Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel (409), woensdag 16 oktober 2019We hebben prima geslapen en om half zeven ben ik al beneden in het restaurant om de thermoskan met vers gezette koffie te vullen. Ontbijt zit er hier niet in in deze slaperige provinciestad. Wat zouden ze eigenlijk voor ontbijt moeten serveren? Gekookte rijst met een gebakken ei, noedelsoep of toch brood met de westerse benodigdheden? Hier is het zekere voor het onzekere gekozen. Oploskoffie, een grote waterkoker en een pot vol met koekjes.
Na een bakkie of twee op het balkon met uitzicht op de stad is ook Lyka wakker en wordt het voor me tijd om op zoek te gaan naar een ontbijt. Ontbijten doen we deze week op de kamer, in de koele 27 graden van de airconditioning. Voor nog geen honderd baht kom ik met 4 kuipjes roomboter, 8 korstloze sneetjes wit casinobrood en anderhalve ons Thaise boterhamworst met chilipepers terug op de kamer. We gaan meteen aan de slag en minder dan een half uur later zijn er alleen nog drie kuipjes boter over. Twee kleine gouden banaantjes voor ieder als afsluiting en onze magen zijn gevuld.
We hebben vandaag niet veel op de agenda staan. Het belangrijkste is op zoek naar een plaats waar we onze vuile was kunnen doen. De wasmachine bij John en Yu was kapot dus hebben we ons vuile wasgoed maar in de rugzak gelaten. Rond de middag verlaten we het hotel, dit is nog niet het heetste moment van de dag maar geloof me maar dat het ons aardig tegenvalt! Het lijkt wel dat met elk jaar dat ik ouder wordt de warmte voor me lastiger word.
De slaperige provinciehoofdstad is uitgestorven en wij kunnen de beoogde wasserette niet vinden. Via Facebook zou er hier ergens een moeten zijn maar wij kunnen hem helaas niet lokaliseren. Lyka neemt al snel voor om de was maar even op de hand te doen. Dat is toch niet zoveel werk! Ik heb maar twee onderbroeken, een korte broek en een overhemd. Je zweet wel veel in de tropen maar het zweet ruikt niet!
In een lokaal restaurant met een menukaart aan de muur met foto’s gaan we op de terugweg zitten voor de lunch. De bekende en beproefde “Pad Krapow Gai” met een gebakken ei gaan er goed in.
Na de lunch zitten we binnen vijf minuten weer op de koele hotelkamer. Een berichtje naar Jan dat we in het hotel zijn en dat hij de kaas kan komen ophalen. Zodra hij op de kamer verschijnt is hij zichtbaar blij met de “Old Amsterdam”, dat is hier namelijk helemaal niet te krijgen. Ons stuk jong belegen gaat ook aardig richting haar einde. Het is niet anders! We zijn in ieder geval wel blij dat we de kaas en een kaasschaaf uit Nederland hebben meegebracht. Dat doen we de volgende keer zeker weer!
De avondmarkt is en blijft gewoonweg een van de beste plaatsen in Sisaket om te eten en een koud biertje te drinken. Zo ook vanavond en op deze avond schuift Jan bij ons aan. Op de markt wordt van alles en nog wat verkocht aan etenswaar. Van gewone kip tot exotische dieren zoals ook kikkers die hier bijzonder geliefd zijn.
Wij doen niet zo moeilijk en houden het vanavond bij een gebakken rijst met stukken gefrituurde gepaneerde kip. De Thaise tegenhanger van de KFC! Het smaakt goed maar de koude flessen Leo bier smaken me nog beter. Het wordt een hele gezellige avond en we weten ook dat het niet de laatste avond op de markt voor ons zal zijn. Het wordt later dan we hadden gedacht! Het is al ver na elf uur wanneer ik mijn laatste slok neem en we afscheid nemen. We hebben een afspraak voor morgen om weer eens een westerse maaltijd bij een Duitse vriend te gaan nuttigen.
Sisaket laat op de avond is een heel andere wereld, haast buitenaards! De stad is uitgestorven en wacht op de goudgele brandende zon die morgen weer in het oosten zal verschijnen. Achter in een pick-up truck ligt de bejaarde gouden bananenverkoopster te slapen. Zodra de de pick-up truck wordt verplaatst is het “opgestaan, plaatsje vergaan” en dat wil je zeker niet wanneer je zo’n mooi plekje hebt bemachtigd aan het begin van de ochtendmarkt! Maar ook de stapels bananen zomaar achterlaten is de kat op het spek binden! Morgen hebben we een drukke dag voor de boeg met een stevige wandeling.
Ik wil jullie deze foto niet onthouden: een in wanhoop omhoog grijpende poot als laatste poging om aan de braadpan te ontsnappen. Welterusten.
