Ja, ziek. Gisterenavond lag ik al om half acht op bed. Nadat ik de pot flink had gevuld kwamen de krampen sterker terug dan tevoren. Opgerold van de pijn lag ik in mijn bed en dacht aan de vreselijke soep die ik enkele dagen geleden had gegeten. De koorts kwam op en de koude rillingen liepen over mijn hele lijf. Ik zweette verschrikkelijk en had het zo koud dat ik mijn wollen hemd en mijn fleecetrui moest aantrekken.
Het was een heel onrustige nacht en van slapen kwam pas weer wat toen de zon aan de hemel was verschenen. Gelukkig smaakte het ontbijt me wel en dat terwijl ik nog steeds een beetje koortsig ben. Gelukkig realiseer ik me dat het alweer elf maanden geleden is dat ik ziek was terwijl ik op reis was. Één keer per jaar ziek valt eigenlijk best wel mee en ik maak van deze ziektedag maar de eerste rustdag van mijn reis door Marokko.
Terwijl ik luister naar “Yesterday” van de Beatles op de achtergrond zakt mijn eten langzaam weg in mijn spijsverteringskanaal. Het vreemde is eigenlijk dat ik me ziek voel maar dat mijn eetlust nog steeds aanwezig is. De regen daalt langzaam neer in Marrakesh en ik heb net voor nog een nacht extra betaald. Laten we hopen dat ik morgen beter ben en dat ik dan de stad in kan. Van de trek in de Atlas zal weinig terecht komen als ik me zo slecht voel, misschien ga ik wel meteen verder naar de rode zandduinen van de Sahara.
De lunch van een kippenpoot uit de tajine met veel brood ging er goed in, gelukkig heb ik nog wel trek. Op het moment dat ik de binnenplaats van het hotel binnenstapte begon het te regenen. Gelukkig maar dat deze verloren dagen samenvallen! De rest van de dag laat zich raden, slapen en spelen met de computer. Ik heb gewoon pijn in mijn rug van de krampen in mijn dikke darm. Het is alsof er een prop in zit. Ik kan echt weinig anders doen dan gewoon uitzieken.
