Ayuthaya (Baan Are Gong Riverstay (10), dinsdag 22 oktober 2019Ook deze afgelopen nacht heb ik weer geen oog dichtgedaan! Ik geef het op, ik weet het ook niet meer waarom ik zo slecht slaap. ’s Nachts heb ik de vreemdste dromen en personen, dood of levend, komen bij me langs om de vreemdste toeren uit te halen. Er is geen enkel verband en geen touw aan vast te knopen. Het zal zeker niet mijn geweten zijn dat aan me knaagt! Ik blijf vechten om niet in de middag in slaap te vallen want dat zal me zeker ’s nachts niet helpen.
Vijf over half zes sta ik al naast ons bed. We hebben nog twee en een half uur te gaan tot ons vertrek dus te laat komen zal wel meevallen. In de stand: “Automatisch” daal ik de drie verdiepingen af om koffie te zetten. Voor een moment steekt het negatieve denken de kop op. Zal de waterketel wel aanstaan? Gewoon denken van wel en doorstappen. En ja hoor, die waterketel staat hier 24/7 aan. In gedachten verzonken giet ik vijf kopjes kokend water in het koffiefilter op de thermoskan.
Wanneer ik weer de zes trappen op ben gelopen zie ik dat Lyka ook al is opgestaan. Voordat we gaan inpakken drinken we eerst een kop koffie. Het dekbed wordt recht getrokken en al onze spullen op de witte ondergrond gegooid. Overzichtelijk voor ons beginnen we in een natuurlijke stilte aan het inpakken dat opvallend snel en zonder enig probleem verloopt. Nog een bakkie koffie en dan weer verder. Tien over half zeven staan onze rugzakken en zijtassen broederlijk ingepakt naast elkaar op de grond. We kijken elkaar aan, we zijn beiden verbaasd dat het zo snel, en zonder problemen, is gegaan. Nog maar een bakkie koffie en dan gaan we op weg naar het treinstation.
We slingeren ons door de menigte op de drukke “natte markt” zoals dat hier in de buurt heet. Mensen met aan beide zijden enorme plastic tassen met verse groenten, fruit, vlees en vis. De inkoop voor de kleine restaurants voor vandaag. Soms moet je echt een stap opzij doen want anders kom je er niet langs. Een stap erger zijn de inkopers op de toeterende brommers die door de mensenmassa laveren. Die rijden je letterlijk en figuurlijk van je sokken wanneer je niet snel genoeg aan de kant gaat.
Twee honderd vijftig meter verder lopen we gelukkig in de relatieve rust van een verlaten winkelstraat naar het treinstation. Lyka zoekt een plekje op het perron en ik ga op pad voor de treinkaartjes voor vandaag. Het blijkt een speciale trein te zijn waar de zitplaatsen van de derde klasse zijn genummerd. Daardoor is de prijs van 77 baht niet meer van toepassing, de nieuwe prijs is 167 baht. Ik heb geen keuze dus leg is het verschil op de bankbiljetten die ik al voor de kaartjesverkoper had neergelegd. Hij legt me als service nog eens duidelijk uit dat we in wagon 8 op stoelen 11 en 12 zitten. Ik lach hem vriendelijk toe in de wetenschap dat de Thai, na de twintig jaar dat ik hier kom, zelf nog steeds niet weten waar ze moeten gaan zitten. De stoelendans in elke bus en trein is nog steeds erg vermakelijk.
Nu wordt het tijd voor twee flesjes water en twee tosti’s van de 7-11. De relatieve koelte van de nacht wordt nu al verdrongen door de verzengende hitte van de middag. De tosti smaakt me prima en in de wetenschap dat we nog brood en boterhamworst in de tas hebben geeft me innerlijke rust. Het Ius nu eenmaal belangrijk, en zeker voor mij, om niet te vreemd of te pittig te eten voordat je je gaat verplaatsen. Het rommelt in mijn maag. De nachtmerrie van elke rugzakker die een lange afstand met het openbaar vervoer moet afleggen. Op papier hebben wij vandaag acht en een half uur voor de boeg, maar dat kan zo maar een uur langer worden.
