Fukuoka, 31 mei 2009
We zitten nu in Fukuoka en dat is onze uitvalsbasis voor het uiterste westen van Japan. Zes nachten in totaal met vijf drukke dagen. Nadat we gisteren weer hebben genoten van “het Nederland in den verre” gaan we vandaag naar een plaats waar het noodlot op een afgrijselijke manier heeft toegeslagen.
Hier viel om 11:02 op 9 augustus 1945 de tweede atoombom op Japan. Een noodlottige samenloop van omstandigheden omdat
a: het dikke wolkendek boven Kokura het onmogelijk maakte de oorspronkelijke doelen te lokaliseren.
En b: een kleine opening in het wolkendek boven Nagasaki.
Maakten dat de leider van de operatie “Charles W. Sweeney” besloot om de bom “Fat Man” op Nagasaki te laten vallen. Vanuit de “Bockscar” zag de bemanning de paddestoel wolk boven de wolken verschijnen en de missie was geslaagd.
Wanneer een stad met de grond is gelijkgemaakt valt er natuurlijk niet veel meer te zien. Maar toch, een stad die zo belangrijk is geweest in de moderne geschiedenis kan niet worden overgeslagen. Er is natuurlijk een monument en een museum aan dit afschuwelijke moment uit de geschiedenis gewijd.
Opnieuw een snelle trein en een comfortabele rit naar Nagasaki. We konden onze ogen niet geloven! Houten parketvloeren en leren bekleding in de trein! Waarom kan dat nu niet in Nederland? De zon stond aan een stralend blauwe hemel toen we het station verlieten. We hebben het hier enorm naar ons zin en genieten met volle teugen.
Na het indrukwekkende bezoek aan het park en het museum ging ik achter Tettje aan die nu het kaartlezen al aardig onder de knie begon te krijgen. Een oude brug die het bombardement had overleefd was nog het laatste wat we wilden bezoeken. Koffie en een koekje, lekker eten en een paar biertjes voor het slapen gaan. Tettje heeft het heel goed naar zijn zin in de hostels. Dit zal zeker een vervolg krijgen.
zondag 31 mei 2009
zaterdag 30 mei 2009
Japan, een Nederlands tintje
Fukuoka, 30 mei 2009
Meer dan 400 jaar zijn er contacten tussen Japan en Nederland. Eerst natuurlijk alleen voor de handel en het was zelfs zo geregeld dat Nederland als enig westers land handel mocht drijven, mits ze niet probeerden missionarissen aan land te zetten. Die handel was geconcentreerd op een klein eilandje in de baai van Nagasaki.
Deze onbelangrijke plaats zou nooit bekendheid hebben gekregen als het wolkendek zich om 11:02 op 9 augustus 1945 niet had geopend. Maar hierover later!
De Japanners hebben ook een fascinatie voor Nederland en de naam Anton Geesink werd zelfs nog een keer genoemd toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen. Ze zijn hier nog steeds niet vergeten dat onze Anton hier in het land van de Judo op de Olympische Spelen van 1964 in Tokyo de gouden medaille wegsnoepte voor de neus van honderdduizenden fanatieke Japanners. Hij wist in de finale de Japanner Akio Kaminaga te verslaan en dit verlies kwam hard aan bij het Japanse thuispubliek.
Na een lange reisdag en een goede nacht slapen in het Khaosan Fukuoka Hostel was het dus weer tijd om op pad te gaan. Vandaag gingen we een pretpark bezoeken! Niet de “Japanse Efteling” of “Disneyland Japan” maar een park met de toepasselijke naam, “Huis ten Bosch”.
We moeten “Huis ten Bosch” niet verwisselen met “Huis ten Bosch”! In de eerste woont de koningin en de tweede is een pretpark met Nederland als thema.
