Sinds ik begin januari de Temazepam had opgegeven was ik me beter gaan voelen. Maar de slapeloosheid was teruggekeerd. Helaas probeer ik te vaak die slaap weer op te wekken met een flinke dosis alcohol en wat we gisteren, bijna tegen onze zin in, hebben geconsumeerd was meer dan voldoende.
Met een flinke kater werd ik wakker en één korte blik op het ontbijt was genoeg geweest om alleen maar een kop koffie te nemen die ook van twijfelachtige kwaliteit was. Maar ja, wat kan je verwachten voor 29 gulden per nacht inclusief ontbijt?
Nadat ik nog een slokje geprobeerd had vond ik het tijd om mijn tas naar boven te sjouwen want daar was gisteren niets meer van gekomen.
Snel douchen en omkleden. Cultureel zou het vandaag worden! Praag is een mooie stad met veel oude Boheemse gebouwen waarvan er veel, helaas, nog moeten worden gerestaureerd. Het communistische tijdperk heeft hier veel armoede veroorzaakt en het land is er slecht aan toe. Het is gewoon wachten op meer geld dat er in de toekomst zeker zal komen.
Op het oude plein in het centrum van de stad schoten we onze plaatjes en vonden we gelukkig een broodjeszaak waar we een gecombineerde ontbijt en lunch kochten. Samen met een blikje cola vochten we tegen de katers. Met de rug tegen het “Jan Hus monument” zagen we de zon langzaam langs het firmament bewegen.
Vanavond zouden we het druk hebben! Het internet stond nog in haar kinderschoenen en één van de zaken die al snel haar weg op het net had gevonden waren de chatrooms. IRC was de naam en je kon met iedereen over de hele wereld communiceren. Het was leuk en het was tegelijk vreemd! Er waren nog geen plaatjes en laat staan webcams. Iedereen kon een persoon zijn die hij wilde zijn!
En zo had ik Zora ontmoet en veel met haar gekletst, via mijn toetsenbord, op het internet. Het had iets van Science Fiction weg. De afstanden deden er niet meer aan toe. En ik voelde dat Zora oprecht en eerlijk tegen me was geweest. Tijdens onze laatste chatsessie had ze me een plaats en een tijd gegeven waar we elkaar zouden ontmoeten. Ze wist dat Dean erbij zou zijn dus Zora zou ook voor een vriendin zorgen. We zouden elkaar ontmoeten in de “Red Hot Blues”.
Het eten smaakte uitstekend en ook het bier in Tsjechië is van hoge kwaliteit. Het was een gezellige avond maar de meisjes waren kuise katholieke meisjes die op tijd naar bed gingen en nadat we afscheid hadden genomen gingen Dean en ik op stap om nog een laatste biertje te drinken.
In één van die kroegen liepen we een engelse stewardess tegen het lijf die met haar zusje een weekend Praag deed. En dat werd gezellig!
Het werd nog gezelliger toen we door een buitenstaander mee werden genomen naar een nachtclub niet ver van het plein. De trap naar beneden was al eng maar eenmaal in de kerkers aangekomen was het er top. Je moest er alleen niet aan denken dat er brand zou uitbreken want dan ging je er allemaal aan.
Maar het was voor ons nog niet op! Als toetje keken we naar de olympische finale van het ijshockey tussen de Czech Republic en Rusland in Nagano. Bij de 1-0 door “Petr Svoboda” explodeerde de menigte op het plein!
‘Svoboda! Gol! Gol! Gol!’, klonk het uit tientallen luidsprekerboxen op het plein.
De menigte begon te dansen en er vloeide menig traantje. Het was de laatste periode en niet alleen Rusland was verslagen maar ook het gevoel van de jarenlange onderdrukking van het communisme. Eerlijkheid gebied me om nog wel te vermelden dat ook de goalie “Dominik Hašek” en “Jaromir Jagr” hun steentje hebben bijgedragen.
