Zo, eindelijk kan ik op reis. Eerlijk gezegd: Het valt me niet mee om te vertrekken. Ik heb een bewogen jaar achter de rug. Een relatie is jammerlijk beëindigd en dat is mij zwaar op de maag gevallen.
Mijn nieuwe baan als verkoper/medewerker binnendienst bij een bedrijf dat pompen en rioolsystemen verkoopt loopt redelijk. Al is het wel zo dat de hoeveelheid werk mij af en toe tot de lippen staat. Veel nieuwe kennis absorberen, gelukkig kan ik veel van eerder opgedane kennis over elektriciteit hergebruiken. Maar het overlijden van mijn grootmoeder is de druppel die de emmer doet overlopen. Op 27 oktober 1997, vroeg in de ochtend, krijg ik het vervelende bericht.
Mijn wereld stort in en ik glij af in vervelende depressies. De eerste weken na het overlijden met de crematie, het leeghalen van het ouderlijk huis en de steeds kortere herfstdagen doen mij geen goed. Natuurlijk krijg ik van mijn huisarts de gewoonlijke antidepressiva en slaaptabletten voorgeschreven, samen met veel rust en regelmatig bezoek aan een psycholoog wanneer ik dat wilde. ‘Nee dank U, ik red het wel zonder een zielenknijper!’
Het ontslag aan het einde van mijn contract met bepaalde tijd was wegens mijn lange afwezigheid onafwendbaar. Het kon me ook niets meer schelen. Alsof ik in de felle zon keek zag ik het licht. Werken tot aan je dood, voor de grote economische machten is gekkenwerk. Ze maken je verslaafd aan de zogenaamde mooie materiële dingen in het leven. Uiteindelijk zijn die helemaal niets waard wanneer je in een koeling aan de Boschstraat in Zaltbommel ligt!
Na een kort bezoek aan Schotland, met de kerstdagen en het nieuw jaar, met mijn vriend Dean stond ik zonder werk in het nieuwe jaar weer op Nederlandse bodem. Ik heb het licht gezien en ging nadenken over mijn toekomst. Het beste besluit dat ik nam was om te stoppen met de kalmerende tabletten. Die maakten me zo suf en emotieloos dat ik er af en toe nog aan twijfelde of ik wel in leven was.
Ik ben langzaam uit het dal geklommen en kom hopelijk tot een wijs besluit. Ik ga er drie maanden tussenuit en in die drie maanden ga ik de as van mijn grootmoeder naar haar broer in Australië brengen. De paar duizend gulden die ik heb geërfd zouden genoeg moeten zijn voor die reis. En zo niet, dan kan ik gewoon nog even een lening van een paar duizend gulden afsluiten om mijn ontsnapping te financieren.
Het ticket is snel gekocht bij een reiswinkel op de Amsterdamse bloemenmarkt, advertentie in “de Telegraaf”, en op 1 april zou ik vertrekken naar de andere kant van de wereld, oftewel “Down Under”. Naarmate de datum dichterbij kwam vroeg ik mij af of ik wel goed wijs ben om deze onderneming te starten. Ik ben natuurlijk wel vaker op vakantie geweest maar dit is een onderneming van heel andere proporties. Een rugzak en een Lonely Planet zijn gekocht. En vooral op het nieuwe medium, “het Internet”, kon ik veel informatie vinden over wat ik allemaal in Australië kon doen, en wat belangrijker was, wat ik vooral niet moest doen tijdens deze reis.
Daar sta ik dan op 1 april 1998, helemaal in mijn eentje op Schiphol. Ik wilde alleen thuis vertrekken en de treinreis naar Amsterdam heeft op zich al een helende werking. Mijn luchtvaartmaatschappij is Cathay Pacific. Ik heb deze maatschappij gekozen om twee redenen. Hij is één van de goedkoopste voor een drie maanden ticket en als tweede mag ik een stop-over van een dag maken in Hong Kong.
Hong Kong heeft sinds mijn kindertijd altijd tot mijn verbeelding gesproken. De films met mijn Kung Fu held, “Bruce Lee”, speelden af en toe in Hong Kong zoals ook de James Bond film uit 1974, “The Man with the Golden Gun”. Hong Kong is China in het Engels!
Over de vlucht van Amsterdam naar Hong Kong kan ik weinig vertellen. Het grootste gedeelte van de vlucht vlogen we over een aardedonker communistisch Rusland. Toen de piloot er ons op attendeerde dat we naar buiten moesten kijken om de stad “Alma Ata” als een verlicht spinnenweb in het donker te zien liggen wisselden de passagiers van stoelen om iedereen een blik naar buiten te gunnen. Dat was meteen het hoogtepunt van de eerste etappe naar Sydney.
Het is al licht wanneer we de langding inzetten naar de oude luchthaven van Hong Kong, “Kai Tak International Airport”, of beter gezegd, “Kai Tak”.. Deze oude luchthaven is uit zijn voegen gebarsten en een week na mijn vlucht over drie maanden terug naar Amsterdam zal zij voorgoed haar deuren sluiten. De landing is spectaculair en wanneer ik naar buiten kijk zie ik de bewoners van de ontelbare torenflats hun ontbijt nuttigen. We vliegen zo laag dat ik zelfs de stokjes waarmee ze zitten te eten kan herkennen!
Daar sta ik dan in Hong Kong, met een hele dag voor de kiezen.
