Ayuthaya (Baan Are Gong Riverstay (10), zaterdag 26 oktober 2019Na de rustdag van gisteren zijn we vandaag begonnen aan onze laatste dag in Ayuthaya. Er is relatief veel gebeurt gisteren dus moet ik daar eerst even naar terug! Zoals verwacht heb ik weer geschreven en bijna twee honderd foto’s verwerkt. Dat kost aardig wat tijd en energie. Maar het moet nu eenmaal gebeuren en elke foto moet op de juiste manier worden gewogen en beoordeeld. Een foute beslissing en die foto, en dat is een nadeel van het digitale tijdperk, is voor altijd verdwenen.
De lunch was fantastisch, het uitrusten fenomenaal en de avond heerlijk koel en dorstig. We maakten ook weer nieuwe vrienden in de vorm van een groep Spaanse jongens uit de buurt van Madrid die voor twee weken in Thailand zijn en een wel heel volle agenda hadden. In twee weken heel Thailand te zien van de bergen voorbij Chiang Mai tot en met de stranden en eilanden in het zuiden is mogelijk maar ik verzeker u dat je een maand nodig hebt om weer bij te komen! Het was in ieder geval gezellig met de jongens en op dezelfde avond heb ik afscheid genomen van Robert. Misschien hoor ik ooit nog van ze maar voor hetzelfde geld blijven ze voor altijd een fotoloze herinneringen.
Veel belangrijker is ons gesprek van gisterenmiddag! We beginnen Thailand een beetje zat te worden. De sleet zit er nu toch wel goed in! De sterke baht in combinatie met de belasting- en prijsverhogingen maken het geen aangenaam land meer voor onze Europese portemonnee. Amerikanen zijn het al veel langer zat en zij zijn massaal vertrokken naar andere landen in zuidoost-Azië.
Ook de visa voor Laos en Cambodja (Laos 1.200 baht, Cambodja 1.000 baht), die je in Thaise baht of knisperend nieuwe US-dollars, moet voldoen zijn aardig prijzig geworden. Lyka kwam met het idee om met de motor naar Maleisië te rijden omdat dat ongeveer net zoveel kost als met de bus en trein naar Laos of Cambodja. Ik was het meteen met haar eens! Het is alweer zes jaar geleden dat ik zo’n monstertocht heb gereden.
Terug naar vandaag.
Als eerste moest het hotel in Bangkok worden geannuleerd en ondanks de kosten van de annulering vinden we het nog steeds een goede verandering in onze reisplannen.
Ten tweede moeten we morgen terug naar Bua Yai om de motor voor deze rit tip top in orde te brengen.
Van de vele ritjes met vrienden in de toeristen tuk-tuk’s rond Ayuthaya kan ik me herinneren dat het altijd leek dat de tempels een flink stuk uit elkaar lagen. Je was zo maar vier à vijf uur onderweg zonder dat je gebruik maakte van de lucht bij een bevriend restaurant van de chauffeur.
Nader onderzoek op het internet wijst uit dat het allemaal goed is te belopen vanuit ons kleine knusse hotel aan de rivier. Die mobiele telefoons en het overal aanwezige internet heeft veel gezelligheid weggenomen maar ook veel misstanden en vormen van oplichting weggenomen. Elke medaille heeft nu eenmaal een keerzijde! Zo maar, midden op een rotonde, zien we de eerste eeuwenoude pagode op weg naar de tempel genaamd “Wat Yai Chaimongkol”.
Ook in Thailand heeft de “burgerlijke ongehoorzaamheid” zijn irritante entree gedaan. Waar Nederland langzaam aan ten onder gaat is nu ook hier schering en inslag. Simpel genoeg omdat er net als in Nederland niet wordt gehandhaafd. Schreeuwt in Nederland een groep altijd om racisme dan is het hier de groep rijken die boven de wet staat.
In Nederland rijden bijvoorbeeld nu hele gezinnen op de elektrische fiets tegen het eenrichtingsverkeer in over het voetpad naar huis. De uitleg waarom ze deze regels niet accepteren gaat naar de de donkerste vorm van egoïsme, zoals je ook bij deze Thaise foutparkeerders ziet.
‘We doen er toch niemand kwaad mee?’, gevolgd door een verontschuldigende glimlach van een minder begaafde.
Het meest schrijnende is eigenlijk toch wel dat met de beste bedoelingen, en met uw belasting geld, aangelegde opritten aan hoge trottoirs voor rolstoelen nu worden gebruikt door scootertuig om het verkeer op straat te omzeilen. Er zijn al meerdere doden gevallen!Ik kan er nog steeds slecht tegen maar ik heb me er bij neergelegd dat het niet meer de wereld is waarin ik ben geboren en opgegroeid. Het zal hoogstwaarschijnlijk nooit meer verdwijnen dus zal ik op zoek moeten naar een land waar het (nog) niet wordt geaccepteerd!
De Parkeerplaats van “Wat Yai Chaimongkol” staat om kwart voor tien al helemaal vol met toeristenbussen, de zware dieselmotoren motoren blijven draaien totdat de laatste passagier weer is ingestapt en de excursie kan worden vervolgd. Voor een moment denk ik gaan de groene milieu waanzin uit het land waarvan ik het paspoort bij me draag. Pure onwetendheid over wat er in de wereld allemaal gebeurt geeft alleen maar slechte beslissingen. En het ergste van alles vind ik nog de steevaste opmerking van die milieu schapen: ‘Alle kleine beetjes helpen!’
