Thailand: Koffie

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), woensdag 9 oktober 2019

Het klinkt wellicht als een vreemde titel voor een verhaal maar het is voor mij zeker geen onbelangrijke. Met alle zeer oude kaas voor de Nederlanders en chocolade voor de Filippinos heb ik deze keer ook vier kilo snelfiltermaling koffie voor mezelf uit Nederland meegebracht naar het verre oosten. Waarom? Dat laat zich toch wel gemakkelijk raden! Nu ik in de nazomer van mijn leven ben aangekomen let ik veel meer op de details van mijn dagelijkse leven. Voor ons vertrek had ik me al voorgenomen om nooit meer “Nescafé oploskoffie” te drinken en ik ben zeker van plan om me daaraan te houden.

Elke ochtend doe ik een verwoede poging om op zeven uur op te staan. Meestal lukt dat wel maar de afgelopen week heb ik ook wel eens tot half tien op bed gelegen. Mijn depressies spelen nog steeds op. Na de snelle gang naar het toilet is de volgende stap elke ochtend water koken voor de koffie. De geur van de snelfilter maling doet me goed en ook de geur van het mengsel van gemalen koffie en water zet mijn neusgaten wijd open.
Daar ligt de oorzaak van mijn anders denken! Sinds de operatie aan mijn neuspoliepen heb ik weer reuk en veel meer smaak. Ik had die operatie veel eerder moeten forceren maar ik kreeg geen toestemming van de behandelende specialist. Ik moest volgens hem eerst maar een paar jaar dure neusdruppels gebruiken. Die hebben bij mij dus nooit geholpen, sterker nog, probeer maar eens met een rugzak op reis te gaan wanneer je medicijnen gebruikt die in een koelkast dienen te worden bewaard?

Vooral hier in Thailand is elke markt en elke maaltijd een feest voor je zintuigen. Het is een mengel van smaken en geuren die ieder mens tot een hogere staat van verrukking zou moeten brengen. We doen niet veel bijzonders in Pattaya maar wat we wel doen is zo goed mogelijk eten naast het genieten van onze dagelijkse vers gezette koffie bij het ontbijt.
Terugdenkend aan de afgelopen weken komen er bij ons maar weinig momenten boven die we als hoogtepunten zouden kwalificeren. Eigenlijk is het nog erger! We willen gewoonweg niet meer in Pattaya zijn. We weten niet meer wat we ’s avonds moeten gaan doen. We hangen wat rond in de kamer en kijken tv op de iPad.

Na bijna twee weken hetzelfde middagritueel van een paar koude biertjes gevolgd door een simpele maaltijd krijgen we een verrassing die het begin van onze reis een stuk leuker maakt. Kenny en Am, die vijf jaar geleden de bar hebben verlaten, duiken onaangekondigd op. Oude verhalen, koude bieren en heel veel lachen. Ik heb er aan het einde van de avond een paar teveel op maar dat mag de pret niet drukken. Zo wordt een avond in het uitgestorven Pattaya plotseling toch nog aangenaam.

Een van de zaken die wel zijn verbeterd in Pattaya is dat er nu fatsoenlijke wasserettes overal opduiken. 10 Kg wasgoed kun je zelf voor nog geen drie euro wassen en drogen, internet is gratis en het is er haast elke dag druk. Net na de middag blijkt de beste tijd te zijn. De meeste Thai die in de entertainment werkzaam zijn zijn op dit moment in een diepe slaap.

Dan is er ook nog een ervaring die je je haast niet kan voorstellen wanneer je nooit in Thailand bent geweest. In een van de grootste winkelcentra van Pattaya kiezen we ervoor om een Thaise lunch in een restaurant, in plaats van in een foodcourt, te eten. Het duurt al opvallend lang voordat we de menu’s voor ons krijgen. We begrijpen niet waarom want we kunnen niet zeggen dat vandaag overdreven druk is in het restaurant.
Maar wanneer we dan eindelijk onze keuze’s hebben gemaakt en de serveerster loopt met onze bestelling naar de keuken gaat er toch nog iets fout. Ze komt terug met een menu en wijst nadrukkelijk op de drumstick die naast de groene Thaise kerrie op de foto staat. Lyka en ik kijken elkaar verbaasd aan. Samen proberen we deze puzzel op te lossen zonder dat de serveerster ook maar een woord zegt.
Rustig en op zachte toon probeer ik in mijn kolen Thais uit te vinden of het hele gerecht niet meer besteld kan worden of dat de drumstick niet meer op voorraad is. Uit de woorden van de serveerster maak ik op dat ze de drumstick kunnen vervangen door een gebakken ei. Wij knikken allebei tevreden  en niet veel later komt de door mij bestelde salade van glasnoedels met zeevruchten op tafel. Een omelet met varkensvlees en een brok kleefrijst maken deze traditionele Thaise lunch compleet. Het water loopt me in de mond en met veel smaak begin ik te eten. Wachten heeft namelijk geen zin in Thailand omdat je nooit weet wanneer het volgende gerecht wordt geserveerd.
Dan komt de serveerster weer terug met het opengeslagen menu en ze wijst opnieuw nadrukkelijk naar de drumstick op het plaatje en opnieuw maken wij uit haar gebaren op dat deze niet meer geserveerd kunnen worden. Wij kijken elkaar aan en ik leg opnieuw op een beheerste en zachte toon in kolen Thais uit dat ze dan alleen maar de groene kerrie mogen serveren.
Ik ben al halverwege mijn gerecht wanneer Lyka besluit om toch maar met mij mee te eten. Het smaakt haar, ondanks dat het erg pittig is, ook goed. Vanuit de keuken is er geen leven meer te bespeuren. Er is geen kok meer aan de andere kant van het glas te zien, ook de serveerster lijkt opgelost in de lucht. De kassière staat intussen ongeïnteresseerd naar haar telefoon te staren. We kijken elkaar verbaasd aan en zijn het er nu wel over eens dat Lyka’s groene kerrie niet meer zal worden geserveerd.
We rekenen af en jawel hoor, van de groene kerrie is geen spoor op de kassabon te bekennen. Een typisch geval van Thais gezichtverlies dat je alleen maar kan ontlopen door weg te kruipen!    

Nog maar wat bordjes die we de afgelopen week langs hebben zien komen. Vanavond is de overgebleven kaas en chocolade voor de Filippijnen in de koelkast van het “Boxing Roo Hotel” verdwenen, morgen gaan we op reis naar het platteland van Thailand, ook wel “de Isaan”genoemd. Hier gelden weer heel andere regels dan in het door toeristen geregeerde Pattaya. Hier stuit je ook op authentieke en exotische gerechten waar geen toerist zich aan zou durven te wagen.