Gerringong (Gerringong YHA), dinsdag 14 april 1998
Vandaag was het zeker een zeer vreemde dag! Vanaf het moment dat ik mijn ogen opende, de wekker liep om zeven uur af, scheen de zon als nooit tevoren. In de kamer naast me hoor ik licht snurken. Voor nu geen probleem maar ik ga echt niet tot tien uur zitten wachten of mijn reisgenoot eindelijk klaar is om aan de dag te beginnen.
Als eerste maar even een foto van de jeugdherberg. Het is niet de eerste foto van het gebouw waar ik heb overnacht en het zal zeker ook niet te laatste zijn. Eenmaal in de keuken begin ik aan mijn ontbijt. Ik heb een half dozijn eieren, een koude braadworst en nog een paar boterhammen van gisteren. Samen met een “gratis kop oploskoffie”, die zal dus wel in elke jeugdherberg gratis zijn, is het wel te pruimen. Op de plank “Free Food” staan twee eenzame aangebroken flessen “Canola Oil”. Ik heb geen idee wat een canola is maar bij gebrek aan margarine glijden er twee eieren in de hete olie.
Ik zit nog niet achter mijn bord en Brian verschijnt in de keuken. Zijn vaste ritueel van oude boterhammen met pindakaas begint meteen aangevuld met een enorme mok thee. Naarstig op zoek naar gratis melk in de koelkast dringt het uiteindelijk tot hem door dat hij hier geen melk zal vinden. Hij zal de melk zelf moeten kopen! Die pijnlijke gedacht maakt dat hij zonder te klagen maar tegen zijn zin in de thee zonder melk drinkt.
Tijdens het ontbijt wordt er niet veel gesproken. In stilte werken we het ontbijt naar binnen en doen meteen de afwas. Kan ook maar klaar zijn en de opgeplakte A4tjes zijn duidelijk over wat er van de gasten wordt verwacht. Wanneer er eindelijk in onze monden woorden worden geformeerd gaat het over boodschappen doen. Laten we dat maar eerst gaan doen zodat we de rest van de dag voor ons zelf hebben.
Onderweg naar de kleine supermarkt razen de meest uiteenlopende gedachten door mijn hoofd. Over die raadselachtige “Canola olie”, die zal in elke jeugdherberg wel staan want wie neemt het risico van een plastic fles plantaardige olie in zijn rugzak? In mijn gedachten maak ik een lijst met dagelijkse boodschappen die je ook niet in je rugzak wil vervoeren. Ik kom niet verder dan melk en yoghurt. Geen wonder dat Brian vanochtend zo vreemd keek! Zelf gebruik ik absoluut zo weinig mogelijke melk en daarom is het mij ook niet opgevallen. Eieren gaat nog wel, per half dozijn voor twee dagen moet dat geen probleem zijn. Twee keer twee bakken en een keer twee eieren hard koken voor onderweg in de bus of trein.
Vlees uit de diepvries komt alleen in kiloverpakkingen! Dat lijkt een nadeel maar het vlees is hier zo goedkoop dat je je kan veroorloven om de helft weg te gooien. Dan is er ook nog een verassing! Brian stelt voor om samen een kilo worsten te kopen. Hij beseft alleen niet dat ik nog de helft van gisteren ongebakken in de koelkast heb liggen. Ik zie in zijn ogen dat hij spijt heeft dat hij gisteren niet de helft heeft meebetaald. Voor een potje mosterd mag hij de helft van de helft van me hebben! Die mosterd kost wel iets meer dan een half pond braadworst maar hij begrijpt dat hij beter zijn mond kan houden.
Nadat we de boodschappen van de verplichte stickers hebben voorzien met daarop,
1: Naam
2: Aankoopdatum
3: Vertrekdatum
en in de koelkast hebben achtergelaten gaan we op pad om Gerringong te ontdekken. Na enkele straten weten we beiden dat hier weinig tot niets te ontdekken valt. Bij een helling om boten vanaf een aanhanger te water te laten staan drie mannen, tot groot genoegen van enkele enorme pelikanen, vis schoon te maken. Vanzelfsprekend ga ik in gesprek en kom tijdens ons gesprek tot de ontdekking dat deze mannen twee keer vissen. De eerste keer vangen ze deze grote “Yellowfin Tuna” die ze dan aan repen snijden om als aas te dienen voor diepzee baars. Die laatste zit op dieptes tot wel 200 meter! Ik vind het allemaal heel interessant terwijl de stadse jongen uit Glasgow duidelijk laat weten dat het hem maar weinig interesseert.
