De maandagochtend stond geheel in het teken van de grote beslissing. We zouden niet via Tawau naar Kota Kinabalu vliegen maar rechtreeks met de bus gaan. In het kantoor van “Air Asia” was alles zo geregeld. De medewerkers waren meer dan vriendelijk maar konden mij helaas geen antwoord geven waarom het via het internet niet was gelukt. Ons oude ticket zou worden gewijzigd en wij moesten een flink bedrag bijbetalen. Alhoewel dit bedrag lager zou zijn dan het uitzingen van ons verblijf! Alles moest nu snel gebeuren.
Het was net tien uur toen we weer buiten stonden. Het was nu pakken, uitchecken en zo snel mogelijk naar het busstation. Pakken is niet veel werk als je een kilootje of zeven bij je hebt. Uitchecken duurde ietsjes langer maar nog voor half elf zaten we in een taxi. RM 10 voor een ritje van vier kilometer, het wordt zo langzamerhand duurder dan in Nederland! Er zou een bus om twee uur vertrekken, dat wist ik nog van de aankomst enkele dagen geleden. Maar elke minuut die we eerder konden vertrekken was verdiend. En we hadden geluk. We hadden een bus van half één. Dat betekende toch nog dat we bijna twee uur moesten wachten.
Zelf had ik weinig trek in eten of drinken. Het brood met de vette boterhamworst uit blik had zijn charmes verloren en ik moest op mijn hoede zijn voor mijn stoelgang. Om de beurt liepen we ergens naar toe en doodde de tijd met allerlei onzinnigheden. Tot het punt waar de chauffeur verscheen en zijn rituelen voor de start van de rit begon. Geïnteresseerd liep ik met hem mee naar de achterkant van de bus waar zich de enorme motor bevond. Olie, water, en nog een paar andere mechanische elementen werden gecontroleerd en goed gekeurd. Hij stapte achter het stuur en bracht het monster tot leven. En daar was de koelte van de airconditioning die langzaam de bus vulde. Eindelijk, dat zou het wachten een stuk aangenamer maken.
Om iets over half één verlieten we het kleine busstation en waren onderweg. Ik was aan de rechterkant gaan zitten omdat ik de berg toch nog wel wilde zien. Ik had hem op de heenweg niet gezien door de wolken en nu wilde ik een soort afscheid nemen. Een vaarwel tot aan mijn terugkeer, dan zal ik wel op de top staan.
We hadden een busreis van ongeveer 330 kilometer voor de boeg die een zes uur in beslag zou nemen. Tijd genoeg om te denken, overdenken en te evalueren wat er in de laatste twee en een halve week allemaal was gebeurd. De iPod ging op en ik ging in trance terwijl de kilometer na kilometer palmolieplantages voorbij gleden. De tijd ging tergend langzaam en Tettje was na een half uur alweer in diepe slaap. Aan de horizon hing de lucht als een dikke grijze deken over het land en het zou waarschijnlijk niet lang duren of het zou gaan regenen. De regen kwam als verwacht en beperkte het zicht tot een paar honderd meter. Ik probeerde ook wat te slapen maar dat lukte van geen kant, er speelde teveel door mijn hoofd.
Een korte stop langs de weg, de meisjes begeleidde ons onder grote paraplus, gaf me de mogelijkheid om de benen wat te strekken en wat nootjes en kroepoek te kopen. De magen werden in ieder geval weer wat gevuld. En twintig minuten waren we weer op weg door het donkere regenachtige landschap. Zou ik de berg wel te zien krijgen? Ik baalde als een stekker van het weer, het had niet zo mogen zijn. De volgende keer maar beter als ik alleen op pad ben.
En inderdaad, bij de afslag naar de berg was het zicht nog geen driehonderd meter. Aangeslagen en teleurgesteld probeerde ik dwars door de nevel heen te kijken. Niets, en ook maar niets was er te zien. Plotseling, als een wonder opende de lucht zich en daar was de berg. Het was maar voor misschien vijf minuten, maar ik had genoeg gezien. Volgend jaar doe ik opnieuw een poging. Gesprekken met verschillende mensen die hem dit jaar wel waren beklommen hadden mij in ieder geval een stroom aan goede tips opgeleverd.Door het donker reden we uiteindelijk na zes en een half uur Kota Kinabalu binnen. Een taxi van buiten het busstation bracht ons naar het nieuwe “King Park Hotel”, ik kan het aanbevelen, en wij namen een kamer op de tiende verdieping in ons bezit. De reis zat er op. De laatste twee dagen kwamen we niet meer verder dan een tochtje naar de Starbucks en een korte wandeling voor het avondeten.
Het was dus een week korter dan gepland. Van alles wat ik had willen doen op deze reis waren er maar twee onderdelen overeind gebleven: 1. Het “Bako NP” in Kuching en 2. De “orang-oetangs in Sepilok”. Noem het pech of probeer er een andere verklaring voor te vinden. Het is nu eenmaal een waarheid dat op de ene reis alles gewoon op zijn plaats valt en op de andere alles tegen zit. Dit was er één van de laatste catagorie, we hebben toch nog redelijk wat kunnen zien en hebben ook nog genoeg leuke mensen ontmoet. Nu drie weekjes Thailand en ik ben weer op weg naar Zaltbommel (Nederland).
