Thailand: Een omtrekkende beweging

 

Nakhon Pathom (Baan Jantra Place) 211), vrijdag 31 januari 2020

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen! Het ontbijt van rijstsoep mag dan bij veel chinezen en Thai in de smaak vallen maar voor een jongen van de Hollandse klei is het geen optie. Voor mij voelt het eten van rijstsoep als overgeven in de Tolstraat met de carnaval wanneer je net met je carnavalsclub bij “Quo Ching” in de Waterstraat hebt gegeten. Ik wil niet eens weten hoe het smaakt!

Al voor half acht staan we gepakt en gezakt op de parkeerplaats voor de volgende etappe naar Nakhon Pathom. We rijden de opkomende zon tegemoet richting onze tosti’s voor het ontbijt en een volle tank met benzine.

Bij de grotere tankstations van de PTT zijn er vaak ook 7-11 kruideniers en sinds zij de ham/kaas tosti op de kaart hebben gezet zijn wij een groot fan van dat simpele ontbijt. Ik gooi voor ruim zeven euro de tank vol en we beginnen aan de omtrekkende beweging. Ik noem het zo omdat we koste wat het kost het verkeer van Bangkok willen ontwijken. Daar komt ook nog bij dat ik wel tientallen keren met de trein door Nakhon Pathom ben gekomen maar de stad nog nooit heb bezocht. Dan moet het tijdens deze motortocht maar gebeuren!
Eindeloze droge rijstvelden en droogstaande waterwegen. Thailand gaat gebukt onder de grootste droogte van de afgelopen twintig jaar. Soms passeren we een kanaal of een poel die op het punt staat om droog te vallen en de lucht van de dood die rond het opdrogend water hangt laat me haast kokhalzen. Het is een groot probleem waar niemand in de regering aan wil beginnen omdat simpelweg ontkennen de beste optie is. En ook de minst gevaarlijke voor de zittende regering. Het is volgens het parlement de schuld van de Chinezen en de opwarming van de aarde in combinatie met het fijnstof van het verbranden van de suikerriet velden. Probleem opgelost!

Ergens op het anonieme platteland van Thailand stoppen we voor de lunch om de simpele reden dat er een oude Boeing 747 langs de weg staat. Het smaakt ons goed voor de 84 baht, 4 baht omdat we water hebben gedronken met ijs en de rest is voor de twee bordjes rijst.

We vervolgen het anonieme landschap totdat we al erg vroeg in de middag bij het “Baan Jantra Place” hotel arriveren. Het kost hier bijna twee keer zoveel als de afgelopen nacht maar met het schitterende schaduwrijke balkon is het de investering dubbel en dwars waard.

De paar dagen onderweg hebben hun tol al geeist. Ik heb een hoofd zo rood als een tomaat en we hebben ook al Nivea zonnecrème 30+ gekocht. We zijn beiden erg vermoeid en maken van de tijd gebruik om wat te rusten. Ik schrijf wat en controleer een verhaal. Enkele foto’s worden verwerkt en voordat we het weten is het tijd om de stad in te gaan en optimaal gebruik te maken van het zachte licht van de late namiddag.

We gaan op weg naar “Wat Phra Pathom Chedi”, een enorme gouden Stoepa die ik al tientallen keren vanuit de trein tussen Bangkok en Kanchanaburi heb bewonderd. De slager die we onderweg passeren staat in dertig graden plus het net geslachte varken te verkopen. Een nachtmerrie voor de Nederlandse consumenten die zweren bij de varkens uit de supermarkten die vaak al langer dan een week dood zijn!            

“Wat Phra Pathom Chedi” is van dichtbij nog imposanter dan vanuit de passerende trein. Dit is maar een kleine verzameling foto’s die ik vanmiddag heb gemaakt. De rest is te zien op “Thailand 2020“. Neem gerust een kijkje? Je zult je niet vervelen.

Helemaal volgelopen met wat we vanmiddag allemaal hebben gezien ga ik op de stoeprand voor de ingang van de tempel zitten met een koude fles Leo van de 7-11. Het is een schitterend einde aan deze mooie dag! Schoolkinderen arriveren achter op een vrachtwagentje die als bus dienst doet. Mooie taferelen van het echte Thailand. Beelden die wellicht binnen een niet afzienbare tijd voorgoed tot het verleden zullen behoren.

