Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel (409), dinsdag 15 oktober 2019Na de vier moeilijke dagen op het platteland is het eindelijk weer tijd om verder te reizen. We laten Bua Yai voor twee weken achter om een korte reis met de trein door Thailand te maken. Alle plannen zijn alweer door elkaar gegooid en door de laatste ontwikkelingen zijn ze ook bijna alweer allemaal aangepast.
Het is vandaag een uitermate vreemd afscheid op het spiksplinternieuwe treinstation van Bua Yai. Morgen is John aan de beurt om te vertrekken en ik betwijfel het ten zeerste of hij ooit nog naar Bus Yai zal terugkeren. Onze lieve vrienden gaan duidelijk gebukt onder de zware last van het stressvolle afscheid van morgen wanneer John voor een onbepaalde tijd terug zal keren naar Engeland.
Wij wachten in de schaduw, en in een licht windje, op trein 416 naar Khorat. Ik loop wat zenuwachtig heen en weer want om eerlijk te zijn is het ook voor Lyka en mij een moeilijk afscheid. De trein heeft dertien minuten vertraging en daarmee probeer ik John en Yu te overtuigen dat ze niet langer bij ons hoeven te wachten. Ze blijven liever hier met ons op het station dan samen in het huis dat morgen een stuk leger zal zijn.
Wanneer ze dan toch besluiten om toch maar te vertrekken wordt het een emotioneel afscheid. Met het nodige acteerwerk overtuig is Yu dat we echt over twee weken weer terugkomen in Bua Yai.
‘We bellen!’, zijn mijn laatste woorden wanneer we trap naar perron 3 opstappen, we reizen met lichte rugzakken maar onze emotionele bagage is zwaarder dan ooit.
Zodra de perfect geüniformeerde medewerkers van de “State Railway of Thailand” op het perron verschijnen als teken dat de vertraagde trein in aantocht is komt de kleurrijke groep Thaise burgers in beweging. Opvallend genoeg zijn we niet de enige blanke buitenlanders, een stukje verderop staat er een meisje en jongeman zonder t-shirt aan. Ik schud mijn hoofd en kan echt niet begrijpen dat er nog mensen zijn die niet begrijpen dat je in het buitenland echt niet met een ontbloot bovenlijf met het openbaar vervoer reist. Dat zou je in je eigen land toch ook niet doen?
Het is aardig druk in de trein maar gelukkig vinden we snel een plaatsje met onze neuzen in de rijrichting. Wel aan de door de Thai vooral gemeden zonzijde maar dat maakt ons niets uit. Ik vindt het wel lekker in de zon en in de wind. Na al die jaren kan ik nog steeds niet begrijpen dat de arme mensen in zuidoost-Azië vermogens uitgeven aan crèmes en lotions om witter te worden. Daarom wordt zodra het mogelijk is elk direct zonlicht op de huid vermeden.
Het eerste traject gaat van Bua Yai Junction naar Thanon Chira Junction in Krorat. Een dikke anderhalf uur over ietsjes meer dan 80 Km. De vertraging van dertien minuten deert ons niet omdat we volgens het spoorboekje dertig minuten overstaptijd hebben. Helaas wilde de beambte in Bua Yai ons de kaartjes voor het tweede traject niet verkopen om zich zo in te dekken wanneer we de volgende trein als aansluiting zouden missen.
De oude afgedankte Zuid-Koreaanse trein, helemaal derde klasse, sleept ons voor 17 Baht per persoon door het opvallend groene Thaise landschap. Niet zo heel lang geleden viel er hier een enorme hoeveelheid regen met bijbelse overstromingen als gevolg. In Nederland gaat het dan over klimaatverandering maar in Thailand wordt er na alle droogte gesproken over welkome neerslag!
Dat Thailand voor grote veranderingen staat is wel duidelijk. Er worden in China geleende vermogens gespendeerd aan de verbetering van de infrastructuur. Wij rijden nu met oud materieel op nieuwe dubbelspoorlijn tussen Nong Khai en Khorat, bijna alle spoorwegovergangen zijn afgesloten en vervangen door fly-overs voor snelverkeer en onderdoorgangen voor langzaam verkeer. Dit zou in Nederland tien jaar duren maar in Thailand zijn ze binnen twee jaar klaar met de 357 kilometer! Ondertussen zijn ook veruit de meeste stations vernieuwd om in de toekomst de nieuwe, hoogstwaarschijnlijk Chinese, dubbeldekker treinen de ontvangen. Deze lijn moet de belangrijkste aanvoer- en uitvoerlijn worden tussen Kunming in China en Bangkok aan de golf van Siam. Een ijzeren rivier waar beide landen veel economische voorspoed van verwachten.
