Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel (409), donderdag 17 oktober 2019Het is onze tweede dag is Sisaket en tot nu gaat het allemaal volgens planning. We zijn in totaal zes dagen in Sisaket en ik heb twee excursies gepland. Dat betekend dat we het “goed” hebben verspreid en na de eerste rustdag gaan we vandaag op bezoek in “een witte Thaise olifant” dat het geesteskind is van een lokale politicus die absoluut geen gevoel had voor de realiteit. Het hele verhaal achter het project ken ik niet maar na twintig jaar Thailand heb ik wel een idee hoe de lokale politici met het belastinggeld van de gemeente en burgers omgaat.
We passeren vandaag ook weer de Chinese Taoïstische tempel die we vandaag niet zomaar voorbij kunnen lopen. De overdaad aan kleuren en draken schreeuwen de voorbij komende toeristen om een bezoek te brengen. Het voelt voor ons een beetje vreemd aan dat we zo maar naar binnen kunnen lopen en dat alle deuren openstaan. Dat is in een modern verenigd Europa helaas niet meer mogelijk en ik vraag me af hoe lang het nog zal duren voordat hier ook de hekken voorgoed op slot gaan om de bezittingen van de tempel te beschermen.
We zitten op de goede weg wanneer onder een bord doorlopen, op ongeveer een meter zestig van de grond, waarop onze bestemming voor vandaag staat aangegeven. We lopen en lopen onder een brandende in in de wetenschap dat we straks in de airconditioning kunnen uitrusten.
Een winkel van de 7-11 is in Thailand nooit ver weg dus zodra we er een passeren kopen we meteen maar wat koels om te drinken. Hoewel ik hier minder dan twee jaar geleden ook was ben ik vergeten dat er een schaduwrijk park is aangelegd om de te (veel te) dikke Thai aan te sporen om te gaan trimmen, zoals dat door ons in de jaren zeventig werd genoemd. In de schaduw van de enorme bomen waaronder een verkoelende wind speelt nemen we even vijf minuten om rustig wat te drinken.
Vanaf de dijk die om het kunstmatige meer, een drinkwater voorziening voor Sisaket, is aangelegd zien we de Sisaket Tower op het kunstmatig aangelegde eiland. Een toren van ruim vijftig meter hoog met uitzicht op de stoffige stad en de omliggende rijstvelden. Er is waarschijnlijk in een straal van honderd kilometer geen enkel gebouw hoger dan deze toren!
Eenmaal binnen worden we verrast door de rust en de koelte. Er zitten drie dames achter de kassa die met zekerheid een baantje voor het leven hebben gekregen door de ontwikkelaar van het project. Dat ze misschien familie zijn van de ontwikkelaar is puur toeval en breed geaccepteerd. Hier in Thailand schaamt men zich niet wanneer men met een grote kruiwagen in een lucratieve positie wordt gereden. Voor 30 baht per persoon kunnen we met de lift naar boven
Eerst maar helemaal naar boven, naar het observatiedek, voordat we de permanente tentoonstellingen op de eerste en tweede verdieping van deze bezienswaardigheid bezoeken. Een muurschildering van een Thaise diesel/elektrische locomotief is het enige noemenswaardige dat ik kan fotograferen op grote hoogte.
De toiletten zijn op deze hoogte op slot, ik vraag me af of ze wel zijn geplaatst. Wij zijn met zijn tweeën op de top van de toren. Zou die twee euro voldoende zijn voor de elektriciteit voor de lift en voor de airconditioning? Dat moet genoeg zeggen over de exploitatie tekorten van deze toren! Wij schrikken er zelfs van wanneer er drie giechelende meisjes uit de lift stappen op het moment dat wij willen afdalen naar de begane grond.
Ook deze muurschilderingen kan ik me van mijn vorige bezoek niet herinneren. Wel het eerbetoon aan de overleden koning, Rama IX, de vader van de Thaise natie en het huidige volk van zijn kinderen. Het zal zijn opvolger met een aan zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid nooit lukken om deze haast goddelijke figuur in populariteit voorbij te gaan.