Ongemakkelijk ga ik steeds een beetje verzitten, gas ontsnapt maar het gerommel wordt echt niet minder. De klokt tikt langzaam verder terwijl ik hoop dat de druk in mijn darmen minder wordt. Tevergeefs! Ik sta op en loop een stukje over het perron in de hoop dat de gasbellen in mijn darmen samenklonteren en met trompetgeschetter naar buiten zullen komen. Tevergeefs, drie tonen blokfluit en bijna een stempel in mijn onderbroek. Over twintig minuten arriveert de trein, ik moet nu een levensbelangrijke beslissing nemen!
Ik zoek drie baht in mijn broekzak en schuifel stapvoets naar het openbare herentoilet op perron 1 van het treinstation van Sisaket. Na achter alle deuren van het herentoilet te hebben gekeken kies ik voor het schoonste gat in de grond. In elke wc staat ongeveer een centimeter water op de vloer, waarschijnlijk om het allemaal wat hygiënischer te houden. Met angst in mijn hart kijk ik naar de natte vloer, het donkere vochtige gat in de grond en mijn schoenen en beige wollen legersokken. Dat laatste blijf ik doen! Ik reis namelijk altijd met schoenen en wollen legersokken sinds ik jaren geleden die rugzakker op teenslippers een enorme smakker in de bus heb zien maken met een bloedend hoofd en enkele gebroken tanden als resultaat.
Het onwenselijke ritueel begint. Ik heb geen idee hoe snel de tijd in werkelijkheid verloopt maar voor mij gaat alles in slowmotion. Als eerste trek ik zo goed als mogelijk mijn voeten met de natte schoenzolen een voor een door mijn korte broek die ik zo veilig als mogelijk aan een deurscharnier ophang. Hetzelfde doe ik met mijn boxershort en zodra ik mijn onderzijde ontbloot heb ga ik door mijn knieën en positioneer mezelf boven het gapende gat in de vloer. Mijn rechterknie zeurt van de pijn terwijl ik me met drie armen recht boven het gat probeer te manoeuvreren. Dit is oosterse toiletacrobatiek van Olympische klasse!
Onder een ongekende hoge druk verdwijnen de resten van de verwerkte gerechten van gisteren onder de vloer. Een brandend gevoel, heel normaal in Thailand, laat me weten dat de overblijfselen van de pittige gehaktballetjes van gisterenavond mijn lichaam hebben verlaten. Een moment van aarzeling veroorzaakt een kort uitstel! Nu komt de soort van afsprong. Ik jongleer de spuit, die achter me in een emmer ligt, met een vrije hand tevoorschijn en doe een goede poging om mijn uitlaat van alle vloeibare resten te ontdoen zonder dat ik mijn sokken natspuit en een laag water in mijn schoenen zet. In mijn gedachten zie ik de jury de bordjes met negens en tienen opsteken als teken dat het een vlekkeloze oefening was!
Alles gaat in omgekeerde volgorde weer aan mijn lichaam en voldaan en opgelucht meld ik me weer bij Lyka die op het koele perron op onze rugzakken zit te passen. Ze moet hard lachen om mijn verhaal! Waarom? In het damestoilet zijn er alleen maar westerse toiletten. Waarom ben ik daar niet naar toe gegaan?
We hebben genummerde zitplaatsen dus moeten we hopen dat we goede plaatsen hebben gekregen in de stoelendans. En ja hoor, twee zitplaatsen met onze neuzen in de rijrichting, wel aan de zonkant maar dat maakt voor mij weinig uit.
De man met de peuter tegenover mij denkt daar duidelijk anders over. We zijn nog niet in beweging of hij wil het luik en het raam dichtdoen. Dat laat ik dus niet gebeuren! Ik ga niet tijdens een lange treinreis door het fascinerende landschap van Thailand naast een geblindeerd en afgesloten raam voor me uit zitten staren. De vader heeft duidelijk meer problemen met de zon dan de peuter die tien minuten later door het eentonige geluid van de wagonwielen op de rails en geschommel van de trein in diepe slaap is.