Totdat met de van mij bekende brutaliteit vraag of wij een stuk van die vis kunnen krijgen! De vis ziet er prima uit! Mooi rood vet vlees waar nog wat bloed uit sijpelt. De vissers moeten hard lachen om mijn vraag want zij zouden deze vissen nooit eten. Ze zijn niet slecht maar er zit betere vis in de zee. Je moet ze alleen nog vangen!
Met een moot vis van zeker twee kilo in een plastic tasje lopen we even later weer richting de jeugdherberg. Sticker aanbrengen en dan snel weer op pad om de dag tot een einde te brengen.
Bij terugkomst zijn de vissers en de boten verdwenen. Alleen de likkebaardende pelikanen staan op een volgende boot met vissers te wachten. Vanaf daar is het slenteren langs de kustlijn. In stilte analyseer ik de dag tot nu toe. Het grootste vraagteken staat achter: Wat doe ik in hemelsnaam hier? Het antwoord is na lang wikken en wegen: De tijd doden!
Met een haast filosofische gedachte vraag ik me af wat het wat doel, het wat en waarom is om in een verlaten dorp aan de zuidoostelijke kust van Australië en hele dag door te brengen.
Gelukkig is het heerlijk weer want vandaag onder regenachtige omstandigheden doorbrengen had zeker een depressie bij me opgeroepen! Bij het natuurlijke zwembad in de rotsen is het water een stuk warmer dan in de zee. Het nodigt uit om te zwemmen en het duurt niet lang voordat ik in het zeer zoute water dobber.
Brian kijkt vanaf een afstand in de schaduw van de rotsen. Hij heeft geen zwembroek bij zich en hij houd niet zo van zwemmen. Nu staat Schotland niet bekend om haar fantastische zomers maar eerder om de yoghurt witte lichamen. Een lange tijd in Australië moet je toch zeker laten besluiten om tenminste een zwembroek aan te schaffen?
Na een heerlijke tijd in en om in het water wordt het tijd om weer terug naar de jeugdherberg te gaan. Wat we daar aantreffen zet me opnieuw aan het twijfelen over mijn reis van drie maanden door Australië! Een gezin met vijf kinderen heeft intrek genomen in de gemeenschappelijke ruimte en het is me meteen duidelijk dat het met de rust gedaan is. Alhoewel?
Het blijken een rondreizende dominee en zijn vrouw te zijn. Ze zijn heel beschaafd en de kinderen zeer goed opgevoed. Ze hebben de vis en de braadworsten al gezien dus stelt ze de overbodige vraag of de etenswaren in de koelkast van ons zijn. Brian en ik kijken elkaar verbaasd aan. De vis is ècht teveel voor ons samen en weggooien is zonde. Ik stel dus meteen voor om met zijn negenen de vis te delen en het brood te breken. Het echtpaar kan de grap niet waarderen, over god en Jezus maak je namelijk geen grappen!
Zodra ik mijn verdiende biertje voor de dag haal heft de vrouw haar verbiedende wijsvinger op. Het staat duidelijk in de reglementen van de “YHA Australia” dat er in hun jeugdherbergen geen alcohol genuttigd mag worden! Verbaasd zet ik het geopende flesje terug in de koelkast. Gelukkig komen we al snel tot een compromis. Mijn gekochte sixpack mag niet worden genuttigd zolang de kinderen nog niet in bed liggen! Ik ben verbaasd en verward, wat overkomt me nu? Dat was in Katoomba toch wel anders!
De vrouw kookt een heerlijke pasta met de tonijn uit de oven. Een salade en wat brood maakt de maaltijd compleet. Brian begint zich steeds vreemder te gedragen en het lijkt wel dat hij zich steeds slechter voelt naar mate de groep mensen om hem heen groter wordt. Ik hoop in ieder geval niet dat het probleem groter zal worden.
De kinderen gaan naar bed en Brian moet naar mijn kamer verhuizen omdat het gezin twee slaapkamers in gebruik neemt. Binnen een kwartier is Brian ook verdwenen en blijf ik alleen achter in de gemeenschappelijke kamer met de dominee en zijn vrouw. Het is een hele leerzame en gezellige avond.
Vreemde vogels die Australiërs, deze twee mensen hebben hun huis verkocht en zijn met hun kinderen door hun land aan het reizen tot het geld bijna op is. Onderweg leid de man nog wel eens een dienst in een verlaten kerk in een afgelegen nederzetting en doet de vrouw kleine klusjes voor ouderen. Slapen doen ze meestal gratis omdat de grote huizen meestal wel een of twee ongebruikte slaapkamers hebben. Ik krijg romantische beelden van mijn eigen reis en met een prima gevoel neem ik afscheid. Morgen vervolgen we onze eigen zoektocht!
