Noordwijkerhout (NH Hotel (1317), woensdag 25 september 2019Eindelijk! Eindelijk zijn we weer onderweg! En wat denken jullie? Krijg ik afgelopen vrijdag nog even een aangetekende brief van burgermeester Peter Rehwinkel met antwoorden op mijn brieven van vijf maanden en drie maanden geleden. En, of ik dan ook nog even binnen twee weken wil reageren met een stevig intimiderend dreigement om vooral niet te laat te zijn met mijn reactie!
Vanzelfsprekend heb ik al binnen vijf dagen gereageerd en ik zal in januari wel weer wat van ze horen. Mijn sores laat ik in Zaltbommel omdat ik natuurlijk niet alle documenten tot mijn beschikking heb. Ik kan er ook niets aan doen, ik ben tien maanden in Zaltbommel geweest, niets gehoord en het hele ambtelijke apparaat is op vakantie geweest, ik wil er absoluut niet voor thuisblijven.
Inpakken voor een langere periode op reis is en blijft een stressvolle bezigheid. Bij Qatar Airways krijg je 30 Kg per persoon inclusief je cabine bagage. Al weken liggen er stapels zaken klaar in elke hoek van de tussenkamer die in den verre moeilijk te verkrijgen zijn, of heel erg duur zijn, of een cadeau voor vrienden en familie zijn. Voor een moment denk ik aan mijn goede vriend Jan Verduin die niet meer onder ons is. Ik zal mijn drinkmaat erg missen in Thailand, zeker in het begin wanneer ik mijn nieuwe plekje moet gaan zoeken!
De drie koffers zitten eindelijk vol en de gewichten kloppen. We rollen ze een voor een in het vershoudfolie en maken de klus af met een rolplakband van de Action. Vijfenveertig euro bespaard op het inpakken op onze nationale luchthaven. De plaats waar diefstal is gelegaliseerd! De eerste hindernis is genomen en nu begint het onaangename wachten. Gelukkig worden we door een goede vriend naar Schiphol gebracht, hij heeft taxi ervaring dus de chauffeur zit wel goed. Precies op tijd komt hij voorrijden en nemen we afscheid van de buren. Moeilijk, het blijft moeilijk, afscheid nemen is voor mij altijd erg moeilijk.
Op Schiphol is het minder druk dan we hebben verwacht en binnen een uur zijn we de incheckbalie, de veiligheidscontrole en de immigratie gepasseerd. Ik heb het wel eens anders meegemaakt op Schiphol! De klok in mijn hoofd loopt langzaam terug en ik kan het maar moeilijk geloven dat het alweer vier jaar geleden is dat we voor de laatste keer van Schiphol zijn vertrokken. Tijd lijkt als elastiek en de theorieën Albert Einstein begrijp ik nog steeds niet!
Mijn lichaam en geest zitten nog steeds vol met onzekerheden. Bij de veiligheidscontrole gaat de bak met mijn rugzak richting de rode glijbaan, een jonge beambte vraagt mij om de rugzak te openen. Hij wijst naar de mogelijke plaats en gaat op zoek naar het verdachte object. Ik mag de rugzak niet meer aanraken en wordt verzocht om een stap achteruit te doen. Zeer verbaasd aanschouw ik hoe mijn doosje visitekaartjes wordt getest op de aanwezigheid van drugs. Jullie kunnen denken wat jullie willen maar een drugstest tijdens “het vertrek” uit Nederland bevestigd mijn vermoeden dat Nederland nu echt een narcostaat is geworden!
We worden door de catering van Schiphol beroofd van € 12,95 voor twee sneetjes brood met ei en spek, en twee koffie. De niet zo jonge allochtone man achter de counter staart me schaapachtig aan wanneer ik mijn armen in de lucht steek zodra ik de prijs hoor. Mijn opmerking: ‘wanneer ik wordt beroofd steek ik altijd mijn handen omhoog!’, hou ik maar voor mezelf. Ik ben bang dat hij het toch niet begrijpt. Gniffelend laat ik hem beledigd en verbaasd achter. Door mijn hoofd spelen de problemen uit het verleden die ik juist probeer achter te laten. Maar niet voor lang, ik weet dat met elke seconde die nu wegtikt wij dichterbij onze verlossing komen.
Aan de gate rommelt het wanneer we het tijdstip passeren dat we aan boord van de Boeing 777-300ER van Qatar Airways zouden moeten gaan. Er hangt een onheil in de lucht! Mannen in overalls lopen in een snelle pas de trap van de slurf op en neer en de raampjes aan elke zijde van de cockpit zijn open. Er wordt daar gezweet!
Niet veel later verschijnt de kapitein van onze vlucht persoonlijk aan de gate en stapt op een verhoging achter de counter. De boodschap die door de krakkemikkige geluidsinstallatie naar ons komt is niet aangenaam. Om te beginnen is er technische probleem met een backup-systeem voor de elektriciteit aan boort van het vliegtuig dat maar niet wil verdwijnen. Ze zijn aan het testen en hopen voor vijf uur meer te kunnen vertellen over het verloop van deze vlucht. Ook is er voor de zekerheid al een reserveonderdeel onderweg vanuit Qatar aan boord van een vrachtvliegtuig, dat om zes uur op Schiphol zal landen, om het defecte onderdeel te kunnen vervangen mocht het probleem niet worden opgelost. Driehonderd slaken van opluchting klinken door de vertrekpier F.