Na alle rijst, en we willen ook niet te ver meer lopen vallen we neer bij een Thais Steakhouse. Vlees met weinig friet voor weinig geld.

Thailand: Je krijgt waar je voor betaald

 

Lopburi (Rawanda Resort Hotel) 244), donderdag 30 januari 2020

Na een koude nacht met huilende honden en een zonsopkomst met kraaiende hanen kan ik best stellen dat ik blij ben om om zes uur op te staan. Luka rolt zich nog even in de dunne beddensprei om enige warmte van haar lichaam te isoleren. De ventilator blaast nog steeds koele lucht richting het bed. Nadat ik mijn medicijnen heb ingenomen loop ik in het muisstille huis de trap af naar de keuken om koffie te zetten.
Buiten komt het dorp, waar ik de naam niet eens van weet, langzaam tot leven. Aan de overkant van de straat wordt een kampvuur onder een afdak aangestoken om de bewoners de eerste warmte van de dag te geven. Als koudbloedige reptielen kruipen ze tegen elkaar aan om zoveel mogelijk warmtestraling van het kleine kampvuur te absorberen.
Ik schenk voor de eerste keer warm water op de gemalen koffie in het papieren filter. Het water kookt niet echt maar toch moeten we het er vandaag maar mee doen. Ik kijk voor een moment omhoog naar de tl-verlichting die ik gisteren voor Prayun in de keuken heb aangesloten. We hebben er nu zelf ook plezier van. Na een tweede keer het water te hebben opgeschonken komt ook het huis tot leven. Als eerste komt de aardige jongen die geen woord engels spreekt in de keuken. Hij is een dagarbeider die zich voor een euro per uur de hele dag in het zweet werkt!

Prayun komt van buiten en is al inkopen wezen doen in het dorp. Ze gaat meteen aan de slag voor het ons bekende ontbijt. Een gebakken eendenei op toast met gebakken knakworstjes. We laten ons het ontbijt goed smaken. Een kleine bodem voor deze tweede dag in het zadel. Vandaag hebben we, door een rekenfout mijnerzijds, de langste rit van deze motortrip voor de boeg. Ruim 300 kilometer liggen er voor onze wielen.
Nu zal die 300 kilometer jullie weinig zeggen want 300 kilometer fietsen is heel wat anders dan 300 kilometer met een vliegtuig. Daarom heb ik bedacht om de term “Zadeluren” voor dit avontuur op de motor te gaan gebruiken. Uren in het zadel van de “Honda Phantom” zal jullie hoogstwaarschijnlijk meer aanspreken. We kijken dus tegen negen uur in het zadel aan. Exclusief de pauzes! Dit is dus alleen wanneer de motor ècht in beweging is!
Het afscheid van Prayun is zwaarder dan onze ontmoeting. Maar toch, we moeten gaan, hotels zijn geboekt en plannen zijn gemaakt. We moeten voor 13 februari Thailand hebben verlaten en we willen snel op pad. Eerst nog even tanken en dan gaan we rijden op de in de GPS geplande route. Het rijden op zich valt erg mee, motorrijden verleer je nooit alleen het steeds drukkere en minder socialere verkeer zet je wel eens aan het denken. En dat denken doe je veel, onderweg heb je alle tijd van de wereld om te denken. Alle problemen en leuke momenten van het heden en uit het verleden passeren de revue.

En dan is het eindelijk tijd voor een bakkie koffie! Zo maar ergens midden in de rijstvelden van Thailand langs de weg. We plannen geen bezoeken aan lokale bezienswaardigheden toeristische trekpleisters langs de weg. We rijden de geplande route en bezoeken wat we onderweg interessant genoeg vinden om te bezoeken, en dat is dan ook meestal gelijk in combinatie met een welverdiende pauze tegen de zadelpijn en een droge keel.      

De geheel in het wit en in blanke spiegels uitgevoerde tempel met olifanten en slangen konden we niet voorbijrijden! Tijdens het fotograferen zijn we niet onopgemerkt gebleven. Een tandloze monnik die niet alle flesjes in het krat heeft komt vragen om een gift. Ik versta geen woord van wat hij zegt maar ik begrijp dat het een bijdrage is voor de nieuwe vleugel voor de monniken die in aanbouw is.
Geruisloos laat ik een briefje van 20 baht in de gouden schaal vallen. Hij komt pal voor me staan. Hij kijkt mij aan en ik kijk hem aan. Is het niet genoeg? Of is hij onder de indruk van mijn gift? De taal barrière heeft iets ontwapenends! Ik loop om hem heen naar onze motor en de monnik kijkt ons na. Ik druk op de toeter en zwaai naar hem, hij zwaait terug met een enthousiasme waarin ik meen te herkennen dat hij ons waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Mooie ontmoetingen met mooie mensen op mooie plaatsen.