Op de afdeling van bekende en beroemde mensen uit Sisaket staat een enorm beeld van Superman! En zo zie je maar, een mens is nooit te oud om te leren. Superman is geboren in Sisaket Thailand en daarom zijn zijn films hier ook enorm populair.
Tijdens de korte wandeling van de Sisaket Toren naar het Sisaket Aquarium passeren we de kitscherige impressie van een moderne betonnen versie van een Khmer tempel. Je moet wel heel slechte smaak hebben om dit te kunnen bedenken. De overmoedige plannen etaleren zich nog het meest in de lege foodcourts en het lege theater. Het is moeilijk voor te stellen dat er mensen zijn die in deze plannen investeren. Maar hoop doet leven, ook in Thailand.
Voor dezelfde entreeprijs van 30 baht kunnen we ook het ijskoude aquarium van Sisaket binnen. Internationaal gezien zal het aquarium geen prijzen winnen maar de tunnel onder het zoetwater aquarium is in deze omstreken een absolute winnaar. Ouders en kinderen gelijk zijn erg onder de indruk van de wandeling onder de vissen. Het is er enorm druk. Grootouders, ouders, kinderen en kleinkinderen gelijk komen met de auto naar het aquarium. De jongsten proppen zich onafgebroken vol met vette snacks en mierzoete drankjes. Er is geen lege kinderhand te zien!
Wij gaan even zitten in de ruimte waar een soort van theater is gemaakt. De combinatie van een aquarium en dinosauriërs doet ons een beetje verbazen. Maar toch, voor nog geen twee euro per persoon hebben we een leuke middag gehad.
Het Thaise knipwerk van de buxus in een olifant en een oude fietstaxi completeren de wandeling van deze dag. Op weg naar het hotel stoppen we nog even bij een heel druk Thais restaurant. Er breekt paniek uit! We worden eerst genegeerd en ik weet waarom, we blijven rustig en plotseling loop op een stevige Thaise dame af met een soort van platte koksmuts.
‘Song Pad Krapow Gai Kai Dao’, uit mijn mond laat vele hoofden in het restaurant draaien.
De kokkin tovert een glimlach op haar gezicht en het ijs is gebroken. Niet veel later zitten we achter een heerlijk bordje Thais eten voor 40 baht per persoon.
Het ritueel van de ondergaande zon met drie koude flessen wordt elke avond voor het eten herhaald. Ik wordt daar lekker rustig van terwijl Lyka op de iPad tegen buitenaardse wezens vecht. Vanavond gaan we eten bij Frankie’s “Living in the past” restaurant. Jan heeft de drie schnitzels moeten bestellen want ook Frankie’s restaurant heeft last van de terugloop van expats in Sisaket en omstreken. Hoe goed ik het onderwerp van gesprek ook wil ontwijken we komen er binnen enkele minuten weer op terug. Oké, er zijn er ook in de afgelopen twee jaar een handvol overleden maar nu we met z’n vieren in het lege restaurant zitten is het wel duidelijk dat het hier ook allemaal minder is geworden.
Terwijl Frankie’s vrouw in de keuken met potten en pannen ratelt verteld Frankie zijn verhaal. Vanzelfsprekend heeft hij goede contacten met de immigratiedienst en wat ze hem daar vertellen is nog schrijnender dan wat wij dagelijks zien en ervaren. Volgens de ambtenaren van de immigratie stonden er twee jaar geleden officieel ongeveer 760 buitenlanders ingeschreven in de provincie Sisaket, vorige week waren het er minder dan 350! Dat zijn treurige aantallen en geloof me die zijn niet allemaal overleden.
Ik zit dit verhaal ruim een week later in Ayuthaya aan de rivier te schrijven en ik heb net in de Thaise krant gelezen dat de regering verwacht dat de euro in 2020 naar de 31 baht zal zakken. 31 baht voor een euro? Dan moet je wel heel erg veel van Thailand houden!
