Bua Yai (Bij Yu en John), zondag 27 oktober 2019Voor alle nieuwelingen maar ook al ingeburgerde bezoekers van Thailand, een verplaatsing kost onder normale omstandigheden veelal een hele dag! Vergeet dat niet. Wij gaan dus vandaag met de trein van Ayuthaya terug naar Bua Yai. We gaan via een ander traject en daardoor zullen de treinen ook anders zijn en ook bijna zeker te laat zijn. We hebben vandaag maar een beperkte keuze, sterker nog, we hebben maar een trein die in de ochtend rechtstreeks naar Bua Yai gaat. Express trein 75 vetrekt volgens schema om 09:42 uit Ayuthaya en arriveert om 14:05 in “Bua Yai Junction”, zoals het station officieel heet.
Ondanks dat het maar vijf minuten lopen is, van het hotel naar het treinstation, nemen we om kwart over negen afscheid, het is een vaarwel èn geen tot ziens. Het is nu ècht helemaal tot ons doorgedrongen dat we hier met een grote zekerheid niet meer zullen terug keren. Gisterenavond in bed hebben we urenlang liggen praten over de Filippijnen en ik geloof nu ook dat onze toekomst daar ligt. Tenzij de Thaise baht stevig gaat inleveren tegen de euro òf de euro heel veel sterker wordt ten opzichte van de Thaise baht. De kosten/plezier verhouding staat al een tijdje in het oranje gebied en de naald loopt steeds verder naar het rode gebied!
De prijs van 202 baht per persoon voor de treinreis valt ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Het is een van de mysteries van het reizen met de trein in Thailand, je kan er namelijk helemaal geen pijl op trekken wat het vervoersbewijs zal gaan kosten en hoelang je reis zal gaan duren. Soms zijn er wel vijf verschillende prijzen voor hetzelfde traject. Deze prijzen worden bepaalt door de soort trein in combinatie met welke klasse van vervoer. Genummerde stoelen kennen een toeslag maar je stoelnummer geeft je geen garantie dat die stoel ook werkelijk in de trein aanwezig is!
Op het perron van Ayuthaya wachten we in de koele ochtendwind op onze trein. Het valt ons opnieuw op dat er maar weinig onafhankelijke reizigers op het station zitten te wachten op hun trein of aankomen in Ayuthaya. We kijken elkaar begrijpend aan, we hoeven het niet meer hardop te zeggen, we hebben er al genoeg over gepraat. Westerlingen mijden Thailand om welke reden dan ook. Om de zoveel minuten loop ik even de vertrekhal in om op het beeldscherm te kijken wanneer de treinen worden verwacht. Met een glimlach denk ik terug aan de tijd dat dit met een krijtje op een groot schoolbord gebeurde. De tijden zijn veranderd, ook hier in Ayuthaya, maar niet altijd is het beter geworden.
De trein is met een klein kwartier vertraging uit Bangkok vertrokken en we kunnen alleen maar hopen dat die vertraging niet verder oploopt. Ik neem nog maar een slokje koud water terwijl ik een Scandinavische vrouw observeer met een stevig overgewicht en een bloeddruk die niet gezond kan zijn. Haar hoofd is zo rood als een tomaat terwijl haar mannelijke reisgenoot haar een beetje koelte probeert te verschaffen door met een kleine handdoek te wapperen. Daar is dan eindelijk onze trein.
Ons geluk voor de treinreizen lijkt opgebruikt! We hebben twee zitplaatsen haaks op de rijrichting en dat is niet zo comfortabel. Voor een uurtje heb ik nog hoop dat er ergens enkele stoelen vrij kunnen komen voor een comfortabele zitplaats. Mijn GPS stelt me al snel teleur. We rijden een ander traject en het lijkt er sterk op dat de meeste passagiers nog verder gaan dan “Bua Yai Junction”. Wanneer ik in mijn kolen Thais aan mijn medepassagiers vraag waar ze naar toe gaan antwoorden ze steevast: ‘Khon Kaen, Udon Thani of Nong Khai’. Dat zijn allemaal steden die voorbij Bua Yai liggen en daarmee lijken meer comfortabele zitplaatsen voor ons uitgesloten.