Zomaar ergens langs de weg, meestal bij een kruising van drukke wegen, eten we onze gebakken rijst als lunch. Altijd goed, altijd vers en altijd goed geprijsd. Deze twee gingen voor 80 baht (€ 2,32) door onze kelen.

Aangekomen bij onze slaapplaats voor de nacht valt het niets tegen! Maar kan het eigenlijk wel tegenvallen voor € 10,35 per nacht? Nou, dat kan! Het matras is zo hard als een granieten plaat, een pisstraaltje water komt er uit de douchekop en er zit genoeg kalk op de vloer en op de wandtegels in de badkamer om het commercieel te delven van de kalk te overwegen. Ik kan alleen maar hopen dat het ontbijt morgen nog een ster of twee van mijn recensie kan redden.

Het balkon is in ieder gave prima in orde en met een grote koude beer Chang van 60 baht binnen handbereik geniet ik van het uitzicht over de rijstvelden van Lopburi.

We zitten zo ver buiten de stad dat ik het onaangenaam vindt om door de drukte van de avondspits naar een restaurant te rijden. Vijf kilometer van het hotel zien we een avondmarkt waar we de beproefde Pad Krapow eten. Prima voedsel voor een eerlijke prijs! Ik moet het twee keer vragen maar ook hier zijn we 80 baht (€ 2,32) kwijt voor twee personen inclusief een flesje water. Het rijden in het donker probeer ik ten aller tijden te vermijden. Nachtblindheid heeft zich al jaren geleden van mij meester gemaakt en het is altijd goed wanneer je je beperkingen kent!
Ik zijg neer op het keiharde matras en kijk nog twee afleveringen van “Gomorrah”, een Italiaanse serie over de Napolitaanse mafia, echt de moeite waard! Dan gaan voor half elf de oogjes dicht want morgen sta ik weer om zes uur op.
Als laatste het kaartje van de rit van vandaag. Ruim acht en half uur in het zadel vandaag! In totaal hebben we nu al 567 Km gereden.

Thailand: Het zingen van de wielen

 

Bua Yai (John en Yuun), woensdag 29 januari 2020

Gisteren was het een dag van voorbereiden. De GPS is zo goed als mogelijk ingesteld en de gemaakte routes zijn naar de oude Garmin 400t geladen. Het apparaat is alweer bijna negen jaar oud en steeds wanneer ik kijk naar een GPS die de oude kan vervangen besluit ik om toch nog maar een jaartje langer met de oude door te gaan. De Garmin doet tenslotte nog steeds wat ik van hem verwacht dus wellicht gaat hij nog wel een jaar, en misschien wel twee, mee.
Op aanraden van Peter, een autoriteit op het gebied van brommer techniek, heb ik na vijftien jaar ook de originele accu van de motor laten vervangen. We zijn samen ook een paar keer om de motor heen gelopen en hebben geen vreemde zaken of technische problemen kunnen ontdekken. Peter heeft enkele weken geleden nog alle rubberslangen rond de carburateur vervangen en daarmee moet de oude “Honda Phantom” klaar zijn voor de monsterrit naar het zuiden.
Helaas kunnen we maar twee nachten blijven, de tijd om Thailand te verlaten dringt. Peter en Noeng verrassen ons met frietjes en Thaise kipkluifjes als avondmaaltijd. Het is altijd gezellig op het “Smile Home Resort” een mooie verblijfplaats voor een bezoek aan de Thaise MotoGP in Buriram. Na het eten drinken ik nog een paar biertjes maar laat wordt het niet. Morgen wil ik om zes uur op. Niet alleen morgen, dat wordt de tijd om op te staan tijdens de gehele rit naar het zuiden en weer terug!

Precies om acht uur staan we klaar om naar het noorden te gaan rijden. De eerste halte tijdens onze reis is Bua Yai waar we Prayun gaan bezoeken om te zien hoe het met haar gaat sinds haar man drie maanden geleden onder dwang heeft moeten vertrekken omdat de Thaise immigratie hem geen visum meer wilde geven.

