Marokko: De eerste regen?

Fes (Olympic Hotel)

Om acht uur was ik terug op de kamer in mijn hotel in de uitgestorven stad. Hier was dus niets te doen. Of het aan de Ramadan lag was me niet helemaal duidelijk, ik hoopte wel dat het allemaal een beetje aantrekkelijker zou worden.
Het kabaal op straat duurde voort tot een uur of elf en van slapen was er dus weinig terecht gekomen. Een knorrende maag, het lawaai en de koelte van de nacht hielden me waarschijnlijk uit mijn slaap. Mijn wekker stond om zes uur maar dat was helemaal niet nodig geweest want om half vijf uur kwam de hele stad weer tot leven om te eten en ik ontwaakte van vreemde geluiden en woorden in een onbekende taal. Wat ik me wel meteen realiseerde was dat ik dom was geweest om mijn spiraal voor water te koken thuis te laten. Een kopje koffie had er nu wel in gegaan. Een korte blik uit het raam onthulde de grijze lucht en de natte straat, het was vannacht gaan regenen!
Vandaag zouden we dus met een omweg in Fes , mij eerste echte stopplaats, proberen te komen. Het vreemde van het verhaal is dat het alleen met een grote omweg via Taza is te bereiken. De Grand Taxi was het vervoermiddel bij uitstek vandaag en om eerlijk te zijn ging het veel beter dan verwacht. Voor DHM 60 werd ik over ongeveer 160 km verplaatst, bij nader inzien had ik veel beter de hele stoel voor mezelf kunnen nemen. Ik berekende nu dat het verplaatsen nooit meer dan een halve Dirham zou kosten. Na een kilometer of tachtig stond de zon alweer te branden aan de hemel en stapte de jongen waarmee ik de stoel voorin de auto deelde uit, nu zat ik echt als een koning voorin. En maar hopen dat hij niemand oppikte onderweg. Weer en les geleerd! De volgende Grand Taxi van Taza naar Fes zat ik weer voorin maar ik had DHM 70 voor twee personen betaald.
Het landschap was erg mooi en leek op weinig van wat ik tot nu toe had gezien tijdens mijn reizen. Eerst waren er steile en scherpe bergen zonder ook maar enige begroeiing, later gingen die over in een soort heuvels waarop de eerste olijfbomen verschenen. Na Taza werd het groener en grote vlaktes met groenten en fruit verschenen aan beide zijden. Ik had er echt zin in alhoewel ik heel erg moe was. De aankomst in Fes is er één om nooit te vergeten. Ergens langs de stadsmuur stopte mijn taxi en dat was dat, ik moet nu op zoek naar mijn hotel. Ik dwaalde de stad in de straatjes werden steeds smaller en drukker. Ik had geen idee waar ik was dus ik moest wel doorgaan het kompas op mijn GPS volgend.
Ergens in één van die straatjes kreeg ik plotseling een zwiep van achteren waardoor ik bijna omviel, ik kon me ternauwernood op de been houden maar het onraad was al geschied! De kompaan van de jongen die me een duw had verkocht had in de consternatie de ritssluiting van mijn cameratas geopend en was er met mijn camera van door gegaan. Daar stond ik dan geheel ontredderd. Ik was moe, ik had honger en ik was bestolen. Ik zat er voor een moment helemaal doorheen!
Eenmaal bijgekomen realiseerde ik dat enkele omstanders me wilde helpen om naar een politiebureau te gaan om aangifte te doen. Niet dat het helpt maar ik heb toch de verklaring nodig voor de verzekering. “Welkom in Marokko”, en dat op mijn eerste echte dag in dit land. Ik ben al op veel plaatsen geweest maar dit heeft me echt overvallen en het zal moeilijk zijn om mijn vooroordelen over Marokkanen nu aan de kant te houden.
Een vriendelijke meisje met een hoofddoekje bracht me door een doolhof van steegjes naar het hoofdbureau van de Politie en wel de Recherche. Ze hielp me ook nog even met het vertalen, mijn Frans was al beter geworden in de eerste twee dagen maar door de schrik was het meeste weer verdwenen. Op het politiebureau werd er in het Arabisch een aangifte formulier ingevuld met een typemachine die meer toetsen had dan een accordeon. Totaal ontredderd zat ik in het oude gebouw, wat miste ik mijn camera en had hier graag wat foto’s geschoten. Nadat alle papieren waren ingevuld stond ik weer buiten in een smalle steeg. Iedereen zag eruit als een dief en binnen enkele minuten kwamen de muren op me af. Wat was dit een pure ellende! Het zweet liep in stromen van me af en ik was onzeker. Ik moest hier zo snel mogelijk weg!
Gelukkig werd ik door een behulpzame verkoper van messing prullaria de weg gewezen naar een grote parkeerplaats midden in de Medina. Een taxi petit verloste mij van mijn ellende en bracht me naar Fes Ville Nouvelle. Zo, hier was het overzichtelijk met zijn brede starten en boulevards. Mijn nieuwe hotel heette Hotel Olympic en was veel te duur voor het geld. Maar ja, het is maar voor twee nachten en ik had haast. Het hele spektakel had me veel tijd gekost.
De taken die nu voor me lagen waren een nieuwe camera kopen en ook weer nieuwe contactlens vloeistof. Die ik gisteren voor € 9,00 had gekocht was zo slecht dat ik mijn lenzen niet eens in kon zetten vanochtend. Twee keer spoelen met de bekende vloeistof had geholpen. De resterende slechte vloeistof werd door het toilet gespoeld. Gelukkig voor mij kocht ik binnen een uur een nieuwe camera en wat het lijkt ook goede vloeistof. Om iets over vijf zat ik uitgeput en geestelijk kapot op de rand van de stoep naar het oneindige verkeer in de straten van Fes te staren. In gedachten verzonken vroeg ik me van alles af. Wat het mijn eigen schuld geweest of gewoon pech? Ik weet het niet, maar ik heb wel wéér een les geleerd dat ik niet meer in oude binnensteden ga slapen. Een hotel in een nieuwe wijk aan de rand van de stad is beter.
De tweede avond in een andere stad en een onbekend land begon toen de Imam vanaf de minaret de gelovigen liet weten dat het weer tijd was om te eten. Ik kleedde me aan en vol verwachting trok ik de nieuwe wijk in. Het beeld was hier iets beter dan in Al-Hoceima maar nog steeds waren er lege straten en terrassen met mannen die koffie zaten te drinken en sigaretten te roken. Ik was niet bang maar ik voelde me ook niet 100% op mijn gemak. Een klein restaurant waar twee blanken binnen zaten zou het voor mij ook wel doen. De dampende kom tomatensoep met brood smaakte me uitstekend, de pizza was iets minder maar ik denk ook dat mijn spijsvertering een beetje op slot zat na dertig uur niets te hebben gegeten. Om half acht was ik weer terug op de kamer.
Vandaag dus geen foto’s, die zijn allemaal verloren gegaan met mijn camera en nieuwe SD kaart. Tot morgen.