We konden uitslapen want ik had wel een idee waar we moesten opstappen. We hadden ervaring met de rit naar Sepilok en ook de tijdsduur zat in het systeem. Zolang we maar om een uur of tien op de bus zouden stappen dan zou het wel goed komen. Om zo licht mogelijk te reizen hadden we de vuile was in het hotel achter gelaten en die zou zondagavond bij onze terugkeer schoon klaarliggen.
Om precies tien uur zaten we in een veel grotere bus dan gisteren en pas om half elf vertrokken we richting Sepilok. Ik zat in mijn hoofd uit te rekenen hoe het nu met het tijdschema zou zitten en kwam tot de conclusie dat het maar krap aan zou zijn. Een snelle blik op de GPS stelde mij weer op mijn gemak. De snelheid lag veel hoger dan normaal en om tien over elf stonden op de kruising van de hoofdweg en de weg naar Sepilok. Ik gooide het marstempo er in met de rugzak op mijn rug en Tettje volgde. Ruim twintig minuten voor de tweeënhalve kilometer inclusief tien kilo bagage, niet slecht. Tettje was uit het beeld verdwenen en volgde later.
Bij aankomst werden we niet opgevangen maar doorgestuurd naar de cafetaria. We zochten een plaatsje en wachtte af wat er zou gaan gebeuren. Uiteindelijk werden we opgemerkt en toegevoegd aan de groep voor de “Sepilok Jungle Resort Jungle Experience”. Na de lunch zouden we per bus vertrekken naar ons verblijf ruim twee uur verderop in de jungle. De lunch was OK en we waren allemaal blij toen wij uiteindelijk richten het kamp gingen.
De bustocht verliep niet zo snel als wij hadden verwacht. De regen, die voorspeld was, viel met bakken uit de hemel en vertraagde het verkeer op de tweebaans autoweg. Vijftig kilometer verder verlieten we het asfalt en reden een onverharde weg op die ons tot diep in de jungle zou brengen. Aan het einde viel het allemaal wel mee want we reden twee uur door palmolie plantages. Na ruim drie uur rijden arriveerden we heel nieuwsgierig in “Kampong Bilit”. Een korte boottocht over de rivier met al ons hebben en houden en daar stonden we dan bij ons jungle kamp waar we twee nachten zouden verblijven.
Het cafetaria/restaurant gedeelte was bijna volledig opgetrokken uit hout en stond naast de rivier met uitzichten op een kleine heuvelrug. Het zag er leuk uit. Nog voordat we een ontvangstbijeenkomst hadden werden de kamers ingedeeld en wij kregen kamer nummer 6. Het zag er erg primitief uit!
Tijdens de ontvangstbijeenkomst was er koffie en thee en die kon je onbeperkt drinken, voor de rest zoals frisdranken en bier was de prijs redelijk. De vriendelijke manager/gids vertelde met een brede lach wat ons vandaag nog te wachten stond en alle nieuwelingen stonden te popelen om met de eerste boottocht mee te gaan. Houten bootjes die een passagier of twaalf konden vervoeren lagen klaar om de rivier op te gaan. Iedereen pakte een fel oranje zwemvest van de stapel en het viel me hier op dat er enkele van de “oude” gasten, die hier al voor de tweede dag waren, achterbleven en niet gebruik maakten van de mogelijkheid van een tweede middagboottocht.
We voeren stroomafwaarts en zagen troepen apen die in de ondergaande zon het laatste voedsel zochten. Er voegden zich meer en meer boten bij de groep en het waren er misschien wel een stuk of negen aan het einde. Het gebrom van de buitenboordmotoren joeg waarschijnlijk veel dieren weg en de meeste vogels die we zagen sloegen voor ons op de vlucht of stegen op zodra wij verschenen. Het was een aangename boottocht. Het junglegevoel bleef echter achterwege omdat je op plaatsen door de dunne bomenrand de oliepalmen kon zien staan.
Net voor zonsondergang kwamen we enthousiast weer terug in het kamp. We zouden nu een uurtje moeten wachten totdat het eten om half acht zou worden geserveerd. Enkelen gingen terug naar de kamer maar de meeste bleven in het restaurant en kletsten wat met de andere gasten. Natuurlijk zie je hier wat bekenden. Het is weer een enkele weg die iedereen bewandeld, dus zie je altijd weer bekende gezichten.
Het eten was gewoonweg fantastisch, en wat belangrijker was, er was genoeg voor iedereen zodat een tweede ronde met plezier werd opgeschept. Er was opnieuw een briefing over wat we de volgende dag konden verwachten. De ochtendboottocht zou om zes uur vertrekken! Dat was dus om half zes op en snel een kop koffie voordat we aan boort gingen. Het idee dat je zo vroeg op moest tijdens de vakantie dreef de meeste naar de kamer om maar zo snel mogelijk te gaan slapen. Een kleine groep koos voor de “avondwandeling”, deze werd los van het geheel georganiseerd en kon worden gedaan voor de kleine bijdrage in de kosten van RM 10 per persoon. Ik vond het wat overdreven na de RM 400 die wij per persoon hadden betaald! Wij pasten voor deze optie omdat wij eerst de dagtrek wel eens wilden zien. De wandeling zou een uur duren maar Tettje was er zeker van dat de groep al na drie kwartier weer terug was.
In onze hut waren de muren zo dun dat je letterlijk elk woord kon horen. De vloeren hadden kieren van wel een centimeter breed zodat het gebruik van een muskietennet onvermijdelijk was, en wat heb ik een hekel aan die dingen. Elke keer als ik mij omdraai scheur ik dat ding weer van de muur en ik kan dan opstaan om hem weer opnieuw op te hangen. O ja, en de badkamer? Die was van een kwaliteit dat wij er meteen voor kozen om maar twee dagen niet te douchen. Het idee van een heerlijke warme douche met een harde straal in het “City View Hotel” in Sandakan was op zich al een fijn uitzicht. Morgen dus heel vroeg op.
