigd. Ik had nog wat geld op mijn Skype account staan dus de kosten zouden beperkt blijven.
Helaas liep het anders! Na veertien minuten in de wacht te hebben gestaan was mijn krediet op en ik kocht voor tien Euro nieuw krediet op mijn Skype account. Een tweede poging werd gewaagd. Na ongeveer acht minuten stopte de irritante computerstem en werd het stil. De verbinding was verbroken! Drie maal is scheepsrecht! Nu gaf ik er zelf na tien minuten de brui aan. Ik had nu ruim een half uur in de wacht gestaan en dan kan je niet zeggen dat de SNS-Bank klantvriendelijk is. De helpdesk was mijn enige mogelijkheid en tot mijn grote verbazing werd ik door een vriendelijke vrouw te woord gestaan die mijn problemen zou oplossen. Ze zou me een email sturen met twee koppelingen waar ik online alles simpel kon opzeggen.
De email arriveerde enkele minuten later en nadat ik alles had ingevuld werd ik doorverwezen naar een pagina waar ik met mijn inlog gegevens voor mijn SNS account het formulier kon verzenden. Maar ik heb helemaal geen account meer!
Da’s ook geen probleem, dan moest ik het formulier uitprinten en samen met een kopie van mijn paspoort naar een adres in Nederland sturen. Aangezien ik geen printer in mijn rugzak heb moeten ze maar wachten totdat ik in september weer terug ben in Nederland.
Pas halverwege de middag toen de regen nog steeds onverstoord naar beneden kwam liepen we met een paraplu de stad in. Ik had pijn in mijn rug van het liggen en wilde mijn benen strekken. Een kort bezoek aan een tempel en een wandeling langs de oude stadspoort. Een kop koffie met een doughnut en dan door de neerdalende regen terug naar het hotel.
Alleen voor het drinken van een biertje en het avondeten verlieten we het hotel. Het restaurant was van de Yashinoya keten, een Japans fastfood restaurant, tegenover het hotel.
En hier zagen we wel iets heel vreemds.
Het was me al eerder opgevallen maar ik had het me vergeven omdat ik het waarschijnlijk niet goed had gezien. Het leek namelijk dat de Taiwanese jeugd brillen draagt zonder glazen. Gewoon alleen een montuur voor de modieuze uitstraling! Ik had al een paar biertjes gedronken en was niet helemaal zeker van mijn zaak totdat het meisje twee tafels verder gewoon door de opening van het glas in het montuur aan haar ooglid krabde. Tettje had het ook gezien en verbaasd keken we elkaar aan.
Onze rustdag zat er op en wij gingen slapen. Morgen staat de laatste verplaatsing op het programma.