Natuurlijk gingen we weer “kogelen” zoals we nu het reizen met de snelle treinen oneerbiedig noemen. Bij aankomst op station “Huis ten Bosch”, het park heeft een eigen station, konden wij onze ogen niet geloven. In de verte achter het Rijksmuseum zagen we molens met draaiende wieken in bloemenvelden en de Utrechtse Dom toornde hoog boven dit alles uit. We keken elkaar verbaasd aan en de Japanners die met ons de trein verlieten keken op hun beurt ons weer verbaasd aan.
De rondwandeling was langs bekende plaatsen en het is teveel om het allemaal te vertellen. Dus hier zijn de foto’s:
Meer dan 400 jaar zijn er contacten tussen Japan en Nederland. Eerst natuurlijk alleen voor de handel en het was zelfs zo geregeld dat Nederland als enig westers land handel mocht drijven, mits ze niet probeerden missionarissen aan land te zetten. Die handel was geconcentreerd op een klein eilandje in de baai van Nagasaki.
Deze onbelangrijke plaats zou nooit bekendheid hebben gekregen als het wolkendek zich om 11:02 op 9 augustus 1945 niet had geopend. Maar hierover later!
De Japanners hebben ook een fascinatie voor Nederland en de naam Anton Geesink werd zelfs nog een keer genoemd toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen. Ze zijn hier nog steeds niet vergeten dat onze Anton hier in het land van de Judo op de Olympische Spelen van 1964 in Tokyo de gouden medaille wegsnoepte voor de neus van honderdduizenden fanatieke Japanners. Hij wist in de finale de Japanner Akio Kaminaga te verslaan en dit verlies kwam hard aan bij het Japanse thuispubliek.
Na een lange reisdag en een goede nacht slapen in het Khaosan Fukuoka Hostel was het dus weer tijd om op pad te gaan. Vandaag gingen we een pretpark bezoeken! Niet de “Japanse Efteling” of “Disneyland Japan” maar een park met de toepasselijke naam, “Huis ten Bosch”.
We moeten “Huis ten Bosch” niet verwisselen met “Huis ten Bosch”! In de eerste woont de koningin en de tweede is een pretpark met Nederland als thema.
Natuurlijk gingen we weer “kogelen” zoals we nu het reizen met de snelle treinen oneerbiedig noemen. Bij aankomst op station “Huis ten Bosch”, het park heeft een eigen station, konden wij onze ogen niet geloven. In de verte achter het Rijksmuseum zagen we molens met draaiende wieken in bloemenvelden en de Utrechtse Dom toornde hoog boven dit alles uit. We keken elkaar verbaasd aan en de Japanners die met ons de trein verlieten keken op hun beurt ons weer verbaasd aan.
De rondwandeling was langs bekende plaatsen en het is teveel om het allemaal te vertellen. Dus hier zijn de foto’s:
Van Japan 2009, deel 2 |
Van Japan 2009, deel 2 |
Meer verhalen over:
Japan
vrijdag 29 mei 2009
Japan, enorme steden met onbekende namen.
Fukuoka, 29 mei 2009
Met pijn in ons hart namen we afscheid van Kyoto. We waren nu over de helft van onze tijd in Japan en we hadden nog twee verplaatsingen voor de boeg. Vandaag een lange naar Fukuoka (Hakata) en dan nog één nog langere terug naar Yokohama wat eigenlijk een voorstad van Tokyo is.
Tijdens de treinreis met de Shinkansen (Hikari) dacht ik na over dit land. Wat is het aan de ene kant erg bekend bij ons door zijn elektronica en motorfietsen, én aan de andere kant onbekend. Na Shin-Osaka stopten we in verschillende miljoenensteden waarvan we nog nooit hadden gehoord. Het laat ook meteen zien hoe enorm dit land is.
Bij aankomst in Hakata, een door Fukuoka opgeslokte stad, liepen we rechtstreeks naar onze nieuwe slaapplaats. Het Khaosan Fukuoka was wederom een fantastisch hostel. De medewerkers spraken goed engels en de plaats was schoon en heeft een heel gezellige woonkeuken.
