Ierland, warme herinneringen

Zaltbommel, 30 september

Zeven dagen weg geweest en nu nog zeven dagen te gaan. Vanochtend werd ik eindelijk een keer uitgerust wakker. Het lot, of het vriendelijke meisje achter de receptie, was me gunstig gezind geweest en ik had vannacht alleen op de vierpersoonskamer geslapen.
Haasten was niet nodig op mijn laatste ochtend in Dublin. Mijn vlucht was pas halverwege de middag en met de perfecte verbinding van het openbaar vervoer tussen het centrum van Dublin en luchthaven zou het niet langer dan veertig minuten duren voordat ik op de luchthaven zou zijn.
Gevuld met een lange internet sessie omgeven met geroosterd brood en koffie vloog de tijd voorbij. De “Jacobs Inn” is een fijn hostel. Goede service, schoon en perfect gelegen. Ik kan het echt aanraden! Goed geluimd en met een volle maag ging ik op pad. Nederland gloorde aan de horizon en ik had nog een week voor de boeg. Een drukke week!
Op de luchthaven waren de officiële zaken zo geklaard en met een hamburger en een Coke Zero voor mijn neus staarde ik over de startbaan in het niets. Mijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen zeven dagen die ik in Dublin had doorgebracht. Het waren niet de zeven goedkoopste dagen van het jaar geweest maar ik heb wel warme herinneringen aan de stad en haar mensen. Het zonnige weer hier wel aan bijgedragen.
Natuurlijk neem ik me weer voor om hier nog een keer terug te keren maar ik weet in mijn achterhoofd dat het er waarschijnlijk nooit meer van zal komen. De wereld is zo groot en er is nog zo veel te zien dat het nog wel dertig jaar kan duren voordat ik hier weer terug kom.

Ierland, een gevangenis en de beste whiskey in de wereld

Dublin, 29 september

Het is alweer de laatste dag van mijn korte uitstapje naar Dublin. Ik kom hier zeker nog een keer terug. Het is een leuke stad en er is nog genoeg te zien als ik nog een week in Dublin doorbreng.
Maar terug naar vandaag! Een laatste dag met een flinke wandeling en aan het einde van de wandeling een bezoek aan de “Jameson Whiskey distilleerderij”. Maar eerst die lange wandeling.
Het is wandeling nummer zeven uit de serie van iWalks die zijn uitgegeven door het “Visit Dublin bureau”. Vanaf het begin waren de weersomstandigheden goed. Wel een frisse wind maar geen regen. Ik dacht voor een moment aan de afgelopen zes dagen en dat ik alleen een paar spetters regen op de eerste dag tijdens de busreis van de luchthaven naar de stad had gezien. De weergoden waren me weer goedgezind geweest en daar was ik natuurlijk erg blij mee.
Ook deze laatste dag geef ik geen droge opsomming van wat ik allemaal gezien heb. Laat de foto’s maar weer de fantasie en de nieuwsgierigheid van de lezers tergen.

Na de serie ziekenhuizen was de “Kilmainhal Goal”, een gevreesde gevangenis uit de negentiende eeuw aan de beurt.

Na de rondleiding met haar horrorverhalen liepen de koude rillingen me nog steeds over mijn rug. De eerlijkheid gebied wel om te melden dat deze gevangenis vergeleken bij Port Arthur op Tasmanië een vakantiekamp leek.



Maar de tekst vrij vertaald op deze prent zegt het allemaal: "Als het in de gevangenis beter is dan in de achterbuurten, dan zullen die leeglopen en de gevangenissen zich snel vullen"
(George Bernard Shaw)

Wegens het gebrek aan pubs langs de route aan de rand van Dublin werd mijn lunch verplaatst naar half drie. Opnieuw koos ik voor het volledige Ierse ontbijt dat bijna overal tot een uur of vijf wordt geserveerd.


Het was veel drukker dan ik had verwacht in de “Jameson Whiskey distilleerderij”, de eerstvolgende rondleiding zat al vol en ik moest ruim een half uur wachten voordat ik aan de beurt was.
De rondleiding was leuk maar het werd écht leuk toen ik werd gevraagd voor de “12 jaar oude whiskey proeverij”. In een restaurant, aan het einde van de rondleiding, stonden voor elk van de acht deelnemers drie kleine glaasjes whiskey klaar. Johnnie Walker Black Label, Jack Daniel’s Bourbon en natuurlijk Jamesons. Mensen die mij kennen weten dat ik bij Jamesons zweer en alleen af en toe nog een Chivas Regal drink. Het hele verhaal kwam me natuurlijk bekend voor en ik nuttigde alleen maar de Jamesons dat een compliment van de tourgids opleverde.