Voor ons op de grond stalt een verkoopster haar goederen uit. Ik kijk het met verschillende gedachten allemaal aan. Het overmatig gebruik van plastic zakken versus de gekleurde noedels die er aantrekkelijk uitzien. Wij hebben geen trek want de laatste pizza punten zijn nog niet zo lang geleden in onze kelen verdwenen.
Het gebruik van plastic is nu in Thailand ook controversieel! De militaire leiders nemen alles blindelings over van de westerse landen omdat die in hun ogen slimmer zijn dan Thailand. Een mooi stukje “Het denken aan een ander overlaten dan kunnen wij ook niet de schuld krijgen dat we een slechte of domme beslissing hebben genomen!” Natuurlijk is plastic een probleem wanneer het vrij in het milieu terecht komt, daar ben ik me ook helemaal van bewust! Maar de regels die de overheden bedenken zijn vaak zo ondoordacht dat ze elke vorm van het scheiden weer bespottelijk maken.
De lege zakken verdwijnen met een soepele beweging door de openstaande ramen naar buiten en ik kan u met zekerheid verzekeren dat niemand in deze trein zich druk maakt over het milieu. Ik stop het lege plastic tasje, waarin de koude pizza punten hebben gezeten, in een zijvak van mijn rugzak. Een plastic tasje tegen enkele honderden plastic zakken die het raam zijn uitgegooid? Alle kleine beetjes helpen tenslotte, althans, volgens de klimaat en milieu goeroe’s in het nietige Nederland!
Het mooiste stuk van het traject is ongetwijfeld wanneer de trein over een kilometerslange brug over het “Pasak Chonlasit” stuwmeer rijdt. Hoewel het stuwmeer nog maar minder dan vijf procent van haar capaciteit vasthoud blijft het erg indrukwekkend. Water is tegenwoordig een probleem in Thailand! Beter gezegd: Water beheer is een probleem in Thailand. Hoe kan een land dat regelmatig wordt getroffen door overstromingen tijdens het moesson seizoen en de op twee na grootste exporteurs is van rijst een (regen)water tekort hebben? Ook hier zal je het antwoord in de vorm van corruptie moeten gaan zoeken.
Op een van die kleine stations met een onuitspreekbare naam in het midden van niets komt onze express trein sissend, piepend en zuchtend tot een stilstand. Het ontbreken van een rijwind maakt het stoppen direct onaangenaam. Hoe lang we moeten wachten is niet bekend! Het spoortraject is hier voornamelijk enkelbaans en daardoor moet de trein altijd wachten tot de sleutel, een enorme ring die door de machinisten steeds wordt doorgegeven, in hun bezit is. Alleen de machinist met de sleutel voor het traject mag zich in het bijbehorende spoorvak bevinden! Honderden keren heb ik geïnteresseerd bekeken hoe de sleutel door de stationschef van trein naar trein wordt doorgegeven. Na bijna dertig minuten kan de stationschef eindelijk met zijn groene vlag zwaaien en gooit de machinist als een middeleeuwse ridder de ring op de gereedstaande “kapstok”. Zodra de trein is gepasseerd bezorgt hij de sleutel in een drafje bij de popelende machinist van “Express Train 75” naar Nong Khai.
De dieselmotor brult en de enorme generator stuurt de opgewekte elektriciteit naar de elektromotoren. Ik zie op mijn GPS dat de snelheid nu boven de 90 Km/u ligt en dat we op tijd in “Bua Yai Junction” zullen arriveren. Dat moet ook wel want hier moet de trein haar plaats innemen in het schema van een andere spoorverbinding.
Precies op tijd stappen we uit de trein op het nieuwe perron van “Bua Yai Junction”. Yu staat ons al op te wachten en roept uit volle borst mijn naam. Twaalf dagen na ons vertrek zijn we weer terug waar onze korte rondreis door Thailand is begonnen. Yu heeft een plaatselijke Songthaew geregeld en voor 120 baht staan we een half uurtje later weer voor de deur van het lege stille huis van John en Yu.
Groen Thaise kerrie, taugé met kip, varkensvlees met paksoi, rijst en rijstnoedels (spaghetti Lao), mooier kan het echt niet worden! Na nog een derde en laatste biertje zoeken we vroeg ons bed op. Morgen wordt het een drukke dag, we hebben een hoop voorbereidingen te treffen voor januari 2020!
