Na een onrustig begin van de nacht in het claustrofobische kleine kamertje waar we met zes personen sliepen viel ik rond drie uur ‘s nachts in slaap. De onrust, spanning of noem het de stress van deze reis gleed als een laken van me af. We waren op weg en zonder problemen de eerste dag doorgekomen. Het volgende wat ik me herinner was het aflopen van mijn wekker.
Acht uur ‘s ochtends in de wereldstad die Tokyo heet. 9.000.000 mensen maken zich op voor de tweede woensdag van mei 2009. Voor ons dan, voor de Japanners is het het jaar 21 van de Heiseiperiode. Zij beginnen elke keer weer opnieuw te tellen als er een nieuwe keizer aan de macht komt.
Voor ons, Tettje en ik, is het het begin van alweer onze derde reis samen. Na Borneo en Indonesië is nu Japan aan de beurt. Nadat we ons uit het kleine kamertje met de drie stapelbedden hebben gewrongen gaan we in de keuken overleggen over het ontbijt. In het café dat bij het hostel hoort wordt er een ontbijt geserveerd van twee toast met jam en onbeperkt koffie. En daar zit hem nu juist de kneep. Ik hou niet van Jam en zelf hebben we voldoende koffie bij ons voor de hele reis.
Terwijl Tett in de (nog) lege keuken een kopje koffie voor me maakt praten we over wat de mogelijkheden voor het ontbijt zijn. Tijdens de tocht van het treinstation naar het hostel had ik in ieder geval een McDonald's gezien. Ik wist natuurlijk niet of ze daar ook het voor mij bekende en o zo geliefde ontbijt zouden serveren.
We stopten allebei ¥ 10.000 (€ 78,-) in de gezamenlijke pot en we zouden wel zien hoever we hiermee zouden geraken. Japan heeft de naam een duur land te zijn. Terwijl Tett onafgebroken sprak over zijn positieve indrukken van Japan keek ik nog eens goed naar de stapel bankbiljetten die ik in mijn handen had. Er waren niet echt grote verschillen tussen de verschillende bankbiljetten. Wat me meteen opviel was de vale donkergroene kleur. Ze leken gewoonweg op de Amerikaanse Dollar en die horen ook niet bij de categorie van de meest kleurrijke bankbiljetten in de wereld.
Bij de McDonald's aangekomen zag ik in ieder geval op een grote foto een plaatje van een broodje met een gebakken ei er op dat me meteen bekend voorkwam. Het engels van de bediende was maar beperkt maar de twee opgestoken vingers en “Menu One” werd meteen achter de counter begrepen. De hete koffie was wat ingewikkelder maar uiteindelijk zaten we enkele minuten later met de koffie en de broodjes in de zon op een bankje achter het “Ikekuburo treinstation”.
De zon klom omhoog aan een staalblauwe hemel en vandaag zouden we enkele toeristische attracties in het echte centrum gaan bezoeken. Natuurlijk was het vinden van de juiste trein naar het centrum in het begin een beetje moeilijk maar mijn ervaring met de treinen in Seoul kwam me hier goed van pas. Gekleurde spaghetti in een grote pan. Langzaam uit de kluwen halen!
Bij aankomst op het station van Tokyo in het district Tokyo waren we niet ver meer verwijderd van de eerste attractie van de dag. Het keizerlijk paleis. Een enorm stuk land omringd door een gracht en toegankelijk over een handvol bruggen. Natuurlijk kan het paleis niet worden bezocht want de keizer is een zoon van de zon en daar kun je niet zo maar even binnen lopen. Net als een enkele verdwaalde toerist liepen we gewoon om het hele complex heen.
De oppervlakte van het hele complex is zeker groter dan heel Zaltbommel binnen de muren. Er zijn grachten, bewakers en veel lampen om er maar zeker van te zijn dat er ‘s nachts iemand met kwade bedoelingen binnendringt.
Na het eerste halfuur in de stad was er één ding dat ons nog het meest was opgevallen. “De stilte in de stad!” Ja echt, het was er zo stil dat je jezelf in een bos waande als je je ogen sloot. Ongelofelijk maar waar. Ook het kleine aantal mensen op straat droeg hier natuurlijk aan bij. Mijn beeld van een krioelende mensenmassa was voorgoed omgebogen naar een rustige en vooral stille hoofdstad.
Het werd langzaam tijd voor de lunch en op een hoek schuin tegenover de toegang naar de Yasukuni shrine vonden we een klein restaurant. Voor mij werd het een gerecht dat nog het meest op de Thaise “Pat Krapouw Moo” leek en voor Tett een dunne gele Indiase kerrie met een flink stuk kipfilet er boven op. Het smaakte ons uitstekend en ik kon niet wachten tot vanavond. Ik was benieuwd wat we dan weer voor heerlijkheden voorgeschoteld zouden krijgen.
Binnen bij de Yasukuni Schrijn was het me niet duidelijk waarom het hier zo controversieel is. Ik ken enkele van de verhalen en de achtergronden. Ook heb ik persoonlijk veel plaatsen in ZO-Azië bezocht die met de tweede wereldoorlog te maken hebben. Elk oorlogsverhaal heeft twee kanten en de overwinnaar schrijft de geschiedenisboeken! Maar de derde kant, de menselijke of persoonlijke kant wordt zelden of nooit verteld. In een oorlog zijn er alleen maar verliezers.
Wij vonden het indrukwekkend en met een goed gevoel gingen we verder op pad naar de eindbestemming. In het Akihabara district is alle nieuwste elektronica te koop en wij keken onze ogen uit. Wat ons nog het meest opviel was dat de prijzen hier beduidend hoger liggen dan in Nederland. Dus mijn volgende camera wordt gewoon weer in Nederland gekocht.
Onze eerste dag zat er op en na een maaltijd van wat gebakken mie gingen we om half elf onder de lakens. In zo’n slaapzaal moet je zoveel mogelijk slaap proberen te pakken. Morgen meer tempels en het oudste park van Tokyo.
 |
| Van Japan 2009 |
