Bateman’s Bay (Bateman’s Bay YHA), woensdag 15 april 1998
Gisteren heb ik ontdekt dat het vandaag niet nodig is om vroeg op te staan. De bussen rijden hier zo onregelmatig dat de eerste, van de twee per dag, pas rond de middag het dorp zal passeren.
Wanneer ik op zoek ga naar het toilet blijken de andere twee slaapkamers leeg. Een gezin van zeven mensen is zonder een geruis vertrokken en is voor altijd een herinnering. Een zoete herinnering. Melancholiek denk ik aan het feit dat ik deze aardige mensen nooit meer zal zien maar ook nooit meer zal vergeten.
Brian is ook redelijk vroeg wakker en op deze ochtend hebben we tot half twaalf niets beters te doen dan onze voedselvoorraad tot een minimum terug te brengen en onze rugzakken in te pakken. Een per ongeluk gevonden oude transistorradio brengt nog wat leven in de brouwerij. Een oude traditionele brouwerij want de muziekkeuze van de plaatselijke dj is verre van modern te noemen. Alsof de tijd hier heel lang heeft stilgestaan!
Om half twaalf staan we langs de “Princes Highway” op ongeveer dezelfde plaats waar we twee dagen geleden zijn uitgestapt. Het is wachten op een bus die hier twee keer per dag op ongeveer hetzelfde tijdstip passeert. Verveeld staan we in de zon te wachten. Ik sta wat te mijmeren over deze verloren dag. Eerst wachten, dan reizen, het einde van 15 april 1998! Veel geld uitgegeven en niets gedaan!
De bus verschijnt op maximaal vijf minuten van de geschatte tijd aan de horizon. Een voorzichtig armgebaar om de snelheid te minderen naar de chauffeur en de twee rugzakken achter ons in de berm zijn voldoende. De motor verliest haar toerental en de perslucht zet de remmen in werking. Het is allemaal heel efficiënt!
‘Tickets Please?’
‘Eh, we dachten dat we in de bus konden betalen?’
‘Get in? Koop maar kaartjes in de terminal waar we pauzeren’
We nemen niet eens de moeite om onze rugzakken onder in het beest te plaatsen. Het is niet erg druk in de bus, ongeveer half vol schat ik, dus de rugzakken zijn voor het eerste deel van het traject geen probleem.
Ongeveer een uur later arriveren we bij de “Premier Motor Service Bus Terminal” in Nowra. De twee vervoersbewijzen zijn snel gekocht en het is onbegrijpelijk hoe vriendelijk en rustig deze mensen blijven. Ons gesprek is een aaneenschakeling van ‘no problem!’ met een brede glimlach.
Tijdens de drie uur rijden naar Bateman’s Bay begin ik eigenlijk voor het eerst gevoel te ontwikkelen voor de enorme afmetingen van dit land. In twee dagen hebben we ongeveer de afstand afgelegd van Amsterdam naar Parijs. Deze afstand is in Australië te verwaarlozen! Het is maar een heel klein stukje in New South Wales!
Na aankomst in Bateman’s Bay is het nog ongeveer een kilometer lopen naar de “Bateman’s Bay YHA”. Het is een rechte weg dus verdwalen zullen we niet snel. Verrast zijn we wel bij aankomst. Het “Bateman’s Bay YHA” blijkt een soort van camping te zijn. Behalve een hoofdgebouw met dormitoria zijn er ook caravans die ze bij leegstand als slaapplaatsen voor backpackers gebruiken. Of wij er bezwaar tegen hebben om samen in een caravan te slapen? Voordat Brian ook maar zijn adem heeft uitgeblazen heb ik het plan al goed gekeurd. Duidelijk tegen de zin van Brian in! Dit probleem los is later wel op!
De vier vouchers uit onze boekjes zijn ook hier geen probleem! Op weg naar de caravan gaat het mis. Brian laat me weten dat hij het niet ziet zitten om samen met mij in de caravan te slapen! Nou, dan ga je dat maar regelen, mijn excuses dat ik alles voor je heb geregeld. Doe het zelf maar!
De receptionist zal wel vreemd hebben gekeken toen Brian binnen enkele minuten weer terug was. Mij maakt het weinig uit! Het lijkt dat ik een leuke caravan vier nachten voor mezelf heb.
Mijn spullen gaan naar binnen, de deur op slot en nog even gebruik maken van het daglicht. Na een iets te over prijsde pizza voel ik toch sporen van geestelijke en lichamelijke vermoeidheid. Met mijn handen onder mijn hoofd naar het plafond starend drijven mijn gedachten het oneindige universum in. Morgen maar eens rustig rondkijken in deze kleine toeristenstad.
