Sandakan, 22/07/2007
Opnieuw hadden de oordoppen hun werk goed gedaan. Ik was mij er niet van bewust geweest dat de “nachtwandeling” na 45 minuten al weer terug in het kamp was, volgens Tettje zijn observaties. Maar ik werd wel wakker van het schudden van het slaapvertrek. Het duurde dan ook niet lang voordat we beiden op waren. Tien over zes! Meer dan twee uur wachten tot het ontbijt zou worden geserveerd. Nou ja, in het slechte oneven bed liggen was ook geen betere oplossing dus trokken wij dezelfde kleren weer aan en gingen naar het restaurant op zoek naar een kop koffie.
In het restaurant was er al redelijk wat activiteit te bespeuren. Waarschijnlijk omdat een wat gezette Maleisiër was komen opdagen. Zijn dure gouden brilmontuur, horloge en mobiele telefoon vielen meteen op. Wij waren dus de eerste bezoekers van het restaurant en iedereen keek ons zeer verbaasd aan. Ja, die Aziaten kunnen altijd wel slapen maar voor ons ligt dat anders! Gelukkig riep de gezette Maleisiër een paar opdrachten richting het personeel en het duurde niet lang voordat de oploskoffie en heet water op het tafeltje verscheen. Dat was lekker.
Tettje en ik keken wat over de langzaam wakker wordende rivier uit. De zon kroop stilletjes boven de bergen aan de overkant van de rivier uit. De warme ochtendzon deed mij goed. Het duurde echter niet lang voordat mijn gedachten weer over deze trip zweefden. Was ik wel objectief? Was ik niet te negatief? Er speelde veel door mijn hoofd. Wat gingen we morgen doen?
De tijd kroop maar langzaam verder en onze magen begonnen nu te knorren. Ik kon niet langer wachten en met mijn verhaal over de diabetes kon ik waarschijnlijk wel wat te eten versieren voor Tettje en mijzelf. Het was een complete verrassing wat ik in de keuken aantrof. Een enorme hoeveelheid borden met daarop één gebakken ei, twee sneetjes brood en twee gebakken knakworstjes. Er werden meteen twee borden in mijn handen geduwd en het bestek in mijn borstzakje gestoken. Dat was dus mooi, en we hoefden niet te wachten totdat de anderen terug kwamen van de boottocht. We waren nog niet halverwege het ontbijt en er werden nog een paar cake balletjes, een lokale delicatesse, bij ons op het bord gelegd. Ook deze smaakte uitstekend en na een twintig minuten zaten we weer, nu gevuld en voldaan, naar de overkant van de rivier te staren.
Het geluid van de boten zwelde langzaam aan en het duurde niet lang voordat ook de boten zichtbaar werden. Heftig pruttelend verschenen ze om de bocht in de rivier. Wat mij verbijsterde was het feit dat er een aantal mensen van onze groep aan boord waren. Zij hadden dus gewoon de boottocht meegemaakt in plaats van aan de kant te blijven. De gidsen hadden hier dus niets van gezegd bleek later. Slechte organisatie en informatie! Wij waren ook nog liever een keer meegegaan.
Gelukkig duurde ons verblijf nu nog maar een half uur en dit drama zou voorbij zijn. Wij waren al gepakt en gezakt toen de grote groep aan het ontbijt begon. Het arriveren van de eerste boot die ons naar de overkant zou brengen was voor mij het signaal om te vertrekken. Met Tettje in mijn kielzog ging ik aan boord en vroeg vriendelijk of hij ons al weg kon brengen. Dat was geen probleem en vijf minuten later stonden we naast de bus die ons weer naar het park zou brengen. In deze laatste vijftien minuten evalueerde ik ons verblijf in het “Sepilok Jungle Resort Experience” en kwam tot de conclusie dat het flink overprijsd was en geen kwaliteit voor ons geld was geweest. Ik kan het dan ook aan niemand aanbevelen om hier naar toe te gaan. Maar, mocht je geen enkele boottrip hebben gemaakt en/of een wandeltocht in één van de Nationale Parken (wat haast onmogelijk is) dan zou je voor je dure geld de één nacht voor RM 250 kunnen doen.
De bus startte en reed de zandweg op. In de bus heerste eerst een bedeesde stemming maar het duurde dan ook niet erg lang voordat we onze ervaringen met elkaar deelden. De conclusie was bijna unaniem! Wij zouden het niet aanbevelen aan anderen. Maar er was ook een uitzondering op de regel. Drie Deense meisjes hadden de tijd van hun leven gehad. Zij waren pas twee dagen op Borneo en waren van Sandakan rechtstreeks naar Sepilok gegaan en dit was dus hun eerste ervaring. Het is maar dat je het weet. Voor ons was het een verlossing.
Ergens halverwege namen we afscheid van Tim en Rachel uit Canada. Leuke mensen waar ik tenminste nog een beetje mee had kunnen lachen. De rest van onze eigen reis terug naar Sandakan is niet noemenswaardig. Bij aankomst in het “City View Hotel” was onze oude kamer weer gereed en ik moet ook een compliment voor de was maken. Alle bloedvlekken waren verdwenen en de shirts roken weer fris. Daar lagen we dan in de A/C en nu was het tijd om de rest te plannen. We hadden tenslotte nog tien dagen te gaan. Tettje haalde wat slaap in en ik werkte nog wat aan mijn verhalen.
Die avond namen we een rigoureuze beslissing. Onder het genot van kippensateetjes en grote flessen Tiger bier maakten we een virtueel einde aan onze reis. Morgen gaan we naar het “Air Asia” kantoor en bekijken wat de mogelijkheden zijn om zo snel mogelijk terug te vliegen naar Bangkok.
Het zit er op!
