In het vliegtuig, donderdag 26 september 2019Niemand weet op deze regenachtige ochtend waar we precies aan toe zijn! Om vijf over zes, wanneer in aan de receptie van het NH Conference Centre Leeuwenhorst in Noordwijkerhout arriveer ben ik niet de eerste van de slachtoffers. Al mijn vragen worden door een andere gedupeerde passagier aan het management gesteld en binnen tien minuten ben ik terug op de kamer waar Lyka al onder de douche staat. Ik loop door de kamer en verzamel onze spullen zodat we niets kunnen vergeten.
Het aller vreemdst is dat een kleine groep, waaronder wij, gisterenavond laat, toen we lagen te slapen, door een of ander call-center zijn gebeld dat we een bevestiging hebben voor de vlucht van 16:15 van vandaag. De rest zwemt nog in het onbekende! 10:00 wordt genoemd maar ook andere vertrektijden passeren de revue.
Het ontbijtbuffet is van vliegtuigkwaliteit dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. De koffie is bitter en zoet, ook zonder de suiker. Om mij heen hoor ik onze medereizigers praten over het gebrek aan informatie. Het is een beetje als een zwangere vader die voor de de bevalling bij de kraamafdeling komt vragen of het een jongen of een meisje is. Zonder nieuwe berichten is er geen nieuws en de verantwoordelijke manager van het hotel, ondanks dat hij er helemaal niets aan kan doen, weet het goed te spelen.
Vanaf acht uur schuift de update het naar negen uur, dan volgt tien uur. Een eerste schimmige bus verschijnt onaangekondigd en in de stromende regen rollen de gefrustreerde passagiers figuurlijk over elkaar heen, het is dringen en persen, om als eerste in de bus te komen, niemand weet meer waar ze aan toe zijn. Niemand weet waarom en ook niemand kan verklaren waarom. Wachten op Schiphol staat gelijk aan wachten in Noordwijkerhout. Er is helemaal geen communicatie! Anarchie staat op het punt om uit te breken! Met Ben en Frans loop ik door alle mogelijkheden. Vooral de eerste aankondiging, of misschien wel gerucht, laat ons denken dat we worden opgesplitst om te worden vervoerd naar Düsseldorf, Brussel en Schiphol. Wat ons het meeste tegenvalt is dat we nog steeds niemand van de Qatar Airways, de vijf sterren luchtvaartmaatschappij, hebben gezien!
Steeds is de onschuldige manager van het congrescentrum de Sjaak en Qatar Airways blijft in geen velden of wegen te bekennen. Een waterkoeler en een vrijwillig door het congrescentrum ter beschikking gestelde koffie machine, waarvan de kosten volgens de manager waarschijnlijk ook niet door Qatar Airways worden vergoed, kan de teleurstelling van de overgrote meerderheid van de getroffen passagiers niet meer wegnemen. Mijn, ‘ik benijd je niet’, steekt hem een hart onder de riem, hij lacht zuur maar hij is tegelijkertijd blij dat tenminste iemand begrip voor de situatie heeft. Qatar Airways lijkt tot een -1 ster luchtvaartmaatschappij verworden.
Dan verschijnt er onaangekondigd een tweede bus maar die heeft te weinig bagage capaciteit voor de hoeveelheid gestrande passagiers die het moet vervoeren. Ik leef mee met de buschauffeur die zoveel koffers als mogelijk in de bagageruimte van zijn, niet op deze hoeveelheid bagage bekende, touringcar probeert te persen. Ook de bak achterop wordt gevuld. We staan in de “stralende” Hollandse regen en twijfel is alom vertegenwoordigt. De chauffeur is ondertussen nat tot op het bot en moet dan ook nog de tweede bus laden waarvan de vrouwelijke chauffeur haar ogen uitkijkt naar de chaos die zich voor haar ogen ontvouwd. Iedereen voelt medelijden voor elkaar maar iedereen wil ook zo snel als mogelijk deze werkelijke nachtmerrie verlaten!