Onze bagage ging op de kamer en wij meteen weer de stad in om wat te eten en de omgeving te verkennen.
We hebben nog geen idee waar we morgen naar toe gaan.
Met pijn in ons hart namen we afscheid van Kyoto. We waren nu over de helft van onze tijd in Japan en we hadden nog twee verplaatsingen voor de boeg. Vandaag een lange naar Fukuoka (Hakata) en dan nog één nog langere terug naar Yokohama wat eigenlijk een voorstad van Tokyo is.
Tijdens de treinreis met de Shinkansen (Hikari) dacht ik na over dit land. Wat is het aan de ene kant erg bekend bij ons door zijn elektronica en motorfietsen, én aan de andere kant onbekend. Na Shin-Osaka stopten we in verschillende miljoenensteden waarvan we nog nooit hadden gehoord. Het laat ook meteen zien hoe enorm dit land is.
Bij aankomst in Hakata, een door Fukuoka opgeslokte stad, liepen we rechtstreeks naar onze nieuwe slaapplaats. Het Khaosan Fukuoka was wederom een fantastisch hostel. De medewerkers spraken goed engels en de plaats was schoon en heeft een heel gezellige woonkeuken.
Onze bagage ging op de kamer en wij meteen weer de stad in om wat te eten en de omgeving te verkennen.
We hebben nog geen idee waar we morgen naar toe gaan.
Meer verhalen over:
Japan
donderdag 28 mei 2009
Japan, de regen en een onverwacht bezoek
Kyoto, 28 mei 2009
De eerste druppels kwamen langzaam omlaag toen ik samen met Tettje K’s House Kyoto verliet. Hetzelfde ontbijt bij de gouden bogen, alleen een andere locatie. Deze keer aan de rivier niet ver van ons hostel. We zouden namelijk de rivier in de noordelijke richting volgen totdat we bij een tempel kwamen.
Door de hoge glazen ramen zagen we de regen langzaam aanzwellen tot een natte wind. Natuurlijk hadden we geen jassen meegenomen en het gebruik van een paraplu is voor mij al jaren een taboe. Ik heb in het verleden wel eens onderweg een paar van die dingen gekocht maar elke keer was het dan binnen een half uur droog en ik sleepte zo’n ding de rest van mijn reis mee.
Een combinatie van de regen en wind maakten het ook voor de eerste keer kil in Japan, waterkoud, zoals we zo mooi in Nederland zeggen. Dan maar een lekkere warme kop koffie! We weken dus van ons geplande pad af en gingen op zoek naar een koffiehuis met een toilet. Mijn darmen begonnen namelijk ook een beetje op te spelen.
Vanaf het overdekte terras zagen we dat de motregen nu over ging in echte regen. De straat werd nat en je kon de autobanden horen terwijl ze de plassen water in tweeën sneden. Rustig je koffie opdrinken en wachten tot het weer droog wordt! Tettje haalde nog een Marlboro tevoorschijn en stak hem op. Zelf haalde ik de Lonely Planet tevoorschijn en ging op zoek naar een invulling voor een regenachtige dag.
Een onverwachte opklaring maakte deze handeling overbodig en zo gingen we weer verder op pad. Binnen een kwartier begon het opnieuw te regenen en wij zochten beschutting in een ondergronds winkelcentrum. Dat was balen! Deze dag was de eerste echte slechte dag in twee weken, we hadden dus niets te klagen. Maar toch, tijdens de volgende kop koffie besloten we om de dag maar op te geven en een alternatief te zoeken.
Dat alternatief had ik al eerder gevonden en ik liet Tettje in het ongewisse. Het was een verrassing! Tijdens onze eerste rit in de metro deed Tettje zijn uiterste best om te raden wat we gingen doen. Hij kwam met zijn gissen en raden niet eens in de buurt!
