Mijn laatste dag in deze wereldstad. Ik ben moe, heel moe. Ik heb een hele slechte nacht achter de rug omdat er gisteren een groep Engelsen was gearriveerd die de zaak compleet overnamen en zonder aan de anderen te denken aan de slag gingen. Luide muziek en gepraat in de keuken met als resultaat dat iedereen vroeg naar bed ging met de oordoppen in.
Gelukkig waren ze al vertrokken toen ik vanochtend wakker werd met pijn in mijn oren van de gele sponsige oordoppen. Het kaartje voor de bus van negen uur werd snel opgehaald en in de keuken heerste er een fijne drukte. Gratis jam en pindakaas want de Australiërs uit Perth zouden vanavond vertrekken. Een harig stuk ongedierte had mijn laatste twee boterhammen aangevreten zodat deze direct in de prullenbak verdwenen. De twee nieuwe, gratis van de Australiërs, met pindakaas smaakten heerlijk. Samen met het kopje (oplos)koffie was het een aangename verandering voor de start van de dag.
Wat was de grootste verandering vandaag? Ik zou niet gaan lopen! Zondag is een rustdag, ook als die op een dinsdag valt. Het vreemde gevoel zat nog steeds onder mijn huid en daar zou de laatste dag geen verandering in kunnen brengen. Bij de McDonalds nam het ontbijt wat langer in beslag als normaal en ik liet de afgelopen twee weken nog eens de revue passeren. Ik had zo mijn twijfels of ik hier nog wel eens zou terugkeren. Was het de locatie van het YHA? Was het omdat ik niet in de stad sliep? Viel het tegen omdat Macau zo’n succes was? Ik weet het niet, er zweefden een honderd vragen door mijn hoofd waarop ik geen antwoord kon vinden.
Victoria Peak zou het vandaag voor mij moeten doen net als tien jaar geleden. Wat gaat de tijd snel als je ouder wordt! Opnieuw, en nu vermeld ik het voor de laatste keer, stond de weg naar de Peak Tram heel slecht aangegeven. Er was een modern en lelijk gebouw boven het station gebouwd en dat ontnam het zicht op het perron vanwaar de tram het steile traject zou beginnen. Met wel honderd andere toeristen maakte ik de reis naar boven en ik was in gedachten verzonken over de Madam Taussaud boven op de peak. Er was een combinatieticket te koop aangeboden maar nergens stonden de prijzen afzonderlijk en dat maakte het toch wel moeilijk om te beslissen wat in je voordeel was.
Het weer was gelukkig opgeklaard en het zicht over de haven was veel beter dan de afgelopen week. Langzaam slenterde ik rond en bekeek het winkelcentrum dat achter het tramgebouw was gebouwd. In het begin van de week was mijn plan geweest om naar beneden te lopen maar omdat ik zo moe was had ik er van afgezien. Gelukkig maar want er waren weer geen borden te vinden die ook maar een beetje de richting aangaven.
Tijdens de rit naar beneden had ik weer het gevoel dat ik er klaar voor was om richting mijn volgende bestemming te gaan. Het al mijn laatste dag en ik had niet echt veel zin om nog wat te doen vandaag. Het was pas één uur toen ik weer onder aan de heuvel stond, dus moest ik nog wat doen en mijn keuze viel op een retourtje met de Star Ferry naar Kowloon waar ik het Hong Kong Museum maar eens zou gaan bezoeken. Gelukkig bleek daar ook een interessante tentoonstelling te zijn uitgestald, Chinees porselein, natuurlijk ook in verband met de naderende olympische spelen in Beijing.
De tijd kroop tergend langzaam en ik telde de minuten terwijl ik mijn trip analyseerde op een stoel bij de McDonald’s, McCafé deze keer om precies te zijn. Het antwoord van de hamburgerkoning op het succes van de bedrijven zoals Starbucks en the LeaLeaf and CoffeBean. Het was een leuke trip geweest en zeker Macau was een tweede bezoek waard. Hong Kong is en blijft vreemd. Misschien dat ik het ooit nog een tweede kans geef wanneer ik op doorreis ben maar als bestemming zal het waarschijnlijk nooit meer worden gekozen.
De bus terug naar de jeugdherberg zat weer vol met een hoop nieuwe gezichten en dat versterkte mijn gevoel om weer verder te gaan. Douggie, Mel, Tai, allemaal aardige en bijzondere individuen die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien of er ook maar wat van zal horen. Reizen is altijd afscheid nemen. Morgen staan we vroeg op want ik moet om half één op de luchthaven van Macau zijn.