Zodra de pneumatische deur met een tragisch gesis, met de laatste koffers gestald in het gangpad, sluit is iedereen aan boort van onze touringcar opgelucht. Lyka en Ben zitten in een andere touringcar! Ik zit tegenover, en naast, twee echtparen die al veel gereisd hebben. De meest exotische oosterse bestemmingen komen voorbij, we hebben veel dezelfde plaatsen afzonderlijk bezocht, dat neemt vooroordelen weg en schept een band. Reizen is het moderne latijn dat gelijkdenkenden met elkaar verbind. Ik moet eerlijk zijn, ik heb al aardig wat gevlogen en aardig wat meegemaakt maar dit avontuur slaat werkelijk alles!
Eenmaal op Schiphol zijn gelukkig, zoals verwacht, de incheckbalies een uur eerder geopend. De geannuleerde vlucht van gisteren heeft voorrang maar het voorkomt niet dat er ook passagiers voor de geplande vlucht van vandaag in de rij plaats nemen. De meest teleurstellende ervaring tot nu toe lijkt mij dat ik aan de incheckbalie wordt aangemerkt als een passagier van de nieuwe 16:15 vlucht en daardoor mag ik opnieuw achter in de rij aansluiten. Op dat moment breekt er iets in me! Dat gaat dus ever nooit never gebeuren! Tot nu toe ben ik rustig met stroom meegegaan, ik heb geprobeerd mijn steentje bij te dragen, maar ik laat me niet voor gek verslijten.
Wij worden opgemerkt en door een medewerker van Qatar Airways in niet te misverstaande taal gemaand om het incheck-gebied te verlaten. Demonstratief laat ik onze koffers achter als teken dat wij de wachtrij al een keer hebben afgelegd!
De tegenstrijdige bevelen, en/of verzoeken, van de diverse personeelsleden van Qatar Airways vliegen ons om de oren en stuiten mij nog het meest tegen de borst. Ik ben bijna zestig en heb voldoende “nautical Miles” in vliegtuigen afgelegd om te begrijpen welke ramp hier zich voor alle betrokkenen afspeelt. Personeel en passagiers!
Nadat de 15:00 passagiers zijn ingecheckt zijn wij eindelijk aan de beurt. Een keurig geklede dame die hoog in de pikorde lijkt is gearriveerd en stroomlijnt de rij gefrustreerde passagiers. Ik kan het niet laten om haar aan te spreken. Mijn gedachten en ideeën lijken gewaardeerd. We checken in en zien we onze drie koffers voor de tweede keer in evenveel dagen achter de vriendelijke dame van Qatar Airways op de lopende band verdwijnen.
Ben, Frans en mijzelf lijken nu vrienden voor het leven. We hebben met z’n drieën deze dagen doorstaan. Ik weet nog twee vouchers voor een lunchpakket los te peuteren omdat mijn lichaam na ruim zes uur zonder voedsel toch wel pijn begint te doen. Op weg naar de veiligheidscontrole wordt ik nog geroepen en aangesproken door de kapitein van onze geannuleerde vlucht, Hij neemt uitgebreid de tijd om mij uit te leggen over wat er mis was met het vliegtuig en dat hij helemaal niets begrijpt van de chaos en het omboeken van een kleine groep passagiers. Dat stel ik op erg prijs! Van -1 gaat Qatar weer naar +3 sterren! Barbara, en de kapitein hebben betrokkenheid getoond die wij de afgelopen twintig uur niet hebben gevoeld. In een zeer slechte stoel, maar ook opgelucht, vertrekken we bijna 25 uur later dan gepland van Schiphol! Boven de wolken schijnt de zon en lijken alle problemen op de grond achter gebleven.
Een biertje en eindelijk weer wat te eten, we zijn eindelijk op weg en we moeten het vizier weer omgooien naar wat ons de komende tijd te wachten staat. Het is moeilijk te geloven maar een simpel bakje rijst met lamsvlees draait mijn humeur met 180 graden om! Klaar, afscheid nemen van de afgelopen tegenslagen en snel verder naar de rest van onze reis!
Achterover ontspannend in mijn stoel denk ik na over mijn ervaringen van de afgelopen dagen en mijn belofte aan Barbara. Een rood wijntje binnen handbereik en dichtvallende ogen. De volgen halte is Doha.