De lunch was weer een hoogtepunt en nu gingen we dus op pad naar een museum. Het Umekoji Museum in Kyoto bezit een aanzienlijke collectie oude, en veelal nog werkende, stoomlocomotieven. Bij aankomstaan de poort begon Tettje zijn gezicht te gloeien! Dit was een wel heel aangename verrassing! Jongens en treinen gaan nu eenmaal goed samen.
We keken onze ogen uit en genoten van alle stalen rossen die we zagen. Ja, hier wordt nog wat aan het bewaren van de traditie gedaan. Oude mannentjes in overalls zwart van de olie en het kolengruis werkten aan de locomotieven die aan onderhoud toe waren.
Zo kwam er toch nog een aangenaam einde aan ons bezoek van Kyoto. Morgen gaan we een reis van een paar uur met de trein maken naar Fukuoka.
De eerste druppels kwamen langzaam omlaag toen ik samen met Tettje K’s House Kyoto verliet. Hetzelfde ontbijt bij de gouden bogen, alleen een andere locatie. Deze keer aan de rivier niet ver van ons hostel. We zouden namelijk de rivier in de noordelijke richting volgen totdat we bij een tempel kwamen.
Door de hoge glazen ramen zagen we de regen langzaam aanzwellen tot een natte wind. Natuurlijk hadden we geen jassen meegenomen en het gebruik van een paraplu is voor mij al jaren een taboe. Ik heb in het verleden wel eens onderweg een paar van die dingen gekocht maar elke keer was het dan binnen een half uur droog en ik sleepte zo’n ding de rest van mijn reis mee.
Een combinatie van de regen en wind maakten het ook voor de eerste keer kil in Japan, waterkoud, zoals we zo mooi in Nederland zeggen. Dan maar een lekkere warme kop koffie! We weken dus van ons geplande pad af en gingen op zoek naar een koffiehuis met een toilet. Mijn darmen begonnen namelijk ook een beetje op te spelen.
Vanaf het overdekte terras zagen we dat de motregen nu over ging in echte regen. De straat werd nat en je kon de autobanden horen terwijl ze de plassen water in tweeën sneden. Rustig je koffie opdrinken en wachten tot het weer droog wordt! Tettje haalde nog een Marlboro tevoorschijn en stak hem op. Zelf haalde ik de Lonely Planet tevoorschijn en ging op zoek naar een invulling voor een regenachtige dag.
Een onverwachte opklaring maakte deze handeling overbodig en zo gingen we weer verder op pad. Binnen een kwartier begon het opnieuw te regenen en wij zochten beschutting in een ondergronds winkelcentrum. Dat was balen! Deze dag was de eerste echte slechte dag in twee weken, we hadden dus niets te klagen. Maar toch, tijdens de volgende kop koffie besloten we om de dag maar op te geven en een alternatief te zoeken.
Dat alternatief had ik al eerder gevonden en ik liet Tettje in het ongewisse. Het was een verrassing! Tijdens onze eerste rit in de metro deed Tettje zijn uiterste best om te raden wat we gingen doen. Hij kwam met zijn gissen en raden niet eens in de buurt!
De lunch was weer een hoogtepunt en nu gingen we dus op pad naar een museum. Het Umekoji Museum in Kyoto bezit een aanzienlijke collectie oude, en veelal nog werkende, stoomlocomotieven. Bij aankomstaan de poort begon Tettje zijn gezicht te gloeien! Dit was een wel heel aangename verrassing! Jongens en treinen gaan nu eenmaal goed samen.
We keken onze ogen uit en genoten van alle stalen rossen die we zagen. Ja, hier wordt nog wat aan het bewaren van de traditie gedaan. Oude mannentjes in overalls zwart van de olie en het kolengruis werkten aan de locomotieven die aan onderhoud toe waren.
Zo kwam er toch nog een aangenaam einde aan ons bezoek van Kyoto. Morgen gaan we een reis van een paar uur met de trein maken naar Fukuoka.