Voor een paar baht kunnen we naar binnen en het is al snel duidelijk dat het hier om een “levende” tempel gaat en niet om een antieke tempel die wordt beheerd door de staat. Deze tempel valt niet onder de verantwoording van het UNESCO comité, het is hier allemaal een beetje vrijer. De enorme liggende Boeddha aan de ingang van het tempelcomplex is nog net zo indrukwekkend als ruim twintig jaar geleden toen ik hier voor het eerst met Marieke naar binnen stapte.
In de grote hal, waar de heilige Boeddha zit, is het voor ons veel te druk met biddende en om offerende gelovigen die hulp of geluk zoeken bij een probleem. Wij lopen gelijk naar de grote Stoepa die het hoogtepunt is van deze eeuwenoude tempel.
Ondanks de vele bezoekers lukt het me toch om wat leuke foto’s zonder al teveel mensen te schieten van de “Wat Yai Chaimongkol”.
Tijdens dit bezoek zijn veel van de iconische Boeddha's nog niet in de oranje gewaden gekleed. Het kan natuurlijk zo zijn dat ze vannacht allemaal weer van hun kleden zijn ontdaan om zo ruimte te maken voor nieuwe offers. Je moet nu eenmaal een bedrag doneren om een Boeddha aan te mogen kleden. Een te kleine vrouw wringt zich in vreemde posities om de stenen Boeddha aan te kleden.
Binnen een uur zijn we klaar met de bezichtiging en nemen voorgoed afscheid van “Wat Yai Chaimongkol”. Het is nu echt wel duidelijk dat we hier nooit meer zullen komen. Sterker nog, we denken dat we morgen voorgoed afscheid nemen van Ayuthaya. We hebben zoveel mooie warme herinneringen aan deze plaats die we niet door de moderne tijd willen laten verpesten. Ik ben niet eens meer bij Chai van het “Ayuthaya Guest House” geweest omdat ik vrees dat de eenvoudige gezellige slaapplaatsen ook zijn opgeslokt in de naam van de vooruitgang.
Tijdens een kort bezoek aan een air geconditioneerd koffiehuis zijn we ook weer geconfronteerd met de domheid van de lokale bevolking en het systematisch oplichten van buitenlanders.
Lyka ging voor de verandering een groene ijsthee en een koffie bestellen. Lyka komt met de bestelling aan tafel en geeft mij zonder te hebben nagekeken het wisselgeld terug. Ze geeft mij dus 820 baht retour. Er klopt wat niet, dat begrijp is meteen want deze twee drankjes kunnen onmogelijk bij “Café Amazon” 90 baht per stuk kosten! Hoofdrekenen is in Thailand hoofdbreken want zodra alle rekenmachines zouden verdwijnen zou het land tot een krakende stilstand komen! 2 x 3 = al een onmogelijke opgave voor de Thaise basisschool leerlingen!
Ik kijk op de kassabon, ik kan alleen maar de getallen lezen, en zie duidelijk dat de kassabon aangeeft dat er 870 baht moet worden teruggegeven. Met mijn open hand laat ik de puisterige puber, verantwoordelijk voor het afrekenen het terug geven van het juiste wisselgeld, zien hoeveel hij terug heeft gegeven. Zijn pogingen om mij te negeren lukken niet want deze stevige “Farang” zorgt er in zijn eentje voor dat de stroom bestellingen tot stilstand komt. De rij achter mij zwelt langzaam aan en de van nature nieuwsgierige Thai willen graag weten wat er aan de hand is.
We kijken elkaar recht in de ogen en hij komt al snel tot de conclusie dat ik standvastiger ben en dat hij is betrapt. Met neergeslagen ogen kijkt hij demonstratief op de kassabon en dan naar mijn hand. De kassa gaat open en hij legt zonder een woord te zeggen en zonder mij aan te kijken een blauw briefje van 50 baht op mijn nog steeds voor hem open staande hand.
Terwijl onze kassabon in de vuilnisbak verdwijnt werp ik het in het Thais demonstratief een cynisch bedankje toe: ‘Kap Khun Phap!’
Op de kassabon stond de persoonlijke code voor het internet in het “Café Amazon”! Pfffffff, terug gaan naar die puistenkoning heeft geen zin dus ga ik om me heen zitten kijken. En tot mijn grote verbazing lees ik op de in het Thais, en half engels, geschreven prijslijst: Een hete koffie is 55 baht en een groene ijsthee 65 baht. Dan heeft die oplichter ons toch nog voor 10 baht ( € 0,30) te pakken gehad. Ik kies ons moment om de oplichter te verlaten precies tussen twee stukjes achtergrond muziek!
‘Chok Dee Khamoi!’ (Veel geluk dief!), roep ik in een gepast volume naar de jongen.
Zijn hoofd kleurt tomatenrood en iedereen in de koffiezaak kijkt naar hem. Dat is nu het gezichtsverlies dat iedere Thai probeert te vermijden.
Na dit voorval genieten van onze lunch. Het eten in het “Baan Are Gong Riverstay” is goed en redelijk geprijsd. Helaas is ook vanavond de keuken weer wegens persoonlijke problemen gesloten dus kiezen we opnieuw voor een pizza avond. Deze keer bestel ik wel de juiste pizza’s!
We weten wat we kunnen verwachten en zijn eigenlijk voor het eerst verbaasd dat tachtig procent van de pizza’s van de “Pizza Company” een andere saus dan de ons bekende tomatensaus als basis hebben.
Onze vier dagen in Ayuthaya zitten er weer op en morgen gaan we de andere kant op dan dat we vier dagen geleden in gedachten hadden. Weer een flinke treinreis maar deze keer wel over een ander traject.
