Kwart over vijf lieten wij de wekker aflopen. Tettje zette het verschrikkelijke apparaat, alleen als het zo vroeg is, uit en schakelde het licht aan. De barre TL verlichting wekte mij. Ik hoorde niets en werk wakker in een stille wereld. Ergens tussen het naar bed gaan en het wakker worden was ik opgestaan en had mijn oordoppen opgezocht (bedankt Ars, ze kwamen nu echt van pas!). In de wereld van absolute stilte had ik in ieder geval nog redelijk geslapen. Het was wel moeilijk geweest om de slaap te vatten want het onafgebroken heen en weer verloop veroorzaakte een beweging van de hut die te vergelijken was met een boot. Er was gelukkig niemand zeeziek.
Tettje en ik waren de eerste in het restaurant en ik schopte de gids wakker die op het podium lag te slapen. Dit stond mij meteen al tegen. De gidsen moeten fris en wakker klaar staan als de eerste gasten verschijnen. Snel werden de meiden in het kamp gewekt en te werk gesteld in de keuken. De “Maleisische Koffie” in de ochtend is een aangename ervaring. Deze koffie wordt tijdens het branden vermengd met ghee (ghee is boter waarvan het vet en water gescheiden zijn) en zout of suiker. Het resultaat is een erg milde koffie die er uit ziet als teer. Vele scheppen koffiecreamer hebben nauwelijks resultaat en de kleur van de koffie blijft donker. De smaak is moeilijk uit te leggen, sterk maar mild en niet zo bitter. Het smaakt mij in ieder geval naar meer en de stoelgang is er ook bij gebaat.
Langzaam druppelden de late opstaanders binnen, sommigen op de grens van het tijdschema. Wat heb ik een hekel aan die gasten die altijd net te laat komen en er van uit gaan dat iedereen wel op ze wacht. Tettje en ik stonden als eerste klaar op de aanlegsteiger met de oranje zwemvesten aan. De eerste boot voorin en als eerste weg. Het was mistig en zon was net boven de horizon verschenen. De boten kozen nu een andere richting en deze keer gingen we stroomopwaarts. Het pruttelend geluid van de buitenboordmotor joeg opnieuw de vogels van hun stekkies in de opkomende zon. We zagen de meeste dan ook weer in vlucht of misschien wel op de vlucht. Door de dunne rij bomen aan de oevers zagen we duidelijk de rijen oliepalmen er achter. Het was niet de jungle die we ons hadden voorgesteld! Het was ook een beetje fris, de zwemvesten verwarmden ons zodat de tocht niet echt onaangenaam was. We zagen een enkele krokodil en nog wat meer apen. Van zwemmende olifanten, zoals van tevoren besproken. of mooie meisjes in bikini was geen spoor te bekennen. De tocht in zijn geheel viel enorm tegen, eerlijk gezegd had ik er op dit moment al spijt van dat we voor twee nachten hadden geboekt.
Bij terugkeer in het kamp kregen we een ontbijtbuffet geserveerd dat opnieuw goed was te noemen en de koffie smaakte wederom magnifiek. Maar vanaf een uur of tien viel er een enorm gat in het schema. Er vertrokken gasten en alles werd in gereedheid gebracht om de nieuwe groep te verwelkomen. Ik hoorde iemand praten over dertig nieuwe gasten! Dit zou toch niet waar zijn? Voor de achterblijvers was er niets meer te doen. Er werd van ons verwacht dat we drie uur zouden niets doen of gaan slapen. Erg verveeld hingen er groepjes mensen in en om het restaurant, sommige kozen toch maar voor een korte slaap. De tijd gaat dan eenmaal sneller!
Eindelijk was het moment aangebroken dat we de middagtrek gingen maken. De deelnemers klommen in de boten, niet iedereen ging mee, en we gingen op weg naar het droppingspunt. Dat lag een 500 meter verder rivieropwaarts. We klommen op de modderige oever en gingen op weg naar een afgesloten rivierbocht in de jungle. De gids was onder de indruk, maar niet zo blij, met mijn GPS. Ik wist namelijk precies hoe ver, hoe lang en waar naar toe we waren geweest. Het viel dan ook verschrikkelijk tegen. De 1200 meter van de trek door de jungle was een lachertje en de anderhalf uur wachten bij het water veel te lang. Het nuttigen van de lunch maakte het nog een beetje dragelijk maar verder was het gewoon saai. Ik klaagde maar dat we moesten gaan want uiteindelijk zat ik liever in het restaurant dan hier op een steiger mij te vervelen. Uiteindelijk gingen we weer op weg. Om de trek wat spannender te maken werd er soms even gestopt om naar een spoor van een olifant of een orang-oetang te kijken, er werd zelfs een orang-oetang nest in een boom gespot. Overal lagen olifanten drollen en waren er duidelijk voetstappen in de modder te zien. Toen ik eindelijk het kamp weer in zicht kreeg stond er 2465 meter op de teller. Ik heb in Nederland door tuinen gelopen die wilder waren begroeid dan de jungle die ik deze middag heb gezien. Tettje was niet meegegaan op de middagtrek en na mijn verhaal kon hij er alleen maar blij om zijn.De nieuwe groep arriveerde en inderdaad zal het aantal dicht tegen de dertig hebben gelegen. De middag boottocht werd nu een opschuiven en inpassen. De boten werden niet breder of langer. Opnieuw veel van hetzelfde en de nieuwelingen waren zo blij als wij gisteren, niet wetend dat het vanaf nu allemaal hetzelfde zou zijn.
Net voor het eten kregen wij te horen dat we morgenvroeg niet met de boottocht mee mochten. Er waren teveel mensen dus moesten wij maar uitslapen! Jammer, maar echt zouden wij het toch niet missen.
Bij het avondeten was de koffie veranderd in oplospoeder en het eten kon niet snel genoeg worden aangevoerd. Er waren teveel mensen en de organisatie was hier niet op voorbereid. De kwaliteit van het avondeten was opnieuw erg goed. Het werd een anticlimax aan het einde van een dag die veel mooier had kunnen zijn. Deze dag was de reisorganisatie duidelijk tekort geschoten. De avondwandeling lieten we maar schieten, dat zou toch niets zijn. We dronken twee biertjes en gingen maar naar bed, hopend dat het verblijf zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