Dan moet je alle gevoelens en gedachten uitschakelen! Alleen observeren, af en toe wat eten en drinken, en denken aan de bestemming. Die bestemming komt elke seconde dichterbij. Stations komen en gaan. Een onafgebroken optocht van verkopers loopt door de trein om er voor zorg te dragen dat geen enkele passagier hongerig of dorstig wordt. Zelfs oortelefoontjes worden aangeboden zodat je in privacy naar je eigen muziek kan luisteren. Wij drinken zes halve liter flessen koel water zonder dat we in de trein naar het toilet moeten. Dat zegt veel over wat je zweet in deze hitte en de rijwind van de trein die door de openstaande ramen naar binnen stroomt.
Het spoor loopt oneindig voor ons uit. We stoppen ontelbare keren op stations met vreemde namen waar we al vaker zijn geweest. Het landschap veranderd wanneer we dicht bij de rand van het hoogland plateau van Thailand komen. Een enorm stuwmeer en heuvelruggen laat de trein door het snikhete landschap kronkelen. Overal is het werk aan het spoor te zien. Dit is een bouwproject die de Thaise spoorwegen tot ver in de 22ste eeuw moeten brengen.
Een eind voorbij Khorat zien we de enorme infrastructurele kunstwerken die hier worden gerealiseerd om de nieuwe dubbel-spoor verbinding tussen Bangkok en Nong Khai tot een succes te maken. Hier moeten de nieuwe treinen een stevig hoogteverschil overbruggen. Betonnen kolossen van meer dan honderd meter hoog staan op ongeveer vijftig meter van elkaar in het landschap. Ik ben meer dan benieuwd hoe dit er over een paar jaar zal uitzien. Helaas kan ik geen foto’s maken omdat de trein nog steeds vol zit en het niet mogelijk is om van het ene raam naar het tegenover liggende raam te lopen.
Na ruim negen uur zijn we eindelijk gearriveerd in Ayuthaya. Nog wel op het oude vertrouwde stationnetje waar de perrons tegenwoordig te kort zijn voor de lange treinen uit het oosten en het noorden. Maar voor hoe lang nog? Het kan nooit lang meer duren voordat ook hier de sloopkogel zal gaan slingeren. Voor ons zit de reis er bijna op, nog ruim honderd meter en we zijn in ons hotel voor de komende vijf nachten.
Het “Baan Are Gong Riverstay” is nog steeds zoals ik me herinnerde! Het is een liefelijk houten hotel met romantische kamers. We hadden goedkoper kunnen slapen maar ik heb deze keer speciaal voor dit hotel gekozen. Mijn verzoek om kamer 10 is gehonoreerd en Lyka is heel blij met ons bedje voor de komende nachten. Onze rugzakken gaan in de kamer, de airconditioning gaat aan en Lyka zoekt de (gedeelde) douche op.
Ik wacht nog even met dat douchen! Ik spoel eerst mijn luchtfilters schoon met twee flessen Leo bier. Mijn haar voelt aan als stro, de kraag van mijn overhemd is zo zwart als houtskool en voor de geur van mijn korte broek kan ik geen woorden vinden. Lyka ligt te rusten en ik maak gebruik van de lege douche om mijzelf ook eens goed te wassen, drie keer shampoo voordat ik het gewenste crèmige schuim op mijn hoofd voel Dan is het tijd voor nog een biertje op de oever van de rivier en eindelijk wat te eten.
De twee oude dames die de keuken runnen waren twee toppers en zijn dat nog steeds. Voor mijn gevoel zijn de porties wel wat kleiner geworden maar de spaghetti met groene Thaise kerrie met kip is nog steeds een topper. Een paar flessen bier en dan naar bed. Het blijft een wonder hoe moe je kan worden van een hele dag zitten.
Het is nog geen acht uur wanneer ik de foto maak van de gang op de bovenste verdieping van het houten hotel! We zijn helemaal op na die dag in de trein. De komende vier dagen hebben we drie excursies en een rustdag. Dus we gaan morgen meteen op pad om zo goed mogelijk gebruik te maken van onze tijd hier.