Vandaag was het zeker een zeer vreemde dag! Vanaf het moment dat ik mijn ogen opende, de wekker liep om zeven uur af, scheen de zon als nooit tevoren. In de kamer naast me hoor ik licht snurken. Voor nu geen probleem maar ik ga echt niet tot tien uur zitten wachten of mijn reisgenoot eindelijk klaar is om aan de dag te beginnen.
Als eerste maar even een foto van de jeugdherberg. Het is niet de eerste foto van het gebouw waar ik heb overnacht en het zal zeker ook niet te laatste zijn. Eenmaal in de keuken begin ik aan mijn ontbijt. Ik heb een half dozijn eieren, een koude braadworst en nog een paar boterhammen van gisteren. Samen met een “gratis kop oploskoffie”, die zal dus wel in elke jeugdherberg gratis zijn, is het wel te pruimen. Op de plank “Free Food” staan twee eenzame aangebroken flessen “Canola Oil”. Ik heb geen idee wat een canola is maar bij gebrek aan margarine glijden er twee eieren in de hete olie.
Ik zit nog niet achter mijn bord en Brian verschijnt in de keuken. Zijn vaste ritueel van oude boterhammen met pindakaas begint meteen aangevuld met een enorme mok thee. Naarstig op zoek naar gratis melk in de koelkast dringt het uiteindelijk tot hem door dat hij hier geen melk zal vinden. Hij zal de melk zelf moeten kopen! Die pijnlijke gedacht maakt dat hij zonder te klagen maar tegen zijn zin in de thee zonder melk drinkt.
Tijdens het ontbijt wordt er niet veel gesproken. In stilte werken we het ontbijt naar binnen en doen meteen de afwas. Kan ook maar klaar zijn en de opgeplakte A4tjes zijn duidelijk over wat er van de gasten wordt verwacht. Wanneer er eindelijk in onze monden woorden worden geformeerd gaat het over boodschappen doen. Laten we dat maar eerst gaan doen zodat we de rest van de dag voor ons zelf hebben.
Onderweg naar de kleine supermarkt razen de meest uiteenlopende gedachten door mijn hoofd. Over die raadselachtige “Canola olie”, die zal in elke jeugdherberg wel staan want wie neemt het risico van een plastic fles plantaardige olie in zijn rugzak? In mijn gedachten maak ik een lijst met dagelijkse boodschappen die je ook niet in je rugzak wil vervoeren. Ik kom niet verder dan melk en yoghurt. Geen wonder dat Brian vanochtend zo vreemd keek! Zelf gebruik ik absoluut zo weinig mogelijke melk en daarom is het mij ook niet opgevallen. Eieren gaat nog wel, per half dozijn voor twee dagen moet dat geen probleem zijn. Twee keer twee bakken en een keer twee eieren hard koken voor onderweg in de bus of trein.
Vlees uit de diepvries komt alleen in kiloverpakkingen! Dat lijkt een nadeel maar het vlees is hier zo goedkoop dat je je kan veroorloven om de helft weg te gooien. Dan is er ook nog een verassing! Brian stelt voor om samen een kilo worsten te kopen. Hij beseft alleen niet dat ik nog de helft van gisteren ongebakken in de koelkast heb liggen. Ik zie in zijn ogen dat hij spijt heeft dat hij gisteren niet de helft heeft meebetaald. Voor een potje mosterd mag hij de helft van de helft van me hebben! Die mosterd kost wel iets meer dan een half pond braadworst maar hij begrijpt dat hij beter zijn mond kan houden.
Nadat we de boodschappen van de verplichte stickers hebben voorzien met daarop,
1: Naam
2: Aankoopdatum
3: Vertrekdatum
en in de koelkast hebben achtergelaten gaan we op pad om Gerringong te ontdekken. Na enkele straten weten we beiden dat hier weinig tot niets te ontdekken valt. Bij een helling om boten vanaf een aanhanger te water te laten staan drie mannen, tot groot genoegen van enkele enorme pelikanen, vis schoon te maken. Vanzelfsprekend ga ik in gesprek en kom tijdens ons gesprek tot de ontdekking dat deze mannen twee keer vissen. De eerste keer vangen ze deze grote “Yellowfin Tuna” die ze dan aan repen snijden om als aas te dienen voor diepzee baars. Die laatste zit op dieptes tot wel 200 meter! Ik vind het allemaal heel interessant terwijl de stadse jongen uit Glasgow duidelijk laat weten dat het hem maar weinig interesseert.