Het zat er nu echt bijna op! Er was slechts nog één ding dat ik graag wilde doen. Een foto maken van het standbeeld van “Philip Lynott”. Het vinden van het beeld was niet gemakkelijk omdat er een grote bestelbus respectloos voor het beeld was geparkeerd. Alle zaken waren voor me gevoel afgehandeld en ik kon terugkijken op een geslaagd verblijf in Dublin.

Nu zat het er dus echt op en ik sloot de dag af met twee pinten in elke kroeg die ik op de terugweg tegen kwam. Morgen kan ik rustig aan doen omdat ik pas rond half één op de luchthaven hoef te zijn.

Philip Lynott - Old Town

Ierland, een rustige dag

Dublin, 28 september 2009

Een drinkdag? Ja, dat was het oorspronkelijke plan. Mijn darmen zaten in de knoop, mijn eetlust was gedaald tot het punt nul en de drie Kiwi’s waren om half drie opgestaan om naar de luchthaven te gaan. Een combinatie van veel Guinness en weinig slaap maakten dat ik me deze maandag niet al te best voelde.
Na het kleine ontbijt dat bestond uit twee geroosterde boterhammen met roomboter en drie koppen koffie was ik het liefst meteen weer naar bed gegaan. Maar NEE!
Na een flinke internet sessie sprong ik onder douche en kleedde me aan om op pad naar de Guinness brouwerij te gaan. De Guinness brouwerij houd er een attractie op na die het “Guinness Storehouse” wordt genoemd. En dat was één van de attracties die ik zeker niet wilde missen tijdens mijn bezoek aan Dublin.
Op weg naar de brouwerij passeerde ik een kleine cafétaria die een heerlijke geur van gebakken eieren met spek verspreidde. Het water liep me in de mond en het was duidelijk een teken dat het herstel sneller was gegaan dan ik had verwacht. Het vette zoute gebakken ontbijt met een kop thee ging er in als “Gods woord in een ouderling”! Na twintig minuten stond ik weer in de straat en voelde me sterker dan ooit.
Een bezoek aan het “Guinness Storehouse” is ook echt de moeite waard. Natuurlijk wacht je aan het einde een glas van het zwarte vocht, volgens de gids “heel donker rood”. In een glazen ring heb je een schitterend uitzicht over Dublin. Wat me hier meteen opviel was dat Dublin geen hoogbouw heeft. Dat maakt het een bijzondere stad.

Mijn Guinness was trouwens al eerder in mijn keel verdwenen. Er is een lokaal waar je kan leren hoe je een perfect glas Guinness tapt. Met een vol glas en een diploma in de hand genoot ik van de koele lucht die door een open raam het taplokaal in vloeide.
Maandagavond is een rustige avond! Na nog twee van die koude rakkers zocht ik al vroeg mijn bedje op. Morgen is alweer de laatste dag en ik wil morgen nog heel wat zien.

Ierland, de wind in mijn haren

Howth, 27 september 2009

Het is vandaag alweer zondag en ik ben over de helft van mijn verblijf in de Ierse hoofdstad. Vandaag wil ik voor de laatste keer een tochtje buiten de stad gaan maken.
Het schiereiland Howth was duizend jaar geleden nog een echt eiland! De stromingen in de Ierse zee en rond de monding van de Liffe hebben in de loop der jaren een landtong van zand gevormd die het eiland uiteindelijk met de vasteland verbond.
Hier zou niet echt veel te zien zijn op gebied van cultuur maar wel veel van de zee en de natuur. Een flinke wandeling in de frisse buitenlucht die mijn lichte kater zou moeten doen wegwaaien.
In de trein op weg naar het kleine station van Sutton ontmoette ik twee Engelse meiden die ook een wandeling wilden gaan maken. Ze hadden alleen geen idee van hoe en wat en zeker niet van waar. Ze sloten zich bij mij aan en met zijn drieën verlieten we het kleine treinstation. Wij waren de enige drie passagiers die uitstapten!
Het was erg fris en er stond een flinke westelijke wind. De meiden hadden alleen een T-shirt met korte mouwen aan en dat terwijl ik een T-shirt, een overhemd en een jas droeg. Na tien minuten ging ik zelfs op zoek naar mijn muts omdat de wind flink in mijn oren beet. De gesprekken vielen na een half uurtje stil en ik kreeg het idee dat het beter was dat we afscheid van elkaar zouden nemen.

Met het smoesje dat ik op een kruising het pad landinwaarts moest nemen gingen we ieder onze eigen weg. Ik kon merken dat ze ook een beetje opgelucht waren en voor mijzelf was het ook beter dat ik een stuk alleen zou gaan lopen. Driehonderd meter verder kwam ik weer op het oorspronkelijke pad en ik zag de meiden in de verte voor me uit lopen. Een korte rustpauze aan het strand op een steen om wat te drinken maakte het gat groot genoeg zodat we elkaar vandaag niet meer konden zien.