Meer verhalen over:
Japan
woensdag 27 mei 2009
Japan, een dagtocht met een supersnelle trein
Kyoto, 27 mei 2009
Luisteren, vooral veel luisteren is erg belangrijk als je onderweg bent. Na de tempels van gisteren waren we wel aan iets anders toe. Het verhaal van Shaun over een kasteel in originele staat, niet van beton en staal zoals in Nagoya, klonk voor ons als muziek in de oren.
Nu zou een reisje naar een attractie 250 kilometer verderop in Nederland als teveel klinken om dat als dagtochtje op en neer te doen. Haarlem - Maastricht is ongeveer de afstand die moesten afleggen om op de plaats van bestemming te komen. Drie uur en negentien minuten reistijd (volgens 9292ov.nl) voor een enkele reis. Voor ons in de supersnelle sexy vierhonderd meter lange gestroomde Hikari treinen zou het maar vijfenvijftig minuten zijn. Dus een dagtochtje was goed mogelijk. Het Himeiji-jo staat ook op de UNESCO lijst en dat staat garant voor kwaliteit.
Tijdens de korte treinreis verraste Tettje me met het voorstel om vanavond weer Sushi te gaan eten. Ik sta er helemaal voor open om de (gezonde) heerlijkheden van de Japanse keuken te proberen. Maar eerst het kasteel! Himeiji is de zoveelste onbekende miljoenenstad waar we arriveren. Ook hier waren er links en rechts langs de weg die naar het kasteel leid veel souvenirwinkeltjes. Eindeloze stapels kleurrijke rotzooi die nergens goed voor zijn.
En plotseling sta je dan voor een verkeerslicht te wachten met het kasteel voor je. Opnieuw een indrukwekkend gezicht. Nadat we het kasteelterrein hebben betreden gaan we eerst eens rustig om ons heen zitten kijken naar al die mensen. OK, het is woensdag maar er zijn toch wel wat mensen op de been.
Aan het begin van de rondleiding door het oude houten gebouw moeten de schoenen uit. Twee plastic tasjes voor die grote schoenen van me. Op sokken schuifelen we over de gladde houten vloeren. Natuurlijk mag hier niet worden gerookt. Het stuk tussen de zijvleugel en het hoofdgebouw kunnen we weer met de schoenen aan afleggen. Met een groen gevoel bekijk ik hoe de gebruikte plastic tasjes worden gereinigd en op een nieuwe stapel worden gelegd. Japan is groen!
Na een kort stukje over een met grote stenen belegde weg stonden we voor de poort van de haast onneembare vesting. Ik weet dat ik in herhaling val maar je moet het met je eigen ogen hebben gezien om het te kunnen bevatten.
Zo verlieten we net na twee uur het kasteel om wat te eten. Tettje kwam natuurlijk weer met het antwoord, “een kleinigheidje” en bij een restaurant met uitzicht op het kasteel vielen we op het terras neer. Bij het bestellen vanuit de vitrine kon ik mijn ogen niet geloven. Tettje zijn “kleinigheidje” was een dienblad vol met eten. Daar stak mijn bestelling maar bleek bij af, een noedelsoepje.
Tettje keek zijn ogen uit toen het dienblad werd geserveerd en verontschuldigde zich. Hij was namelijk in de verontstelling dat hij alleen het bord met de schnitzel en de kool had besteld. Ik was in de verontstelling dat Tettje wist dat hij het hele dienblad bestelde. We moesten er allebei hartelijk om lachen. Het eten smaakte in ieder geval goed en ik wist zeker dat Tettje weer wat had geleerd.
Vanuit de trein gingen we meteen naar het Sushi restaurant in het station van Kyoto. 137 Yen (ongeveer een Euro) per bordje. De kleine kunstwerkjes verdwenen in onze kelen en werden weggespoeld met Kirin biertjes. Veel vroeger dan normaal gingen we richting het hostel. Morgen zijn we alweer op de helft van onze reis en de drukke dagen beginnen nu hun tol te eisen.
Morgen gaan we een lange wandeling door Kyoto maken.
