Helaas voor mij hebben de Marokkanen de dag voor de nacht verwisseld. Zij zijn ‘s nachts wakker terwijl ik probeer te slapen. Twee moslim vrienden vonden het heel normaal om om half één voor de deur van mijn kamer een sigaretje te roken en een zeer geëmotioneerd gesprek te voeren. Natuurlijk werd ik wakker en toen ik de deur opentrok met een gezicht dat op onweer stond en in mijn beste Frans aan hen vroeg, “Dormir?” was de gezellige avond voorbij en ze gingen ook slapen. Ik sliep daarna ook weer als een roosje en werd precies om zeven uur door mijn wekker uit mijn slaap gehaald.
Wat ik vandaag voor ontbijt had was meer een bedelaars ontbijt. Een taai droog witbroodje met één puntje smeerkaas, aangevuld met een banaan die werden weggespoeld met lauwe cola. Het was tenminste iets en een beetje energie voor de reis was getankt.
Mijn plan was om met de Grand Taxi’s naar Rabat te gaan maar dat idee werd al snel in de kiem gesmoord.
“No taxi”, lachte de magere tandeloze man met een zware stoppelbaard.
“Only when you pay for whole taxi”, gierde hij verder.
Ik vroeg niet eens naar de prijs want ik had vandaag geen zin om voor het winnende lot in de loterij te spelen. Verderop zag ik nog een man staan met zo’n speciaal boekje die de taxi’s regelde. Helaas kreeg ik van hem hetzelfde antwoord maar hij adviseerde me in één adem om de bus maar te nemen, die vertrok om de hoek vanaf het busstation.
“Aardig en eerlijk”, dacht ik bij mezelf.
Binnen tien minuten reed de oude blauwe bus krakend weg en het was maar goed dat ik voor twee stoelen kaartjes had gekocht want de bus zat goed vol en voordat we Larache uitreden zat hij propvol. IK had natuurlijk ook geen idee wat er onderweg zou gebeuren met de bagage die onderin zat dus hou ik bijna altijd mijn kleine rugzak bij me, ook al moet ik dubbel betalen.
Tijdens de rit keek ik naar het schouwspel dat zich buiten voor mijn ogen ontvouwde. Wat is het hier een enorme rotzooi! Ik heb zelden zo’n rotzooi gezien tijdens al mijn omzwervingen, zelfs in Burma waar de mensen het nog veel slechter hebben dan hier is het netter en beter verzorgd en zeker schoner. Tijdens een stop in een klein dorpje werden er twee levende schapen onder uit de bus getoverd, ongelofelijk maar waar. En weer een uurtje later piste en scheet een oude vrouw zich helemaal onder. En wat was het resultaat? Ze ging gewoon ergens anders zitten en de bank waar ze had gezeten bleef de rest van de reis leeg. Wat een stank!
In Rabat aangekomen leek het alsof ik in een andere wereld was beland. Net geklede elegante mensen die zeker geen haast leken te hebben. Ik voelde me hier beter maar zeker nog niet 100% op mijn gemak. Het eerste hotel dat ik op het oog had gehad zat vol en eenmaal op weg naar de volgende zag ik in een zijstraat een ander hotel. Waarom ook niet? De zaken waren snel gedaan en ik was blij met de kamer voor nog geen € 13 p/n. Het was ondertussen al erg laat en echt tijd om iets te ondernemen was er niet meer. En waarom ook haasten, ik zit hier tenslotte twee dagen. Onderweg naar het treinstation zag ik de gouden bogen en die waren gewoon open. Wat kan een Big Mac met patat heerlijk zijn als je bijna een week alleen soep en brood hebt gegeten.
De informatie voor de treinreis van zondag was ook duidelijk en zo kwam er een einde aan een dag die eigenlijk alleen maar een verplaatsing was geweest. Ik dacht na waar Rabat nog het meest op leek. Brussel! Ja, Rabat leek op Brussel of misschien wel andersom, Brussel lijkt op Rabat.
Terug in de kamer peilde ik een open internet verbinding en ik maakte daar natuurlijk met veel plezier gebruik van. Enkele verhalen werden naar mijn weblog geladen en de bijbehorende foto’s naar Picasa.
Om half zeven was het weer tijd om een café op te zoeken voor de nu wel bekende soep met brood. Tijdens de maaltijd raakte ik in gesprek met mijn tafelgenoten en al het lekkers werd onmiddellijk naar het midden van de tafel geschoven. Ik was hun gast en moest van hun gastvrijheid gebruik maken. Ik moest wel een paar gedroogde vijgen en dadels eten, ze smaakten ook voortreffelijk als ik eerlijk mag zijn. We namen afscheid en misschien zien we elkaar morgen weer in hetzelfde café voor dezelfde handeling. Een heerlijke maaltijd na een dag vasten ;).