Gisteren heb ik ontdekt dat het vandaag niet nodig is om vroeg op te staan. De bussen rijden hier zo onregelmatig dat de eerste, van de twee per dag, pas rond de middag het dorp zal passeren.
Wanneer ik op zoek ga naar het toilet blijken de andere twee slaapkamers leeg. Een gezin van zeven mensen is zonder een geruis vertrokken en is voor altijd een herinnering. Een zoete herinnering. Melancholiek denk ik aan het feit dat ik deze aardige mensen nooit meer zal zien maar ook nooit meer zal vergeten.
Brian is ook redelijk vroeg wakker en op deze ochtend hebben we tot half twaalf niets beters te doen dan onze voedselvoorraad tot een minimum terug te brengen en onze rugzakken in te pakken. Een per ongeluk gevonden oude transistorradio brengt nog wat leven in de brouwerij. Een oude traditionele brouwerij want de muziekkeuze van de plaatselijke dj is verre van modern te noemen. Alsof de tijd hier heel lang heeft stilgestaan!
Om half twaalf staan we langs de “Princes Highway” op ongeveer dezelfde plaats waar we twee dagen geleden zijn uitgestapt. Het is wachten op een bus die hier twee keer per dag op ongeveer hetzelfde tijdstip passeert. Verveeld staan we in de zon te wachten. Ik sta wat te mijmeren over deze verloren dag. Eerst wachten, dan reizen, het einde van 15 april 1998! Veel geld uitgegeven en niets gedaan!
De bus verschijnt op maximaal vijf minuten van de geschatte tijd aan de horizon. Een voorzichtig armgebaar om de snelheid te minderen naar de chauffeur en de twee rugzakken achter ons in de berm zijn voldoende. De motor verliest haar toerental en de perslucht zet de remmen in werking. Het is allemaal heel efficiënt!
‘Tickets Please?’
‘Eh, we dachten dat we in de bus konden betalen?’
‘Get in? Koop maar kaartjes in de terminal waar we pauzeren’
We nemen niet eens de moeite om onze rugzakken onder in het beest te plaatsen. Het is niet erg druk in de bus, ongeveer half vol schat ik, dus de rugzakken zijn voor het eerste deel van het traject geen probleem.
Ongeveer een uur later arriveren we bij de “Premier Motor Service Bus Terminal” in Nowra. De twee vervoersbewijzen zijn snel gekocht en het is onbegrijpelijk hoe vriendelijk en rustig deze mensen blijven. Ons gesprek is een aaneenschakeling van ‘no problem!’ met een brede glimlach.
Tijdens de drie uur rijden naar Bateman’s Bay begin ik eigenlijk voor het eerst gevoel te ontwikkelen voor de enorme afmetingen van dit land. In twee dagen hebben we ongeveer de afstand afgelegd van Amsterdam naar Parijs. Deze afstand is in Australië te verwaarlozen! Het is maar een heel klein stukje in New South Wales!
Na aankomst in Bateman’s Bay is het nog ongeveer een kilometer lopen naar de “Bateman’s Bay YHA”. Het is een rechte weg dus verdwalen zullen we niet snel. Verrast zijn we wel bij aankomst. Het “Bateman’s Bay YHA” blijkt een soort van camping te zijn. Behalve een hoofdgebouw met dormitoria zijn er ook caravans die ze bij leegstand als slaapplaatsen voor backpackers gebruiken. Of wij er bezwaar tegen hebben om samen in een caravan te slapen? Voordat Brian ook maar zijn adem heeft uitgeblazen heb ik het plan al goed gekeurd. Duidelijk tegen de zin van Brian in! Dit probleem los is later wel op!
De vier vouchers uit onze boekjes zijn ook hier geen probleem! Op weg naar de caravan gaat het mis. Brian laat me weten dat hij het niet ziet zitten om samen met mij in de caravan te slapen! Nou, dan ga je dat maar regelen, mijn excuses dat ik alles voor je heb geregeld. Doe het zelf maar!
De receptionist zal wel vreemd hebben gekeken toen Brian binnen enkele minuten weer terug was. Mij maakt het weinig uit! Het lijkt dat ik een leuke caravan vier nachten voor mezelf heb.
Mijn spullen gaan naar binnen, de deur op slot en nog even gebruik maken van het daglicht. Na een iets te over prijsde pizza voel ik toch sporen van geestelijke en lichamelijke vermoeidheid. Met mijn handen onder mijn hoofd naar het plafond starend drijven mijn gedachten het oneindige universum in. Morgen maar eens rustig rondkijken in deze kleine toeristenstad.
