Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), vrijdag 4 oktober 2019De eerste week zit er alweer op en ik kan niet zeggen dat wel veel meer hebben gedaan dan een beetje rond gehobbeld en lekker gegeten. Het is vooral grappig, en soms ook een beetje droevig, maar ik zie na twintig jaar nog steeds dezelfde taferelen. Deze stad van de zonden blijft aantrekkelijk voor mensen van allerlei allooi.
Op de stoeprand zit een Thaise vrouw die krokodillentranen huilt met daaroverheen gebogen de troostende “Falang” die medelijden krijgt met zijn nieuwe vriendin. Zij gaat deze strijd 100% zeker winnen en daarmee gaat ze ook haar zin krijgen. Hij realiseert het zich waarschijnlijk zelf nog niet maar hij is vanaf dit moment reddeloos verloren als een vlieg die in een spinnenweb gevangen zit. De spin zal hem leegzuigen totdat er geen druppel financiën meer in hem zit. Daarna laat ze hem vallen en staat er alweer een volgend slachtoffer op haar te wachten. Het blijft fascinerend om te zien!
’s Morgens sta ik zo vroeg als mogelijk op, meestal is dat om een uur of zeven. Wanneer de lucht nog redelijk fris is en het moordend drukke verkeer nog op gang moet komen. Vanaf het balkon kijk ik over de haast lege 3rd road. De eerste zelf gezette verse koffie bij de hand. Wat kan een zorgeloos leven toch mooi zijn. Af en toe komen de problemen met de gemeente Zaltbommel in mijn gedachten bovendrijven maar dan probeer ik ze weer snel te onderdrukken. Na tien maanden op antwoorden te hebben gewacht ben ik er eerlijk gezegd deze reis wel klaar mee!
Op het lege brede zandstrand van Pattaya staat een pas getrouwd stel en maakt trouwfoto’s van zichzelf. Hoewel het mooie plaatjes oplevert kan ik me een meer romantische omgeving voorstellen.
De echte hoogtepunten van onze eerste week in Pattaya stonden op de tafel voor ons. Hoewel het niet echt goedkoop meer is is de kwaliteit van het eten nog steeds bovengemiddeld. Geen enkele maaltijd viel tot nu toe tegen.
In en rond Pattaya schieten de nieuwe winkelcentra als paddestoelen uit de grond. De ene nog groter dan de andere. Nog luxer en nog duurder terwijl geen enkele vastgoed ontwikkelaar zich afvraagt wie deze absurde hoge prijzen in de winkels kan betalen. Dat neemt niet weg dat het laatst opgeleverde winkelcentrum “Terminal 21” meer weg heeft van een toeristenattractie. Volle bussen met schoolkinderen uit de provincie komen naar dit winkelcentrum als hoofddoel van hun schoolreisje. De twee echte vliegtuigen die voor de deur staan zullen daar ongetwijfeld hun steentje aan bijdragen.
Eenmaal binnen in de koelte van de airconditioning in Terminal 21 worden de bezoekers van het ene naar het andere thema geworpen. Een Disneyland voor de kooplustigen en financiële onafhankelijken. Overal moeten we in de rij staan om een plaatje te kunnen schieten met de opgestelde attributen die de bezoekers duidelijk hun aandacht voor het winkelen ontnemen.
Ook hier kan ik zeggen dat er haast niets te doen is de winkels. Het personeel hangt ongeïnteresseerd aan de toonbank of achter de kassa. Alle ogen gericht op hun heilige smartphone. Helemaal afgestompt van de werkelijkheid om zich heen.
Ik heb deze week al veel gelezen in de Thaise pers over de plannen van de regering om het afkalvende toerisme in Thailand nieuw leven in te blazen. De Europese en Amerikaanse toeristen die Thailand hebben gemaakt tot wat het nu is zijn niet meer welkom. Zij zijn volgens de machthebbers te kritisch. Na het Russische debacle worden nu de poorten wagenwijd opengezet voor Chinezen en Indiërs. De nieuwe Aziatische rijken moeten de van het toerisme afhankelijke Thai financieel komen redden. Ik ben nog steeds benieuwd maar ik vrees dat deze eens zo glinsterende stad hetzelfde lot is beschoren als Atlantic City in de Verenigde Staten. Afgebrokkeld chroom blijkt nu eenmaal moeilijk te herstellen.
We hebben nog een weekje Pattaya te gaan waarna een korte rondreis door de Isaan gaan maken. Het zal weer wennen worden met de rugzak maar aan de andere kant wil ik het ook niet missen.
