Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), zaterdag 28 september 2019Dit had niemand kunnen bedenken! Ik ben gewoon helemaal in de war. Ik heb geen idee welke dag het is, gelukkig weet ik nog wel waar ik ben. We moeten eerst op pad om zaken in te kopen die we bewust niet hebben meegebracht of die we niet meer mee konden nemen door het gewicht of afmeting.
De tosti’s van de 7-11 voor het ontbijt zijn nog steeds winnaars en zij stillen de eerste trek voordat ik naar de supermarkt ga om broodjes, vleeswaren en boter te kopen. Tijdens de korte wandeling zie ik al de eerste verschillen met twee jaar geleden maar ook veel dat onveranderd is gebleven. Pattaya 3rd road kan ik bij wijze van spreken geblinddoekt oversteken en ook op de Pattaya Tai is er niet van enige drukte te spreken. De grote touringcars die anderhalf jaar geleden als een optocht achter elkaar reden zijn helemaal uit het straatbeeld verdwenen. Met drie broodjes, een ons gekookte ham en een pakje van 200 gr roomboter ben ik ongeveer € 11,70 armer. Ik hou mezelf maar een beetje voor de gek dat de boter voldoende is voor de komende twee weken, maar dan toch. De toon van het verhoogde prijspijl in Thailand is gezet. Waar ik tijdens mijn vorige bezoek nog 36 baht voor een euro kreeg is dat nu 33 baht. Een verschil van 10% zonder dat de prijsverhogingen zijn doorberekend.
De broodjes smaken er niet minder om! Na het ontbijt gaan we op stap naar de Big C aan de Pattaya Klang, een een-stop winkeloplossing voor alles en nog wat. Ons doel is een koffiekan met een glazen binnenfles die de koffie lang warm houd. De assortiment is, zoals verwacht, niet erg groot maar daartegen bevalt de luxe koffiekan ons ook beter dan verwacht. Morgenochtend kunnen we dus zelf een lekker bakkie koffie zetten en behoord de “Nescafé oploskoffie” voorlopig weer tot de verleden tijd.
Nu we hier toch zijn en het al half twee is besluiten we in het enorme foodcourt van de Big-C een bordje rijst te eten. 40 baht (€ 1,25) is dan ook weer een prijsje waar je om moet lachen. We merken meteen de tegenstrijdigheden in de prijzen van voedsel. Gelukkig kunnen wij zonder moeite overschakelen naar een Thaise levenswijze en zo de dagelijkse kosten onder controle houden.
Na de terugkeer in het hotel ga ik meteen door want ik moet nog een paar dingen voor mezelf en Lyka inkopen. Ik wandel rustig door de smalle soi’s richting het strand. Een troosteloos beeld ontvouwt zich voor mijn ogen. Zoveel leegstand heb ik in twintig jaar nog nooit in Pattaya gezien. Een kwart van de gebouwen staat leeg, te huur of te koop. Voor de restaurants staat veelal wanhopig personeel te roepen naar potentiële klanten. Binnen zie ik niemand in het gedempte licht en dat schakelt gelijk een alarm in. Lage omzetten maken de voorraden twijfelachtig omdat er in Thailand maar weinig wordt weggegooid. Drie hoogseizoenen achter elkaar kunnen de ramp die zich hier afspeelt niet meer afwenden.
Op de 2nd road is het gewoon stil! Ik kijk op mijn horloge, het is toch echt zaterdagmiddag half vier. Waar is iedereen? In Zaltbommel is het op een zaterdagmiddag drukker dan hier. In het land van de glimlach is die glimlach nu nergens meer te bekennen. De trottoirs langs de eindeloze rijen massage salons zijn ook leeg. In koor klinkt een kilometer lang: ‘Massaaaage?’. Ook hier klinkt de wanhoop in de kakofonie van stemmen omdat deze mensen vaak de broodwinners zijn voor hun gezin of familie op het platteland.
Op weg naar Tuk-Com loop ik over een stuk trottoir dat ik nog nooit leeg heb gezien. Hier kopen de Thai op weg naar hun werk hun lunch of diner. Dit stukje trottoir was altijd een hindernisbaan, nu loopt er helemaal niemand. Ik ben tegelijkertijd bedroefd en verbaasd. Een simkaart voor 1-2-Call en een verlengsnoer met verdeeldoos, dat bij terugkeer in het hotel maar voor de helft blijkt te werken. Terugbrengen heeft geen zin want voor buitenlanders is hier sinds mensenheugenis het “garantie tot de deur” systeem in werking gesteld.
Ons avondeten schiet er bij in omdat we nog steeds doodop zijn. De vermoeidheid eist haar tol en Lyka gaat even liggen. Zelf vecht ik tegen de slaap, het blijkt een ongelijke strijd. Rond half elf schieten we hongerig wakker. We eindigen de dag zoals we die zijn begonnen, met eten uit de 7-11. Deze keer een magnetronmaaltijd, de bekende “Pad Krapow” die jullie nog wel vaker voorbij zullen zien komen. Met gevulde magen gaan we snel weer onder de wol in de hoop morgen geheel van de vermoeiende reis hersteld te zijn.