De motor bromt en de wielen zingen het lied van de weg. Hoewel het geen bekende wegen voor me zijn voelen ze wel zo aan. Ik heb al tienduizenden kilometers door Thailand afgelegd op deze motor en op een gegeven moment voelen alle wegen en alle landschappen hetzelfde aan.

Precies op het uur nemen we tien minuten pauze om onze konten wat te ontzien en wat te drinken. Een bananen cakeje smaakt prima als oppepper voor een stoot glucose. Het motorrijden verleer je nooit maar het geconcentreerd rijden kost me steeds meer energie. In Thailand komt het verkeer van alle kanten en daarnaast is de weg vaak van een slechte kwaliteit die ook veel ongelukken kan veroorzaken wanneer je niet goed oplet.

Ik vraag aan Lyka of het al tijd is voor een pauze en in plaats van een ja of een nee krijg ik te horen dat ze haar horloge is verloren! Treurigheid maakt zich van ons meester. Ik stop langs de weg en we lopen samen door onze opties. Uiteindelijk besluiten we om de kleine veertig kilometer terug te rijden waar we koffie hebben gedronken. Lyka is er heilig van overtuigd dat daar de clip van haar horloge is losgeschoten tijdens het opstappen en omdoen van de rugzak. Zonder een woord te wisselen rijden we terug. En geloof het of niet. Daar ligt haar horloge aan de zijkant van de weg!

Helaas is er wel een auto of een vrachtauto overheen gereden waardoor het horlogebandje aardig verfomfaaid is. Het Zwitserse uurwerk loopt nog en ook het saffierglas heeft geen enkele kras. Dan valt de schade toch nog wel mee! We drinken en slokje lauw water en bergen het horloge op. Ik zal vanavond bij Prayun proberen het een en ander te herstellen.

Bij de volgende stop rusten we uit onder het toeziende oog van “Luang Phor Koon”. De oude monnik is haast levensecht vereeuwigd in een kleurrijk beeld. De monnik is van hier uit de buurt en wordt als een heilige vereerd. Hij is een van de laatste van de oude garde. Zoals bij veel religies in de wereld is ook het Thaise Boeddhisme in een renaissance terecht gekomen. Of de nieuwe generatie monniken net zoveel eerbied als de oude garde monniken zal krijgen valt nog te bezien.
Op de stoeprand eten we een lunch van de 7-11. Niet omdat het de voorkeur heeft maar meer omdat het snel en ook nog eens goed is. Deze maaltijden zijn ondertussen razend populair onder de Thaise bevolking. Ze zijn goed en goedkoop met als direct gevolg dat er veel kleine straat restaurantjes in de nabije toekomst zullen verdwijnen. Na twintig minuten gaan we weer verder en rijden Phimai binnen. Nog ruim zestig kilometer te gaan.

Het blijft leuk om in een van die slaperige plattelandsdorpen een flesje koud water te kopen. Je bent plotsklaps het nieuws van de dag in het dorp en je weet dat je aan veel tafels vanavond tijdens het eten zal worden vermeld.

Slecht wegen, goede wegen en onderdoorgangen bij spoorwegen. We zien alles voorbij komen en wanneer we eindelijk in Bua Yai aankomen zijn we moe en tegelijkertijd opgelucht. De geplande 172 kilometer blijken er door het verloren horloge uiteindelijk 265 geworden. We zijn moe, hebben dorst en een enorme zadelpijn. Ik overtuigd Lyka dat die pijn in de komende dagen wel zal gaan afnemen. We moeten gewoon wennen aan de lange zit tijdens het rijden.
Prayun is duidelijk blij om ons weer te zien. Ze heeft een probleem met de verlichting in de keuken en dat probleem moet meteen worden opgelost. Ik stap op de motor en rijdt naar de winkel om een nieuwe tl-verlichting aan te schaffen. Zo duur kunnen die toch niet zijn? Een uurtje later is er weer verlichting en Prayun gaat op pad om inkopen te doen voor het avondeten.

En van dat avondeten hebben we zeker genoten, onder het licht van de nieuwe tl. We zijn helemaal bekaf en voor negen uur is het licht uit. Morgen hebben we weer een hele lange rit voor de boeg.