Met nog vijftien minuten te gaan bestel ik op het treinstation Thanon Chira Junction mijn beste Thai aan het loket de twee kaartjes naar Sisaket. Het gaat van een leien dakje! Ook hier staat perron 3 helemaal vol met mensen die om de een of andere reden geen gebruik maken van de lokale of intercity bussen.
Helaas hebben we deze keer pech en we kunnen slechts een zitplaats voor ons beiden in de drukte bemachtigen. Ik zie te laat dat ik ook bij de monniken had mogen zitten, nu zijn ook die plaatsen allemaal door oude Thaise mannen ingenomen. Er zit niets anders op dan te blijven staan totdat er iemand in onze omgeving de trein verlaat. Mijn ervaring is dat dat vaak gebeurd bij de eerste kleine lokale stations. Helaas heb ik het mis en pas na een uur in de schommelende trein te hebben gestaan komt er aan de andere kant van het gangpad een plaatsje vrij. De volgende drie en een half uur kan ik tenminste zitten.
Tijdens de reis naar Sisaket zit het merendeel van de passagiers te slapen en ik ben een van de weinige die het landschap probeert in zich op te nemen. Na twintig jaar is het romantische Thailand voor mij ook wel verdwenen. Het is voor mijn gevoel een harde maatschappij geworden die om de beurt door politie- en legergeneraals in de vorm van een dictatuur worden bestuurd. Nu ook onze geliefde koning er niet meer is lijkt de samenleving verhard en versuft. Kedeng-kedeng, met elke spoorstaaf verbinding in het spoor komen we dichtbij onze bestemming voor vandaag.
Er is voldoende te drinken en te eten aan boord maar de mij zo geliefde bakjes rijst met een gekruid vleesmengsel en een gebakken ei zijn verdwenen. Waarom? Problemen, net als met dat heerlijke koele blikje bier aan het einde van de dag? Uiteindelijk is het maar goed dat we enkele boterhammen met kaas hebben meegebracht. Ze smaken ons goed zonder de spanning in de darmen te hoog te laten oplopen. Het laatste dat we namelijk willen is gebruik maken van het toilet in de trein. Dat kan een traumatische ervaring zijn die menig haar of zijn liefde voor Azië zal doen verbleken.
Eindelijk is daar het station van Sisaket met haar verlossende toiletten. Lyka gaat eerst en voor € 0,20 zijn we beiden van onze kleine boodschappen af. De weg naar het “Boonsiri Boutique Hotel” is gelukkig niet al te lang. Er lijkt een probleem met onze boeking te zijn omdat ik mijn Thaise rijbewijs in plaats van mijn paspoort laat zien.
Wanneer ik een kopie van de boeking laat zien is het plotseling allemaal opgelost. Met de sleutelkaart in de hand klimmen we naar de vierde verdieping. Kamer 409, net als bij mijn vorige bezoek, voelt een beetje als thuiskomen. Ik stink een uur in de wind dus gaat Lyka meteen aan de gang om mijn shirt, korte broek en onderbroek even met waspoeder te spoelen. Met verbazing kijken we naar de kleur van het waswater dat het stof heeft opgenomen. Het lijkt op koffie met veel melk!
Douchen, scheren en even ontspannen op het kleine balkon met een koude fles Leo binnen handbereik en radio NPO2 op de achtergrond. Voor het eerst voel ik me tijdens deze reis verlost van alle Zaltbommelse spanningen!
Ons avondschema is gemakkelijk! We wandelen rustig naar de avondmarkt naast het station van Sisaket om wat te eten en daarna gaan we snel naar bed om wat slaap in te halen. Die onzinnige vechthanen zijn hier gelukkig niet in de stad.
Gebakken vis, rode Thaise kerrie met varkensvlees, gebakken groenten en twee zakjes rijst. Alles voor 210 Baht, een kleine zeven euro, buiten de gebaande toeristenpaden kan het dus toch nog redelijk geprijsd zijn!
Samen genieten we van onze omgeving en nog een paar grote koude flessen bier als slaapmutsje. Konden we zo maar elke dag op reis zijn, zonder zorgen en zonder problemen, wat zou het leven dan mooi zijn.