Totdat met de van mij bekende brutaliteit vraag of wij een stuk van die vis kunnen krijgen! De vis ziet er prima uit! Mooi rood vet vlees waar nog wat bloed uit sijpelt. De vissers moeten hard lachen om mijn vraag want zij zouden deze vissen nooit eten. Ze zijn niet slecht maar er zit betere vis in de zee. Je moet ze alleen nog vangen!
Met een moot vis van zeker twee kilo in een plastic tasje lopen we even later weer richting de jeugdherberg. Sticker aanbrengen en dan snel weer op pad om de dag tot een einde te brengen.
Bij terugkomst zijn de vissers en de boten verdwenen. Alleen de likkebaardende pelikanen staan op een volgende boot met vissers te wachten. Vanaf daar is het slenteren langs de kustlijn. In stilte analyseer ik de dag tot nu toe. Het grootste vraagteken staat achter: Wat doe ik in hemelsnaam hier? Het antwoord is na lang wikken en wegen: De tijd doden!
Met een haast filosofische gedachte vraag ik me af wat het wat doel, het wat en waarom is om in een verlaten dorp aan de zuidoostelijke kust van Australië en hele dag door te brengen.
Gelukkig is het heerlijk weer want vandaag onder regenachtige omstandigheden doorbrengen had zeker een depressie bij me opgeroepen! Bij het natuurlijke zwembad in de rotsen is het water een stuk warmer dan in de zee. Het nodigt uit om te zwemmen en het duurt niet lang voordat ik in het zeer zoute water dobber.
Brian kijkt vanaf een afstand in de schaduw van de rotsen. Hij heeft geen zwembroek bij zich en hij houd niet zo van zwemmen. Nu staat Schotland niet bekend om haar fantastische zomers maar eerder om de yoghurt witte lichamen. Een lange tijd in Australië moet je toch zeker laten besluiten om tenminste een zwembroek aan te schaffen?
Na een heerlijke tijd in en om in het water wordt het tijd om weer terug naar de jeugdherberg te gaan. Wat we daar aantreffen zet me opnieuw aan het twijfelen over mijn reis van drie maanden door Australië! Een gezin met vijf kinderen heeft intrek genomen in de gemeenschappelijke ruimte en het is me meteen duidelijk dat het met de rust gedaan is. Alhoewel?
Het blijken een rondreizende dominee en zijn vrouw te zijn. Ze zijn heel beschaafd en de kinderen zeer goed opgevoed. Ze hebben de vis en de braadworsten al gezien dus stelt ze de overbodige vraag of de etenswaren in de koelkast van ons zijn. Brian en ik kijken elkaar verbaasd aan. De vis is ècht teveel voor ons samen en weggooien is zonde. Ik stel dus meteen voor om met zijn negenen de vis te delen en het brood te breken. Het echtpaar kan de grap niet waarderen, over god en Jezus maak je namelijk geen grappen!
Zodra ik mijn verdiende biertje voor de dag haal heft de vrouw haar verbiedende wijsvinger op. Het staat duidelijk in de reglementen van de “YHA Australia” dat er in hun jeugdherbergen geen alcohol genuttigd mag worden! Verbaasd zet ik het geopende flesje terug in de koelkast. Gelukkig komen we al snel tot een compromis. Mijn gekochte sixpack mag niet worden genuttigd zolang de kinderen nog niet in bed liggen! Ik ben verbaasd en verward, wat overkomt me nu? Dat was in Katoomba toch wel anders!
De vrouw kookt een heerlijke pasta met de tonijn uit de oven. Een salade en wat brood maakt de maaltijd compleet. Brian begint zich steeds vreemder te gedragen en het lijkt wel dat hij zich steeds slechter voelt naar mate de groep mensen om hem heen groter wordt. Ik hoop in ieder geval niet dat het probleem groter zal worden.
De kinderen gaan naar bed en Brian moet naar mijn kamer verhuizen omdat het gezin twee slaapkamers in gebruik neemt. Binnen een kwartier is Brian ook verdwenen en blijf ik alleen achter in de gemeenschappelijke kamer met de dominee en zijn vrouw. Het is een hele leerzame en gezellige avond.
Vreemde vogels die Australiërs, deze twee mensen hebben hun huis verkocht en zijn met hun kinderen door hun land aan het reizen tot het geld bijna op is. Onderweg leid de man nog wel eens een dienst in een verlaten kerk in een afgelegen nederzetting en doet de vrouw kleine klusjes voor ouderen. Slapen doen ze meestal gratis omdat de grote huizen meestal wel een of twee ongebruikte slaapkamers hebben. Ik krijg romantische beelden van mijn eigen reis en met een prima gevoel neem ik afscheid. Morgen vervolgen we onze eigen zoektocht!