Luisteren, vooral veel luisteren is erg belangrijk als je onderweg bent. Na de tempels van gisteren waren we wel aan iets anders toe. Het verhaal van Shaun over een kasteel in originele staat, niet van beton en staal zoals in Nagoya, klonk voor ons als muziek in de oren.
Nu zou een reisje naar een attractie 250 kilometer verderop in Nederland als teveel klinken om dat als dagtochtje op en neer te doen. Haarlem - Maastricht is ongeveer de afstand die moesten afleggen om op de plaats van bestemming te komen. Drie uur en negentien minuten reistijd (volgens 9292ov.nl) voor een enkele reis. Voor ons in de supersnelle sexy vierhonderd meter lange gestroomde Hikari treinen zou het maar vijfenvijftig minuten zijn. Dus een dagtochtje was goed mogelijk. Het Himeiji-jo staat ook op de UNESCO lijst en dat staat garant voor kwaliteit.
Tijdens de korte treinreis verraste Tettje me met het voorstel om vanavond weer Sushi te gaan eten. Ik sta er helemaal voor open om de (gezonde) heerlijkheden van de Japanse keuken te proberen. Maar eerst het kasteel! Himeiji is de zoveelste onbekende miljoenenstad waar we arriveren. Ook hier waren er links en rechts langs de weg die naar het kasteel leid veel souvenirwinkeltjes. Eindeloze stapels kleurrijke rotzooi die nergens goed voor zijn.
En plotseling sta je dan voor een verkeerslicht te wachten met het kasteel voor je. Opnieuw een indrukwekkend gezicht. Nadat we het kasteelterrein hebben betreden gaan we eerst eens rustig om ons heen zitten kijken naar al die mensen. OK, het is woensdag maar er zijn toch wel wat mensen op de been.
Aan het begin van de rondleiding door het oude houten gebouw moeten de schoenen uit. Twee plastic tasjes voor die grote schoenen van me. Op sokken schuifelen we over de gladde houten vloeren. Natuurlijk mag hier niet worden gerookt. Het stuk tussen de zijvleugel en het hoofdgebouw kunnen we weer met de schoenen aan afleggen. Met een groen gevoel bekijk ik hoe de gebruikte plastic tasjes worden gereinigd en op een nieuwe stapel worden gelegd. Japan is groen!
Na een kort stukje over een met grote stenen belegde weg stonden we voor de poort van de haast onneembare vesting. Ik weet dat ik in herhaling val maar je moet het met je eigen ogen hebben gezien om het te kunnen bevatten.
Zo verlieten we net na twee uur het kasteel om wat te eten. Tettje kwam natuurlijk weer met het antwoord, “een kleinigheidje” en bij een restaurant met uitzicht op het kasteel vielen we op het terras neer. Bij het bestellen vanuit de vitrine kon ik mijn ogen niet geloven. Tettje zijn “kleinigheidje” was een dienblad vol met eten. Daar stak mijn bestelling maar bleek bij af, een noedelsoepje.
Tettje keek zijn ogen uit toen het dienblad werd geserveerd en verontschuldigde zich. Hij was namelijk in de verontstelling dat hij alleen het bord met de schnitzel en de kool had besteld. Ik was in de verontstelling dat Tettje wist dat hij het hele dienblad bestelde. We moesten er allebei hartelijk om lachen. Het eten smaakte in ieder geval goed en ik wist zeker dat Tettje weer wat had geleerd.
Vanuit de trein gingen we meteen naar het Sushi restaurant in het station van Kyoto. 137 Yen (ongeveer een Euro) per bordje. De kleine kunstwerkjes verdwenen in onze kelen en werden weggespoeld met Kirin biertjes. Veel vroeger dan normaal gingen we richting het hostel. Morgen zijn we alweer op de helft van onze reis en de drukke dagen beginnen nu hun tol te eisen.
Morgen gaan we een lange wandeling door Kyoto maken.
Meer verhalen over:
Japan
Abonneren op:
Posts (Atom)