De wandeling over de klippen van Howth was echt de moeite waard. Gelukkig was ik niet de enige die zich flink had aangekleed. Maar toch waren de T-shirts met korte mouwen flink in de meerderheid.
Na een kilometer of “The Fingal Way” kwam ik bij het mooiste rustpunt van de dag. “The Summit Inn” is een pub in de beste Ierse traditie. De pub zat vol met gasten die zich na of tijdens de wandeling het eten en drinken goed lieten smaken. Op een schoolbord achter de bar stond met grote letters, “Lamb Shank with Mash” geschreven en daar hoefde ik niet lang over na te denken. De aardappelpuree werd alleen omgewisseld voor patat en een pint cider maakte dit feestmaal weer compleet.

Ik voelde me een stuk beter na het eten maar mijn benen waren wel een stuk zwaarder geworden. Langzaam daalde ik de heuvel af het dorp in. En daar was het veel te druk voor me! Nog een snelle pint voordat de trein vertrok en zo was ik na een wandeling van ruim tien kilometer weer op weg naar Dublin.
Het was niet mijn plan maar het is toch zo gelopen. Het was heel gezellig in de pub en het avondeten schoot er bij in. In de pub ontmoette ik ook nog een lokale beroemdheid, Matthew Macklin was afgelopen vrijdag Europees kampioen boksen geworden in de gewichtsklasse middengewicht. Iedereen moest met hem op de foto inclusief ondergetekende.

Hij had het zelfs zo goed gedaan dat hij waarschijnlijk een wereldtitel gevecht krijgt binnen zes maanden.
Met niet té veel Guinness op ging ik weer op weg naar het Jacobs Inn Hostel.

Mijn vierde dag was ook een succesvolle geweest en ik kan eenieder aanraden om deze stad een keer te bezoeken. Morgen wordt een drinkdag!

Ierland, over Vikingen en de Middeleeuwen

Dublin, 26 september 2009

Vannacht heb ik dus eindelijk een keer geslapen als een paard. Ik werd alleen wakker toen mijn twee medegasten om een uur of drie binnen kwamen en daarna was het weer in één ruk door tot de wekker van acht uur. Ik voel me dan ook een stuk beter vanochtend.
Na het sobere, maar voldoende, ontbijt in het hostel trok ik weer de stad in. Vandaag ging ik naar de zuidoever van de rivier de Liffe, hier liggen de eerste wortels van deze vriendelijke stad. Ruim duizend jaar geleden landen de Vikingen hier om te overwinteren en zo was Dublin geboren. De Vikingen hadden het hier goed naar hun zin, er waren mogelijkheden om te handelen, te roven en landbouw te plegen. Ook waren er voldoende slaven en belangrijke grondstoffen in de bodem te vinden en dat gaf weer mogelijkheden om elders te handelen.
Het beginpunt van de meeste wandelingen op de zuidoever is steeds de St. Andrew’s Church waar de toeristen informatie is gevestigd. Met behulp van de iWalk, “Viking and Medieval Dublin” op mijn iPod en een uitgeprinte kaart ging ik op weg. Opnieuw wil ik niet een droge opsomming geven over wat ik onderweg allemaal gezien heb. Laat de foto’s zelf maar hun verhaal doen.

Bij de “The Brazen Head”, Dublin’s oudste Pub, aangekomen was het alweer tijd voor de lunch en na een korte blik op het menu koos ik voor een klassieker. De “Roast Beef” met aardappelpuree, natuurlijk met een pint cider om het allemaal weg te spoelen.

Het had me uitstekend gesmaakt en met een vol gevoel vervolgde ik mijn weg door de smalle straatjes van het Dublin uit de middeleeuwen.
Natuurlijk zijn hier veel oude kerken die uit de tijd van de protestantse Engelse overheersing stammen en later zijn omgedoopt tot rooms-katholieke kathedralen. Dat neemt niet weg dat het allemaal mooi is om te aanschouwen en dat we blij mogen zijn dat de boze opstandelingen niet alles na hun overwinning aan gruzelementen hebben geslagen.

“Dublinia and The Viking World” was een leuke afwisseling op deze overwegend religieuze wandeling. Natuurlijk is er weinig meer over van de lemen huizen die de Vikingen hebben gebouwd. Op een plein waren de contouren van een groep van die huizen nog wel mooi weergegeven. Zo krijg je toch een indruk hoe het er hier duizend jaar geleden uit heeft gezien.

Na het hoogtepunt van de wandeling, de “Christ Church Cathedral” zocht ik het hostel weer op om me klaar te maken voor de avond. Het was tenslotte weekend! Een heerlijke steak, een paar pinten Guinness en Ierse muziek in “The Celt” op een zaterdagavond. Een mooie afsluiting van deze mooie dag.