Vandaag gingen we dus wel een kop koffie op de “Taipei 101” drinken. Met nog maar twee dagen te gaan was er nu rust in de groep. Je kon aan Tettje ook merken dat hij niet meer gespannen was. Hij bloeide op en werd steeds avontuurlijker. Hij ging ‘s morgens om de hoek koffie voor ons halen en ‘s middags liep hij er vaak even alleen uit. Onze volgende reis zal weer beter gaan.
Bij aankomst aan de kassa van het observatiedeck zagen we meteen het verschil. Er stonden nu maar een man of tien te wachten op de lift. Wij dus meteen mee naar boven en nadat ik me op een kunstleren poef had laten neervallen ging Tettje op de koffie uit. Het was heerlijk rustig en we genoten van de rust en het uitzicht. We hadden geen enkele haast meer en we namen de tijd. Mijn oog viel op een flink uit de kluiten gewassen gebouw met een rood dak. Gezien de afmetingen moest de persoon voor wie dit gebouw hier midden in dit park was neergezet wel heel bijzonder zijn. We waren het er meteen over eens dat we daar op de terugweg een kijkje zouden gaan nemen.
Maar eerst gingen we nog een broodje eten bij de McDonalds! Het kon wel weer want we waren er een paar dagen niet geweest. Tettje had de “McChicken Burger” ontdekt en deze ging nu steevast helemaal naar binnen! Net zoals veel van het eten. Vroeger kon ik nog wel eens genieten van wat er op Tettje zijn bord bleef liggen. Maar nu ging zijn bord meestal helemaal leeg.
Het gebouw kenden we alleen van de metrohalte, “SYS Memorial Hall”. Nu we ervoor stonden werden we overgoten met de geschiedenis van China. Dit gebouw is gewijd aan Dr. Sun Yat-sen, de man die wordt gezien als de geestelijke vader van de Chinese Republiek. En daar wordt hier niet mee gespot! Het nationalisme en patriottisme is hier op zijn hoogtepunt. Je hebt het hier heel snel gezien dat ze geen hoge pet op hebben van die grote broer aan de andere kant van het water. Een gedwongen hereniging zal heel moeilijk worden want de bevolking van Taiwan is duidelijk anders dan die op het vasteland. Wat zouden de Verenigde Naties doen bij een plotseling inval?
De laatste uurtjes van de middag brachten we door op de rand van een stoep in het Ximending Shopping District, lekker mensen kijken met een koud blik bier in de hand. En opnieuw zagen we monturen zonder glazen! Het blijft een vreemd gezicht.
Maandagavond bij terugkomst in het hostel had ik nog een vreemde ontmoeting. Er was een jonge jongen bezig met tassen te slepen en druk heen en weer te lopen naar de ruimte achter de woonkamer. Hij moest vandaag vliegen naar Canada waar hij zijn tocht zou voortzetten. Zijn naam is Ben en hij is op de fiets onderweg. Bijna een jaar gelden is hij uit Engeland vertrokken en hij hoopt nog een jaar onderweg te zijn en dan weer in Engeland te arriveren. Knap! Erg knap! Maar niets voor mij! Ik herinner me de gesprekken met Kris die zo’n verhaal had gelezen over een Engelse huismoeder die in het wilde weg op pad was gegaan. Kris had er altijd wel zin in om te gaan fietsen, maar nooit alleen. Bij mij vond hij “niemand thuis”, ik zie een korte tocht in de toekomst misschien nog wel eens zitten. Een paar duizend kilometer is te overzien.
Het avondeten was problematischer dan ik me kon indenken. Tettje had restaurants gezien tijdens zijn wandeling maar hij kon ze niet meer vinden. Misschien gingen ze wel heel vroeg dicht? De eerste de beste moest dus voldoen en het was nog een goed restaurant ook. En zo kwam onze voorlaatste dag tot een culinair einde.
 |
| Van Taiwan 2010 |
