Zeven uur kan een beetje vroeg zijn als je pas om kwart voor tien met de trein mee wil. Maar voor mij was het een ideale tijd. Rustig inpakken, wat eten en helaas was de open draadloze verbinding “linksys” verdwenen. Dat betekende dat ik dus niet mijn verhalen kon opladen en dat jullie dus een beetje langer hebben moeten wachten. Er moesten knopen worden doorgehakt en mijn volgende bestemming werd El-Jadida. De verhalen die ik gisteren over Casablanca had gehoord en een laatste blik in de Lonely Planet hadden mij doen besluiten om maar door te reizen. Misschien komt deze gewonnen dag later nog een keer goed van pas. Casablanca heeft pas sinds 1993 een echte attractie en dat is dan ook meteen de enige, als ik het nachtleven niet meetel. Een moskee met de mooie naam Hassan II, genoemd naar de vader van de huidige koning (geloof ik). Het is de op drie na grootste moskee in de wereld en kan plaats bieden aan 125.000 gelovigen tegelijk voor het gebed. Vraag me niet waar ze de Mercedesbusjes moeten parkeren want dat staat nergens vermeld. De moskee is voorzien van de laatste technische snufjes en heeft zelfs een glazen vloer waardoor je de golven van de Atlantische oceaan op de rotsen kapot kan zien slaan. Het is waarschijnlijk de enige moskee in de wereld die open is voor niet moslims. Hier hangt wel een prijskaartje aan van € 12,- voor de ongelovigen van de wereld die als tegendienst een rondleiding van een klein uur krijgen. Jullie begrijpen dat ik weinig trek heb om hier een dag aan op te offeren en dat ik meteen maar door ga naar El-Jadida.
De treinen zijn goed en gaan op tijd, én ik had geluk want er was een trein om negen uur en dat scheelde me al een uur in het vertrek en aankomst. De prijs voor het kaartje, 62 Mad, viel me ook 100% procent mee en zo had ik bijna van al het gemotoriseerde vervoer in Marokko gebruik gemaakt. Nu nog de ezels en de kamelen dan is de cirkel rond. Onderweg moest er wel worden overgestapt, het spoorwegnetwerk is opgedeeld in sectoren en die hebben allemaal hun eigen treinen in hun eigen kleuren en verantwoordelijkheden. Even buiten Casablanca verloor de trein zonder een duidelijke reden snelheid en ging terug tot bijna stapvoets. Er was een ongeluk gebeurd en er lag een dood kind naast de spoorbaan, waarschijnlijk aangereden door een trein. Mijn hart sloeg over toen ik dat kleine manneke daar zag liggen en realiseerde me meteen dat een gestolen camera niet in verhouding staat tot het leed wat een dood kind veroorzaakt. De trein versnelde weer en met het doorzichtige beeld van de kleine jongen zag ik het dorre landschap van midden Marokko voorbij razen.
“Waarom liggen de meeste treinstations altijd zover buiten de stad?”, vroeg ik mezelf af.
Volgens mijn planning zou ik binnen veertig minuten bij het Hotel Royal staan. De plaatselijke jeugd had een bord met de richting van het hotel verdraaid en zo kwam ik pas na een uur en een flinke omweg aan bij het hotel dat wegens de ramadan een maand was gesloten. Gelukkig passeerde ik onderweg wel het busstation en ik heb meteen maar uitgezocht hoe laat de bus morgen naar Essaouira (spreek uit als Es-Wara) vertrekt. Negen uur precies en een kaartje kost 100 Mad.
Het hotel dat mijn tweede optie was lag in de verkeerde richting en zo koos ik voor een tussenoplossing. Volgens de LP was het Hotel de la Plage geen beste keus maar na de inspectie van de kamer was het een koopje voor de negen Euro per nacht. Het was tenslotte maar voor één nacht want morgen in Essaouira blijf ik wel twee nachten. Ik moet wassen en een dagje rustig aan doen.
In El-Jadida is de grootste trekpleister de “Portugese Stad”, een oud fort aan de zee dat jaren vergeten was en nu op de Unesco werelderfgoedlijst staat. En het is inderdaad de moeite waard. Natuurlijk is het een beetje veranderd in de loop der jaren maar binnen de muren is het een magische wereld. Het Citerne Portugaise is een vreemde plaats onder een gebouw waar een eenzame straal licht de kerker verlicht. Het dunnen laagje water op de vloer werkt als een spiegel waarin de slanke steunpilaren weerspiegelen. Een plaats om niet te vergeten. Verder dan een beetje door de oude stad en over de muren van de burcht te slenteren is er niet te doen. Mijn middag zat er dus al redelijk vroeg op en dat was maar goed ook, nog voordat ik de oude stad verliet sloeg de diarree toe. Ik ben niet ziek, ik voel me uitstekend, maar het onregelmatig, weinig en slecht eten eist zijn tol. In het hotel aangekomen sloegen mijn darmen weer op hol. Het wordt toch weer soep met brood vanavond om de doodeenvoudige reden dat er niet veel anders te krijgen is.