Hollandse gevulde koeken en stroopwafels moeten de stress en de pijn van de slachtoffers van de vertraging doen vergeten. Om de droge koeken weg te spoelen zijn we aangewezen op de verkoopautomaten van de Schiphol NV waar we voor € 2,75 een flesje plat water kunnen kopen.
Met elke minuut die verstrijkt bekruipt mij het onaangename gevoel dat dit vandaag voor ons niet goed gaat aflopen. De kapitein verschijnt opnieuw en verteld oprecht en eerlijk hoe de zaken ervoor staan. Steeds meer passagiers beginnen zich te roeren en de meest wilde en apocalyptische gedachten worden geventileerd.
Rond zes uur gaat de kogel eindelijk door de kerk, er wordt officieel bekend gemaakt dat we vanavond niet meer vertrekken. Ongeloof overmand de meeste wachtende passagiers. De aanwezige werknemers van Qatar Airways weten zich geen raad met wat er nu gebeurd en de kudde passagiers staat op het punt om op hol te slaan. Om zichzelf te beschermen vertellen de werknemers van Qatar Airways ieder hun eigen ideeën over wat er nu verder gaat gebeuren, vooral om de groep passagiers in toom te houden. Hun ogen draaien wild in de kassen en ik herken paniek achter in hun ogen wanneer ik het zie. Ik kijk het allemaal met lede ogen aan. Ik heb al eerder met dit hamertje gebeiteld. Rustig aan doen en “go with the flow”.
Een medewerker gaat voorop als een Chinese reisgids zonder vlaggetje en de onzekere kudde volgt hem als de rattenvanger van Hamelen. Gelukkig is er geen achtergrondmuziek op onze nationale luchthaven want dan was het allemaal nog veel dramatischer geweest. Band 22, “buiten dienst”, spuugt onze ingecheckte koffers uit. Onzekerheid is troef en een zekere treurnis glijdt als een onzichtbare deken over de groep teleurgestelde passagiers. Op dit moment weet niemand meer wat er precies aan de hand is en wat de volgende stap zal zijn in deze ondertussen enorme teleurstelling. De magere tengere jongeman met het rodekool rode colbert gaat opnieuw voorop en de gelukkige groep passagiers die hun bagage alweer terug hebben volgt hem. We kijken jaloers over onze schouders met nog steeds een oog op de langzaam bewegen band van de bagagemolen.
Wachten naast de bagage carrousel is geen optie! We zijn achtergelaten en zien geen enkele medewerker van de luchtvaartmaatschappij meer om ons te informeren. Een bombastische Arabische jongeman komt nog even langs maar die lost onze problemen niet op. Hij lijkt juist te vluchten voor onze problemen. Met onze koffers op een trolley gaan we door de douane naar de aankomsthal en hopen we daar iemand van Qatar Airways aan te treffen. Helaas, we zijn verlaten en aangewezen op onszelf en op een vorm van moderne overlevingsdrang.
Na een tiental minuten kiezen we als groep, die nog steeds groter wordt, om toch maar eens buiten te gaan kijken. Bij de Hotel/Shuttlebus terminal zien we in de verte een drietal dubbeldekker bussen klaarstaan die ons naar een hotel gaan brengen. Het blijkt uiteindelijk het “NH Conference Centre Leeuwenhorst” in Noordwijkerhout.
Op dit moment splitst de groep zich in twee, een groep teleurgestelden en een groep overlevers. De laatste heeft de hoop op een goede afloop nog niet opgegeven en probeert er het beste van te maken. De andere groep vakantiegangers is zeer teleurgesteld en om eerlijk te zijn kan ik met ze meevoelen. Eenmaal in de bus slaat de stemming gelukkig weer om van teleurstelling in opluchting! Aan de rechterkant zien we in de regen onze vleugellamme kist staan. Technische problemen! Daar wil je toch niet mee de lucht in? Zware regeldruppels slaan tegen de voorruit en in ieders hoofd draait een rampenfilm wat ons mogelijk te wachten stond.
Eerst de bagage naar de kamer en dan eten. Mijn lichaam schreeuwt om calorieën en informatie.
Het geïmproviseerde diner lijkt door middelmatige studenten van de koksschool bereid. Het voldoet aan de benodigde eisen, het lijkt redelijke gezond en is niet te zoet, niet te zout en niet te vet! De visuele uitstraling is het belangrijkste. Geen nieuws en geen mensen van Qatar Airways, dat laatste valt me nog het meeste tegen van een “Five Star Airline”.
Het laatste nieuws bereikt ons van mond tot mond, morgen worden we tussen half zes en zes uur opgehaald. Met die mededeling zoeken we ons bed op. We zijn doodop en hopen op een spoedig vertrek. De kamer is prima maar toch, de onzekerheid knaagt, in mij dan, Lyka heeft er geen enkele probleem mee vertrouwd op een goede afloop. AFC Ajax scoort 2-0 in het begin van de tweede helft en dat is het moment dat ik stop met vechten tegen de slaap. Het licht gaat uit, de wekker op de iPhone wordt gecontroleerd en geforceerd probeer ik in slaap te komen. Het was een bewogen begin van onze reis.
